|
Στη
Γαλλία της σύγχρονης εποχής, του ανεπαρκούς
Μακρόν και της «λύκαινας» Λεπέν που καραδοκεί,
τίποτε δε λειτουργεί σωστά.
Κι όσοι
γνωρίζουν ελάχιστα για τη γαλλική κοινωνία,
καταλαβαίνουν γιατί συμβαίνει αυτή η εξέγερση
και γιατί η δολοφονία ενός παιδιού ήταν η
αφορμή.
Το
«μίσος» των παιδιών στα βόρεια προάστια της
λαμπερής πόλης του Παρισιού δεν είναι εύκολο να
κατανοηθεί από όλους εμάς που δεν ξέρουμε πώς
ζούνε αυτές οι οικογένειες.
Γκετοποίηση, άθλιες συνθήκες διαβίωσης, τεράστια
ανεργία των οικογενειών τους, χαμηλό επίπεδο
μόρφωσης διότι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το
σχολείο και να κάνουν οποιαδήποτε δουλειά για να
επιβιώσουν.
Πολλοί
από αυτούς δεν έχουν δει ποτέ από κοντά τον
Πύργο του Άιφελ, τα Ηλύσια Πεδία και τα λαμπερά
φώτα της Champs Elysee Avenue, ενός από τους
ακριβότερους δρόμους του κόσμου.
Οι
σύγχρονοι «Αθλιοι» του Ουγκώ, παιδιά δεύτερης
και τρίτης γενιάς, το μόνο που έχουν είναι το
ένστικτο της επιβίωσης που πολλές φορές γίνεται
μίσος για όσους δεν μπορούν να καταλάβουν.
Και η
εξέγερση είναι αναπόφευκτη, όσο κι αν οι
μικροαστοί και στη Γαλλία και στην Ελλάδα τους
κατηγορούν, τους βρίζουν, τους χαρακτηρίζουν
δολοφόνους και κλέφτες και ξυπνούν τα πιο
απάνθρωπα, ρατσιστικά πάθη τους.
Σας
θυμίζουν κάτι όλα αυτά; Μήπως κι εδώ στην Ελλάδα
δεν έχουμε μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς
που δεν μπορούν να ενσωματωθούν;
Μήπως κι
εδώ δεν υπάρχουν γκέτο; Δεν υπάρχει ανεργία, δεν
αυξάνονται η παραβατικότητα μεταξύ των
μεταναστών γιατί το ένστικτο της πείνας και της
επιβίωσης είναι πιο ισχυρό από κάθε τι;
Για να
δούμε τι συμβαίνει με τους δικούς μας
μετανάστες.
Ζουν
κάτω από την Ομόνοια, ή στα δυτικά προάστια, σε
άθλια διαμερίσματα.
Ή ζουν
σε κλειστές δομές φιλοξενίας σα να είναι
φυλακισμένοι για εγκλήματα που δεν έκαναν ποτέ.
Η
ανεργία στις τάξεις των προσφύγων και μεταναστών
είναι τεράστια. Κάνουν δουλειές του ποδαριού ή
εργασίες που… ντρέπονται να κάνουν οι Ελληνες.
Πολλές
φορές οι εργοδότες τους εκμεταλλεύονται, δεν
τους πληρώνουν, τους ξυλοφορτώνουν.
Πολλοί
από αυτούς πουλάνε οτιδήποτε βρίσκουν για να
βγάλουν ένα μεροκάματο, σαν τους γονείς του
Αντετοκούνμπο, «παράνομοι» ανάμεσα στους
νόμιμους.
Πολλοί
από αυτούς δυσκολεύονται ακόμη και να ασκήσουν
τα θρησκευτικά τους δικαιώματα, στην Ελλάδα της
δημοκρατίας, της ελευθερίας, της ανεξιθρησκείας.
Και τα
παιδιά τους; Τα παιδιά της δεύτερης και τρίτης
γενιάς που δεν γνώρισαν άλλη πατρίδα από την
Ελλάδα;
Εκείνα
τα παιδιά που δυσκολεύονται να πάρουν ιθαγένεια,
που δεν μπορούν να ενσωματωθούν στη σχολική
διαδικασία, που ο ρατσισμός και η ξενοφοβία
βρίσκεται σε κάθε τους βήμα;
Πόσο
μοιάζουν αυτά τα παιδιά της διπλανής πόρτας, που
ζουν πολλές φορές σε συνθήκες γκέτο, με τα
παιδιά που ξεσηκώνονται στη Γαλλία.
Αραγε
είμαστε έτοιμοι ως κοινωνία να προλάβουμε
αντίστοιχες καταστάσεις;
Τι
κάνουμε ως κράτος και ως πολίτες ώστε να
αποφύγουμε αυτά που συμβαίνουν στα προάστια του
Παρισιού και σε άλλες γαλλικές πόλεις;
‘Η μήπως
θα νίψουμε τα χέρια μας και θα περιμένουμε το
μοιραίο, που δεν είναι άλλο από την άνοδο της
ακροδεξιάς και του ακραίου, επικίνδυνου,
δολοφονικού ρατσισμού;
Προφανώς
δεν χωρά μια συζήτηση «τι ήθελαν και ήρθαν εδώ.
Να σηκωθούν και να φύγουν» ή ακόμη και «να
πνιγούν στη θάλασσα».
Προφανώς
και δεν μπορούμε να ακούμε τις ακροδεξιές
κορώνες των χρυσαυγιτών και των επιγόνων τους,
ούτε τις φωνές του Βελόπουλου (που δεν είναι
ακροδεξιός) να λέει ότι αν χρειαστεί ας
πυροβολήσουμε και καμιά βάρκα.
Το
ζήτημα είναι τι μπορούμε να προλάβουμε ασκώντας
μια κοινωνική, ανθρωπιστική πολιτική που
τουλάχιστον τους μετανάστες δεύτερης και τρίτης
γενιάς θα τους θεωρεί αυτόματα Ελληνες.
Που δεν
θα μας ξενίζει αν ένας «ξένος» κρατά περήφανος
την ελληνική σημαία (ακόμη κι αν δεν είναι ο
Αντετοκούμπο και τα αδέρφια του).
Ούτε θα
εκπλησσόμαστε γιατί μπορεί ένας Αφρικανός
δεύτερης γενιάς πρόκοψε και μπορεί να μπει και
στην ελληνική βουλή.
Αν δεν
θέλουμε λοιπόν να γίνει η Ελλάδα… Γαλλία
οφείλουμε να προλάβουμε το κακό. Μπορούμε να το
κάνουμε αρκεί να βγάλουμε τις παρωπίδες.
Βασίλης Σ. Κανέλλης (in.gr) |
