|
Ίσως η
συμβατότητα να ενισχύθηκε λόγω κοινής, κρητικής,
καταγωγής, όμως, όπως όλοι διαπιστώνουμε, το
πολακικό υλικό είναι ισχυρότερο. Αν θέλετε να
πάμε σε κάτι πιο σύγχρονο, τότε θα σταθούμε στο
«Avatar» του Κάμερον, όπου σώματα εξωγήινων
κατοικούνται και ελέγχονται από γήινους. Εκτός
και αν δούμε τον «Φράνκενσταϊν» που γύρισε
ο Κένεθ Μπράνα. Εκεί ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, ως
τέρας, κυνηγά τον δημιουργό του στον αρκτικό
κύκλο. Πολύ μακριά, δεν συμφέρει. Το Σούνιο
είναι πιο κοντά.
Είναι το
Σαββατοκύριακο κατά το οποίο παρακολουθούμε τη
διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ αν και, εννοιολογικά, θα
ήταν πιο δόκιμο να συζητάμε για διάλυση.
Αλλωστε χωρίς την «Ομπρέλα», από τον τίτλο του
κόμματος αφαιρείται το τελευταίο γράμμα. Τι να
το κάνεις το άλφα χωρίς Αριστερά; Θα ανοίγεις το
στόμα και θα αποκαλύπτεται το ξεδόντιασμα. Και
κάπως έτσι, εκείνοι που, ως κυβερνήτες και
αντιπολιτευόμενοι, οδήγησαν το κόμμα σε πολιτική
απαξίωση, θα αποχωρήσουν καταγγέλλοντας
τραμπουκισμούς. Θυμίζουν εκείνο το ευφυολόγημα
του, αξέχαστου, Αλέξη Τσίπρα με τις μολότοφ:
εξαρτάται σε ποια πλευρά είσαι όταν αρχίζουν και
εκτοξεύονται. Διότι κάποτε όλοι αυτοί, που
σήμερα αισθάνονται πολιτικά προσβεβλημένοι από
τον Πολάκη, δεν είχαν αναστολές όταν επρόκειτο
να πατήσουν πάνω σε τραμπουκισμούς για να
ανέβουν ένα σκαλί ψηλότερα. Ηταν τότε που οι
προπηλακισμοί εθεωρούντο λαϊκή οργή,
ο Καμμένος αναγκαίο κακό και ο Πολάκης αψύς,
ολίγον γραφικός, πλην όμως βαθιά λαϊκός. Και
τώρα όχι μόνο τους δείχνει την έξοδο, αλλά
κρατάει και την κομματική σφραγίδα μαζί με την
επιχορήγηση. Δεν αποκλείεται δε, ο Πολάκης, να
εισέλθει πλέον σε περίοδο χειμερίας νάρκης. Τους
έφαγε. Χόρτασε.
Και ο
Κασσελάκης; Μα τι ερώτηση είναι αυτή! Ολα
εξελίσσονται βάσει σχεδίου. Κρατάει πλέον στα
χέρια του ένα μικρό κόμμα με ωραία γραφεία και
τεράστια επιχορήγηση. Βέβαια το brand έχει
πληγεί, μάλλον ανεπανόρθωτα, αλλά και αυτό
βρίσκεται εντός προγράμματος. Τι είναι, άλλωστε,
προτιμότερο; Να μοιράζεσαι ένα τριάρι με
συγκατοίκους που σιχαίνεσαι ή να πας σε μια
γκαρσονιέρα και να τη φτιάξεις όπως εσύ
επιθυμείς; Ακόμα και αν ο ΣΥΡΙΖΑ βουλιάξει στις
ευρωεκλογές, ακόμα και αν στην Κουμουνδούρου
μείνει μόνο ο καφετζής, ο Νίκος Παππάς και ο
Πολάκης, ο Στέφανος Κασσελάκης έχει μπροστά του
σχεδόν τέσσερα χρόνια για να το απολαύσει. Στο
τέλος θα του μείνει η εμπειρία, δέκα καλές
γνωριμίες στην Ευρώπη και τα ελληνικά που θα
μάθει ο Τάιλερ. Δεν είναι και άσχημα όλα αυτά.
Αυτές
τις μέρες σχεδόν τα μισά κόμματα της Βουλής
έχουν μπελάδες. Εκτός από τα θέματα του ΣΥΡΙΖΑ,
είναι η κωμωδία στο κόμμα Κωνσταντοπούλου και η
Δικαιοσύνη που πήρε στο κατόπι τους
«Σπαρτιάτες». Εντελώς μεταξύ μας, ένα βουβό
δράμα πρέπει να διατρέχει το ΠαΣοΚ. Γιατί είναι
σαν να έρχονται κοπάδια από σαρδέλες μπροστά στη
βάρκα σου και να διαπιστώνεις ότι η απόχη σου
είναι τρύπια. Αλήθεια, τι φταίει στο ΠαΣοΚ;
Eπρεπε να είναι σαν χασαποταβέρνα στη Βάρη. Ολα
τα φώτα αναμμένα, δυνατή μουσική, σούβλες να
γυρίζουν και ο Ανδρουλάκης με γκλίτσα και
φουστανέλα να φέρνει τους πελάτες μέσα. Και να
πεις ότι δεν έχει το look; Ετοιμος είναι. Δεν
ξέρω αν το έχετε προσέξει, αλλά πλέον το ΠαΣοΚ
δείχνει συμβιβασμένο με τη μιζέρια. Τους αρκεί
να προσπεράσουν τον ΣΥΡΙΖΑ και μετά να
κοιταχτούν στον καθρέφτη για να πουν ότι
επέστρεψαν στο δίπολο της εξουσίας. Και έτσι
μπορεί να μη δουν, στον αριστερό καθρέφτη, το
ΚΚΕ που βγάζει φλας και θέλει να βγει μπροστά
στις ευρωεκλογές. Το φαντάζεστε; Δεύτερο κόμμα.
Και η
κυβέρνηση; Τι κάνει η κυβέρνηση αυτόν τον καιρό;
Πιάνεται σφιχτά πάνω στις μέρες, δεν θέλει να
τις αφήσει να φύγουν. Τα πάντα περνάνε στα
μαλακά. Αυθαιρεσίες, ανοησίες, αστοχίες,
αδυναμίες. Δεν μετράει τίποτα. Δεν υπάρχει
κάποιος για να την κρίνει. Αλλά και να υπάρχει,
δεν πρόκειται να ακουστεί. Ενα όνειρο ζουν.
Πρώτη
δημοσίευση στο Βήμα |
