Ξεπέρασαν τις 45.000 όσοι παρανόμως διέσχισαν τα νερά της Μάγχης το 2022. Ηταν 17.000 περισσότεροι από το 2021. Η αύξηση είναι εντυπωσιακή, αν σκεφθεί κανείς όλα τα μέτρα που έχει λάβει η Βρετανία ώστε να αναχαιτίσει τις μεταναστευτικές ροές. Οι πολίτες της, μέχρι και την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ενωση ψήφισαν, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι η Γηραιά Αλβιών θα είναι μεν φτωχότερη, αλλά θα γίνει κάτι σαν κάστρο αποκομμένη από τα προβλήματα και τις προκλήσεις των καιρών.

Το 2016 ο τότε υπουργός Μπό-ρις Τζόνσον δήλωνε πως ο έλεγχος της μετανάστευσης θα καταστεί εφικτός μόλις η Βρετανία ολοκληρώσει τη διαδικασία αποχώρησής της από την Ε.Ε. Ελεγε στους δημοσιογράφους ότι «αυτό που είναι σίγουρα εφικτό, έπειτα από την αποχώρηση από την Ενωση και μόλις λήξουν οι δεσμεύσεις μας για την ελευθερία της κίνησης των προσώπων, είναι ότι θα μπορούμε να έχουμε ένα σύστημα ελέγχου» (19.7.2016). Το 2020 η Βρετανίδα υπουργός Εσωτερικών Πρίτι Πατέλ υποσχέθηκε ένα νέο καθεστώς μετανάστευσης, χαρακτηρίζοντας τα μέτρα που ελήφθησαν ως μια «ιστορική στιγμή για τη χώρα», που φέρνει τη μετανάστευση υπό βρετανικό έλεγχο «για πρώτη φορά έπειτα από δεκαετίες» (22.2.2020).

Το αποτέλεσμα του «γκόου μπακ μαντάμ Φον ντερ Λάιεν» ήταν να φύγουν οι Ευρωπαίοι μετανάστες με ειδικότητες που χρειαζόταν η Βρετανία (π.χ. φορτηγατζήδες), αλλά να μη μειωθούν οι διά της Μάγχης παράνομες ροές. Ετσι το Brexit δημιούργησε χρόνια προβλήματα στην οικονομία και την εφοδιαστική αλυσίδα, τα οποία πληρώνουν όλοι οι πολίτες και προπαντός τα φτωχότερα στρώματα που πίστεψαν στα ψεύδη των λαϊκιστών ότι η μετανάστευση είναι τόσο εύκολο προς επίλυση πρόβλημα, που αρκεί ο βρετανικός λαός «να ψηφίσει σωστά».

Δυστυχώς και η μετανάστευση είναι σύνθετο και δύσκολο πρόβλημα. Δεν λύνεται με παχιά λόγια από αναμαλλιασμένες ξανθές κεφαλές. Δεν ξεκινάει από την «παγκοσμιοποίηση», όπως λένε μερικοί ρηχοί, ούτε με την «αντικατάσταση πληθυσμών» όπως ισχυρίζονται κάποιοι ηλίθιοι. Είναι θέμα οικονομικού κόστους και οφέλους. Προς το παρόν και οι δύο αυτοί παράγοντες της εξίσωσης αυξάνουν τις ροές. Η τεχνολογία μειώνει διαρκώς το κόστος μετακίνησης, οι οικονομικές ανισότητες μεταξύ πρώτου και τρίτου κόσμου μεγιστοποιούν το σχετικό όφελος όσων κάνουν την επένδυση των 2.000-3.000 ευρώ για να μεταναστεύσουν παρανόμως.

Η διά της τεχνολογίας μείωση του κόστους μετακίνησης δεν μπορεί να αποφευχθεί, αλλά ούτε θέλουμε. Φθηνότερα ταξίδια σημαίνει περισσότερος τουρισμός, χαμηλότερες τιμές εμπορευμάτων κ.ά. Απομένει το δεύτερο σκέλος της εξίσωσης, που απαιτεί πολλή, αλλά και συντονισμένη, δουλειά από τη Δύση.

Πάσχος Μανδραβέλης (Καθημερινή)