|
Για τους περισσότερους,
ανεξαρτήτως
ιδεολογίας, κάποια
πράγματα είναι
αυτονόητα. Οπως ευθύνες
έχουν όλοι, νυν και
πρώην. Και πως αυτές
βαρύνουν πρωτίστως αυτόν
που βρίσκεται τη
συγκεκριμένη στιγμή στην
εξουσία. Επίσης, ότι δεν
έχει τις ίδιες ευθύνες
κάποιος που μόλις
ανέλαβε με αυτόν που
κυβερνά χρόνια. Και
γίνεται, ή επιχειρείται,
ο ανάλογος καταμερισμός.
Οι πολίτες αναμένουν από
τον υπεύθυνο πολιτικό να
ζητήσει αμέσως και
αυθόρμητα μια συγγνώμη,
προσωπική και συνολικά
εκ μέρους της κυβέρνησής
του, χωρίς
υποσημειώσεις.
Προσπάθειες διάχυσης
ευθυνών εκλαμβάνονται ως
απόπειρα αποποίησής
τους, τη στιγμή ακριβώς
που η κοινωνία απαιτεί
το αντίθετο: αναγνώριση
του προβλήματος και
αίσθηση ειλικρινούς
μεταμέλειας.
Και στη συνέχεια να
δεσμευθεί ο πολιτικός
–και να επιχειρήσει να
πείσει– ότι θα κάνει ό,τι
μπορεί για να διορθώσει
τα κακώς κείμενα. Να
αλλάξει, να
μεταρρυθμίσει, να
συγκρουσθεί με
συμφέροντα, να ανατρέψει
παθογένειες. Μετά
ακολουθούν οι αναλύσεις,
οι έρευνες, η απόδοση
ευθυνών και σε άλλους.
Ολοι γνωρίζουμε ότι οι
παθογένειες του
ελληνικού κράτους είναι
διαχρονικές. Οτι δεν
γεννήθηκαν σήμερα.
Καθώς εισερχόμαστε
όλο και περισσότερο στη
φάση της αναπόφευκτης
πολιτικής σύγκρουσης,
και με δεδομένη την
κατάσταση στην οποία
βρίσκεται η χώρα,
μπορούν οι πολιτικοί να
επιδείξουν
αυτοσυγκράτηση, να
δείξουν ότι άκουσαν την
κραυγή της μάνας που
κάλεσε όλους τους
πολιτικούς «να σκάσουν»,
γιατί «τώρα ουρλιάζουν
οι μανάδες», να
εκπέμψουν σεμνότητα, να
είναι ειλικρινείς, να
τολμήσουν όλοι την
αυτοκριτική τους;
Σε αυτή τη φάση κρίσης
εμπιστοσύνης, το
ελάχιστο
που μπορούν να κάνουν
είναι να
επιχειρηματολογούν με
πραγματικά στοιχεία
γιατί ο κόσμος πλέον δεν
συγκινείται και δεν
πείθεται από τις
κοκορομαχίες για το
θεαθήναι. Οσοι το κάνουν
απλώς επιδεινώνουν τη
θέση τους. Στο ίδιο
πνεύμα, να αποφεύγουν
τις δηλητηριώδεις
κατηγορίες που συχνά
γίνονται μπούμερανγκ γι’
αυτούς που τις
εκτοξεύουν. Οπως αυτή
κορυφαίου στελέχους της
αξιωματικής
αντιπολίτευσης ο οποίος
επιτέθηκε στην υπουργό
Παιδείας καταγγέλλοντας
ότι «δολοφονείτε τα
παιδιά μέσα στα τρένα».
Κάτι ανάλογο είχε κάνει
πριν από μερικά χρόνια
ένας ικανός πρώην
υπουργός ο οποίος
καλούσε τους πολιτικούς
αντιπάλους του «να
αναρωτηθούν τι κάνανε
στο Μάτι που κάψανε 100
ανθρώπους». Δηλώσεις
πολιτικά μη αποδεκτές
και κοινωνικά
επικίνδυνες. Κυβέρνηση
και αντιπολίτευση
οφείλουν να καταγγέλλουν
τους αντιπάλους για
παράνομες ή ανήθικες
παρεμβάσεις, διορισμούς,
προμήθειες,
εξυπηρετήσεις
συμφερόντων. Οχι ότι
δολοφονούν και καίνε
ανθρώπους.
Αντιπαράθεση με στοιχεία
και αλήθειες, όχι
ψέματα, λαϊκίστικες
υπερβολές, άγαρμπες απόπειρες
συμψηφισμών,
διαστρεβλώσεις και
κοροϊδίες. Οποιος
διολισθήσει στις γνωστές
μεθόδους, θα το πληρώσει
και στην κάλπη, και
δικαίως.
Αυτή τη στιγμή ο πόνος
γίνεται θυμός και ο
θυμός οργή. Οι πολίτες
θα τιμωρήσουν τους
πολιτικούς. Πρωτίστως
την κυβέρνηση.
Η αξιωματική
αντιπολίτευση θα έχει
απώλειες αν η στάση της
ερμηνευθεί ως απόπειρα
κομματικής εκμετάλλευσης
μιας τραγωδίας.
Ενδεκα χρόνια μετά την
κατάρρευση των μεγάλων
κομμάτων τον Μάιο του
’12, μια απογοητευμένη
και αγανακτισμένη
ελληνική κοινωνία στρέφει
και πάλι τα βέλη της
ενάντια στο πολιτικό
σύστημα.
Αθανάσιος Έλλις
(Καθημερινή)
|
