|
Δεν
είναι τυχαίο ασφαλώς πως κατά την ανάγνωση των
προγραμματικών δηλώσεων, το απόγευμα της
Πέμπτης, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης
έκρινε σκόπιμο να αναφερθεί στους «τρεις
μεγάλους σταθμούς που σφράγισαν την πρόοδο της
χώρας μας τα τελευταία εκατό χρόνια».
Πρώτος
σταθμός βεβαίως κατά τον κ. Μητσοτάκη είναι ο
«αστικός εκσυγχρονισμός του Ελευθερίου
Βενιζέλου». Λησμόνησε, ωστόσο, ο πρωθυπουργός,
ως ήταν φυσικό και αναμενόμενο, τον Διχασμό που
δημιούργησε ο μακρινότατος εκείνος συγγενής του,
που η εθνικιστική του μεγαλομανία οδήγησε στη
Μικρασιατική Καταστροφή.
Δεύτερος
σταθμός ήταν ο ανορθωτικός εκσυγχρονισμός των
δεκαετιών ’50 και ’60 των κυβερνήσεων τεχνητής
ωσμώσεως –Λαϊκών και Φιλελευθέρων– των
πρωθυπουργών Αλ. Παπάγου και Κων. Καραμανλή, που
επετεύχθη έπειτα από επίμονη προσπάθεια των ΗΠΑ.
Λησμόνησε και πάλι ο κ. Μητσοτάκης ότι η
«συγχώνευση» εκείνη είχε ως συνέπεια την
ανάδειξη της ΕΔΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση το
1958, με ποσοστό 24,42%. Η νεκρανάσταση του
φιλελεύθερου Κέντρου κατέστη τότε επιτακτική και
το άστρο του Καραμανλή όδευε πλέον προς τη δύση
του.
Τρίτος
και τελευταίος σταθμός ήταν μια μόνιμη επωδός.
«Ο πολιτικός εκσυγχρονισμός της Μεταπολιτεύσεως,
εξέλιξη που χάρη στον ιδρυτή μας Κωνσταντίνο
Καραμανλή στερέωσε τη Δημοκρατία», είπε ο κ.
Μητσοτάκης.
Και πάλι
λησμόνησε ο πρωθυπουργός ότι, έπειτα από σαράντα
χρόνια, το θαυμαστό εκείνο σύστημα πολιτικής
διακυβερνήσεως της χώρας κατέρρευσε, η Ελλάδα
χρεοκόπησε και ανεδείχθη πρωθυπουργός το 2015 ο
πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας. Ομως η
Αριστερά –μαρξιστικής ή λενινιστικής αφετηρίας–
δεν είχε θέση στον πολιτικό αλγόριθμο που
χρησιμοποιεί ο κ. Μητσοτάκης.
Είναι
ομολογουμένως ωραίο και περιεκτικό το σχήμα που
περιέγραψε ο πρωθυπουργός την Πέμπτη. Το
γοητευτικό με τις ιστορικές αναφορές στο
παρελθόν είναι ότι επιδέχονται ερμηνείες
επιλεκτικές, εάν παραλείψει φυσικά κανείς κάποια
ενοχλητικά στοιχεία. Αρκεί το όλο σχήμα να
δημιουργεί ανθεκτικό υπόβαθρο που θα στηρίξει
τον νέο, «τέταρτο σταθμό» ή, όπως τον ονόμασε ο
κ. Μητσοτάκης, τον «ευρωπαϊκό εκσυγχρονισμό της
ευρωπαϊκής πατρίδας μας».
Εχει
κανείς την αίσθηση ότι στη λεγομένη πλην όμως
άμορφη ιδεολογικώς ελληνική Κεντροδεξιά
κυριαρχεί κλίμα λαγνείας του Κέντρου και του
φιλελευθερισμού εις βάρος της παραδοσιακής
Δεξιάς.
Στην
Ιταλία, ωστόσο, η πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι
μιλάει για την ανάγκη συνάψεως μιας συμφωνίας
της Κεντροδεξιάς με στόχο να αποκλεισθούν οι
σοσιαλιστές – οι δύο πυλώνες δηλαδή επί των
οποίων διαμορφώθηκε πολιτικώς η Ενωμένη Ευρώπη.
Υπάρχουν
βέβαια και κάποιοι μάλλον ποιητικής
ιδιοσυγκρασίας, που πίσω από τα ενθαρρυντικά
χαμόγελα των Βρυξελλών «βλέπουν το ενδεχόμενο,
την άβυσσο που έρχεται». Ομως αυτοί ζουν σε ένα
δικό τους σύμπαν.
Κώστας
Ιορδανίδης (Καθημερινή) |
