Τραγωδίες όπου η ανθρώπινη καταστροφή σκέπασε με ένα πέπλο θλίψης το 2000, το 2017, το 2018, το 2023 και τις ενώνει ένα νήμα. Πάρος, Μάνδρα, Μάτι, Τέμπη. Δεν πρόκειται για κάποια προσπάθεια να διυλισθούν οι αυταπόδεικτες πολιτικές ευθύνες της σημερινής κυβέρνησης για την τραγωδία στα Τέμπη, όπου ακόμη και σήμερα συνεχίζεται το μακάβριο έργο ταυτοποίησης των θυμάτων. Οι πολύνεκρες αυτές τραγωδίες δεν ήταν απλά ανθρώπινα λάθη, αλλά αποτυχία εκσυγχρονισμού της χώρας στην κατεύθυνση την οποία έχει επιλέξει με κόπο, θυσίες και αίμα η ελληνική κοινωνία στα 200 χρόνια ύπαρξης του νεοελληνικού κράτους: της σύγκλισης με το δυτικό πρότυπο. Η αποτυχία εκσυγχρονισμού είναι μια ιδιότυπη «επιτυχία» του πελατειακού κράτους και του τρόπου με τον οποίο η ελληνική κοινωνία, τα μικρομεσαία ή μεγαλύτερα συμφέροντα συναλλάσσονται κατά τρόπο αγαστό προκειμένου να μην αλλάξει τίποτα.

Ο σιδηρόδρομος είναι στην πραγματικότητα –αναλογικά– σε πολύ χειρότερη κατάσταση από εκείνη στην οποία βρισκόταν τη δεκαετία του ’70 και του ’80, του περίφημου «καρβουνιάρη». Τη δεκαετία του ’90 και του 2000 κυβερνήσεις με τεράστια περιθώρια επενδύσεων και άπειρο ευρωπαϊκό χρήμα, όχι απλά δεν επένδυσαν στον σιδηρόδρομο αλλά συνηγόρησαν σε κάθε προσπάθεια υπονόμευσής του. Απαντες οι μη λωτοφάγοι θυμούνται ότι αποφεύχθηκε να περάσει σιδηρόδρομος από το Ρίο στο Αντίρριο προς μελλοντική χρήση διότι «δεν συνέφερε» στον ανταγωνισμό με τους κατασκευαστές αυτοκινητοδρόμων. Ανάλογα επεισόδια σημειώθηκαν για άλλους λόγους. Το «ποτάμι», ο θλιβερός αυτοκινητόδρομος που συνδέει το βόρειο τμήμα της Αθήνας με τον Πειραιά ουδέποτε απέκτησε σιδηροδρομική γραμμή. Δεν έπρεπε να θιγούν οι οδηγοί φορτηγών, λεωφορείων, τα ταξί, όλοι δηλαδή εκείνοι που η συντεχνιακή ισχύς τους μετράει. Από τους θορυβώδεις πολιτικούς κομμάτων ένθεν κι ένθεν των εδράνων, υπάρχουν ουκ ολίγοι που συνυπέγραψαν την ασυλία αυτών των συντεχνιών στα σκληρά μνημονιακά χρόνια.

Την ίδια στιγμή, ακόμη και ο υπάρχων σιδηρόδρομος απαξιωνόταν. Με ανέκδοτα για «ασημένια βέλη», με απαρχαιωμένες αμαξοστοιχίες από τα αζήτητα τρίτων χωρών, με τις ράγες υλικό προς λεηλασία. Και με τους λίγους εργαζομένους, που από επαγγελματική συνείδηση ζητούσαν να υπάρξει προσοχή σε αυτά που λένε διότι τα θύματα δεν θα αργήσουν…

Ο άδικος θάνατος τόσων νέων ανθρώπων είναι, λοιπόν, αποτέλεσμα της αδηφαγίας, του αμοραλισμού και της χυδαιότητας όχι ενός, αλλά πολλών. Και με έναν ακόμη τραγικό τρόπο διεφάνη πόσο υπολογίζει αυτή η κοινωνία τους νέους αυτής της χώρας. Εκείνους που σκοτώθηκαν στο άνθος της ζωής τους, προτού προλάβουν καν να σκεφτούν για τα μελλοντικά σχέδιά τους.

Βασίλης Νέδος (in.gr)