|
Κανείς
δεν μπορεί να κάνει στέρεη ανάλυση του
παγκόσμιου γεωπολιτικού σκηνικού αναδιάρθρωσης.
Τα
διαρκή τραγικά συμβάντα μεταθέτουν και συντηρούν
την δυνητικότητα στο παίγνιο τελεσίγραφων του
πολέμου, την αιώνια δηλαδή θεατρική παράσταση.
Επικρατεί όμως ένα είδος «σταθερής ανισορροπίας»
μεταξύ των ηγεμονικών πόλων. Κατάσταση που φρονώ
ότι συμβάλει στο να ζούμε για καιρό τους
«μετακαπιταλιστικούς σπασμούς» του συστήματος.
Αυτούς
δηλαδή που μετατοπίζουν το εσωτερικό όριο
αντοχής του και παράλληλα επιταχύνουν την
παγκόσμια δημιουργική καταστροφή και εκκαθάριση
κεφαλαίου.
Έτσι, η
σχιζοφρένεια της όποιας πιθανότητας ενός
πυρηνικού πολέμου δεν είναι τίποτα άλλο από την
«καθολική» σχιζοφρένεια του καπιταλιστικού
συστήματος. Είναι η κορύφωση της σχιζοειδούς
διαπλοκής κεφαλαίου-εξουσίας και
γεωοικονομίας-γεωπολιτικής.
Είναι
δεδομένο ότι πισω από τις σημαίες και τον
μιλιταρισμό των ΗΠΑ, της Ρωσίας, του Ισραήλ, του
Ιράν, της Κίνας, της Σαουδικής Αραβίας,
κρύβονται οι βιομηχανικές και τραπεζικές ελίτ
που χρηματοδοτούν όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές
(προφανώς και τους ισλαμιστές τρομοκράτες).
Αυτές οι
ελίτ είναι που στα διεθνή μέσα ενημέρωσης
προσπαθούν να συντηρούν το βολικό φόντο μιας
παγκόσμιας δυνητικής καταστροφής (φανταστείτε
μόνο πόσες φορές συνέβη χωρίς να τελειώσει αυτός
ο περίφημος Γ/ παγκόσμιος πόλεμος).
Στη βάση
και στην υπερδομή του συστήματος το κεφάλαιο
είναι το συνεκτικό εκείνο στοιχείο που
κυκλοφορεί σε ροές και προσδένεται σε εξουσία,
ισχύ και όπλα.
«Το
κεφάλαιο είναι προσδεμένο στην πυρηνική εξουσία,
την εκμεταλλεύτηκε και θέλει να εξασφαλίσει την
αποδοχή του ως πάγιο κοινωνικό κεφάλαιο»
(Negri,1989).
Ο Ιταλός
φιλόσοφος είχε επισημάνει εύστοχα την κατάληξη
των απεδαφικοποιημένων ροών του κεφαλαίου μόλις
φάνηκε η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.
Και η
ιστορία του φόβου και της απειλής, δηλαδή ο
θάνατος πίσω από την συστημική υπερδομή, είναι η
ιστορία της κούρσας των εξοπλισμών για πυρηνικά
όπλα.
Μια
ατέρμονη σχιζοφρενική κούρσα που απομυζεί πόρους
από τις κοινωνίες.
Είναι η
ιστορία κλιμάκωσης της ισχύος των ηγεμονικών
κρατών που αποκτούν πυρηνικές κεφαλές ακριβώς
επειδή έχουν συσσωρεύσει πρώτα εξουσία και
κεφάλαιο: Δηλαδή επειδή είναι
κράτη-καπιταλιστές.
Ο
οποιοσδήποτε λοιπόν πόλεμος, ως συμβάν, απλά
συμβάλλει και σε μια νέα εσωτερίκευση του φόβου
από τις μάζες.
Και
έτσι, με αυτή τη γενικευμένη αποδοχή, το
υποκείμενο της Ιστορίας μεταφέρει από γενιά σε
γενιά την απειλή του παγκόσμιου ολέθρου.
«Ο
πόλεμος έχει γίνει, για ακόμη μια φορά, το άμεσο
υπόβαθρο και ο υπερκαθορισμός της ύπαρξης μας. Η
πυρηνική δύναμη έχει εδραιώσει αυτό τον
υπερκαθορισμό και τον έχει καταστήσει
ανεπίστρεπτο. Ο πόλεμος είναι επομένως μια
παρουσία, ένας μόνιμος ορίζοντας και μια συνεχής
πίεση. Η κοινωνία αποτελεί απλά το φόντο»,
συνεχίζει στο προφητικό κείμενο του το 1989 ο
Negri.
Η
κορύφωση της πυρηνικής απειλής είναι η κορύφωση
του δαρβινικού καπιταλισμού και της πλήρους
απεδαφικοποίησης των ροών του κεφαλαίου.
Ο
πλανήτης γίνεται η εδαφική επικράτεια
διοχέτευσης του κεφαλαίου, και ταυτόχρονα η
δυνητική επικράτεια της αυτοδιάλυσης του
συστήματος.
Και τα
πυρηνικά όπλα είναι προϊόντα της πολεμικής
βιομηχανίας και του κεφαλαίου που συντηρεί το
σύστημα: δηλαδή είναι κάτι σαν αυτογένεση του
κακού από την ίδια τη μήτρα του συστήματος.
Ο
Μποντριγιάρ θα το ονόμαζε «προσομοίωση» της
ζοφερής πραγματικότητας. Δυστυχώς όμως πρόκειται
για την ίδια τη ζοφερή πραγματικότητα, για κάτι
άλλο που έλεγε ο Μποντριγιάρ: για την «κόλαση
του ταυτού».
Ηλίας
Καραβόλιας - EBR |
