Το ίδιο μπορεί να πει κανείς και για κάποια άλλα κυβερνητικά στελέχη, όπως λ.χ. τον υπουργό Τύπου, ο οποίος είπε ότι όταν κάποιος αναφερόταν στα ζητήματα των εκλογών ο Μητσοτάκης τον έδιωχνε από τις συσκέψεις – υποδηλώνοντας ότι σε τέτοιο βαθμό δεν τον ένοιαζε τίποτε άλλο που δεν ανεχόταν ούτε ίχνος αναφοράς ακόμα και στις εκλογές, που η αναγγελία τους είχε προαναγγελθεί για την περασμένη Παρασκευή. Εντάξει, έχουμε πειστεί όλοι: υπό το βάρος της τραγωδίας, ο Πρωθυπουργός δεν σκέφτηκε ούτε δευτερόλεπτο, δεν προβληματίστηκε και δεν συζήτησε για το τι θα πράξει τελικά με την ημερομηνία των εκλογών. Και όχι μόνο αυτό, αλλά δεν ανέχτηκε και μύγα στο σπαθί του: μύγα, εν προκειμένω, όποιος βέβηλος τόλμησε να αναφέρει το ζήτημα στον κύκλο του.

Το μόνο εξαγόμενο όλων αυτών είναι ότι στην κυβέρνηση πρέπει να έχουν πολύ φτωχή αντίληψη για τη νοημοσύνη όλων των υπολοίπων που δεν ανήκουν στο περιβάλλον τους. Πρέπει να τη θεωρούν επιπέδου Νεάντερταλ. Και αυτό τους οδηγεί σε κάτι που δεν το έχουν ίσως αντιληφθεί: όταν, ειδικά σε τέτοιες ώρες, φτάνεις να είσαι τόσο ακραία προσβλητικός με την κοινή συνείδηση σε κάποια από τα ζητήματα επί των οποίων της απευθύνεσαι, τότε η αξιοπιστία σου γκρεμίζεται όχι μόνον επί αυτών, αλλά, ταυτόχρονα, και σε όλα τα υπόλοιπα: ό,τι κι αν πεις είναι πλέον κάτι που πολύ δύσκολα μπορεί να γίνει πιστευτό. Και αυτό ακριβώς συνέβη μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης ανακοίνωσης Μητσοτάκη: στην πρώτη είχε πει «όλα δείχνουν ανθρώπινο λάθος» – στη δεύτερη είπε ότι η κυβέρνηση «δεν πρόκειται να κρυφτεί πίσω από το ανθρώπινο λάθος»: η στροφή είναι τεράστια. Και δεν την επέβαλε κάποια κρίση συνείδησης, αλλά η πραγματικότητα.

Το ανθρώπινο λάθος έχει τεκμηριωθεί πλήρως. Αυτό είναι σαφές. Εξίσου και ακόμα περισσότερο σαφές όμως είναι ότι αυτό δεν ακυρώνει το απάνθρωπο κράτος. Και αυτό επειδή το πιστοποιούν τα ίδια τα έγγραφα και τα γεγονότα: οι συμβάσεις που δεν ολοκληρώθηκαν και που προέβλεπαν αυτά που δεν έγιναν, οι πολλαπλές προειδοποιήσεις που δεν εισακούστηκαν, η διεθνής πρακτική, όλα αυτά και πολλά άλλα, που συνηγορούν πολύ βαριά στην ευθύνη ενός εντελώς απάνθρωπου κράτους, δεν μπορούν να κρυφτούν πίσω από το λάθος ενός άπειρου / ανεύθυνου σταθμάρχη. Και ασφαλώς, στο τέλος, δεν θα κρυφτούν. Ούτε πίσω από αυτόν, ούτε πίσω από «όλους όσοι κυβέρνησαν πριν» – έλεος… Γιατί ένα είναι σίγουρο: όχι, δεν έφταιξε ο Τρικούπης!… Αλλοι έφταιξαν. Και είναι εδώ. Παρόντες.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΝΕΑ