|
Βέβαια το Σάββατο 7 Οκτωβρίου, το Ισραήλ
γιόρταζε τη
Simchat
Torah,
την τελευταία ημέρα της εβδομάδας του
Sukkot,
της γιορτής των Σκηνών. Έτσι, πολλοί στρατιώτες
ήταν σε άδεια.
Σύμφωνα με τον Άμος Χάρελ της εφημερίδας
Haaretz,
η Χαμάς πήρε μαθήματα από τη
σύγκρουση του
καλοκαιριού του 2014. Και αυτή τη φορά οι
επιθέσεις εξαπολύθηκαν αρχικά σε φυλάκια των
IDF
που ήταν ανεπαρκώς προετοιμασμένα και με
περιορισμένο αριθμό στρατιωτών. Μόλις
κατακτήθηκαν αυτά τα φυλάκια, οι μονάδες της
Χαμάς μπήκαν σε αστικές τοποθεσίες
όπου υπήρχαν μόνο λίγοι αστυνομικοί, ενώ στα
κιμπούτζ υπήρχαν μόνο μικρά τμήματα εθελοντών.
Με άλλα λόγια, οι
Ισραηλινοί θεωρούσαν ότι η σύγκρουσή τους με
τους Παλαιστίνιους βρισκόταν σε φάση
διπλωματικής κανονικότητας. Προφανώς δε, δεν
πίστευαν ότι
η Χαμας και το Ισλάμ θα καταπατούσαν αυτή την
κανονικότητα. Είναι δε σαφές ότι οι σημερινές
ισραηλινές υπηρεσίες, ούτε τον Άραβα φιλόσοφο
Ιμπν Καλντούν έχουν διαβάσει, ούτε το βαθύτερο
νόημα του Κορανίου γνωρίζουν, αλλά ούτε και
λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους τον μαφιόζικο
χαρακτήρα της εξουσίας της Χαμάς στην Λωρίδα της
Γάζας.
Αμφιβάλουμε δε πολύ αν η δυτική διπλωματία
καταλαβαίνει τι συμβαίνει στον σημερινό κόσμο
μας, στον οποίον τα γεωπολιτικά τεκταινόμενα
έχουν αλλάξει επίπεδο.
Ο πολιτισμένος
κόσμος πρέπει
να υποστηρίξει πλήρως την αντεπίθεση του Ισραήλ.
Οποιαδήποτε συζήτηση περί αναλογικότητας ή
ανάγκης αυτοσυγκράτησης εκ μέρους του Ισραήλ,
καθώς αντιμετωπίζει αυτήν την επίθεση στους
πολίτες του θα πρέπει να απορριφθεί.
Μια τέτοια
αιματηρή τρομοκρατική επίθεση,
δεν είναι μια φυσική απάντηση στην παλαιστινιακή
απογοήτευση ή μια προσπάθεια - όπως ψευδώς
ισχυρίζεται η Χαμάς - να αποτραπεί η πρόκληση
βλάβης στα τζαμιά στο Όρος του Ναού της
Ιερουσαλήμ.
Όταν η Χαμάς μιλά
για τον τερματισμό της «κατοχής», δεν μιλάει
για ώθηση του Ισραήλ πίσω στις γραμμές ανακωχής
του 1967 ή για παράπονα για Εβραίους που ζουν
στην καρδιά της πατρίδας τους στην Ιουδαία και
τη Σαμάρεια ή την Ιερουσαλήμ. Όσον αφορά τη
Χαμάς και άλλες παλαιστινιακές ομάδες, η
«κατοχή» αναφέρεται στην ίδια την ύπαρξη του
Ισραήλ εντός οποιωνδήποτε συνόρων. Στόχος τους
δεν είναι η ελευθερία του λαού τους. Αν αυτό
ήθελαν, οι ισλαμιστές καθώς και οι υποτιθέμενοι
πιο «μετριοπαθείς» αντίπαλοι τους, θα είχαν
αποδεχτεί να συζητήσουν οποιαδήποτε από τις
συμβιβαστικές ειρηνευτικές προσφορές που τους
είχαν δοθεί στο παρελθόν. Αυτό που θέλουν να
κάνουν είναι να εξοντώσουν Εβραίους και να
εξαλείψουν το εβραϊκό κράτος.
Δυστυχώς, τέτοια
συναισθήματα αποτελούν επίσης μέρος της
κυρίαρχης παλαιστινιακής πολιτικής σκέψης και
κουλτούρας. Οι επαίσχυντες σκηνές στις οποίες
έχουν παρουσιαστεί Παλαιστίνιοι να πανηγυρίζουν
την τρομοκρατία και να αγαλλιάζουν με τα πτώματα
των δολοφονημένων Εβραίων ή ομήρων, λένε πολλά
σχετικά με το μέλλον της σύγκρουσης και ποιοι
πρέπει να είναι οι στόχοι της διπλωματίας.
Το ισλάμ.στη φανατική εκδοχή του, μόνον τη
γλώσσα του μίσους και της ύπουλης δολοφονίας
γνωρίζει. Ολα τα άλλα είναι παραμύθια για
αφελείς.
Οποιαδήποτε
συζήτηση στο τρέχον πλαίσιο των διπλωματικών
προσπαθειών για την αναβίωση μιας
λύσης δύο κρατών είναι κενή περιεχομένου.
Αντίθετα, η ύπαρξη του ανεξάρτητου
παλαιστινιακού κράτους που διοικείται από
τρομοκράτες σε όλα, εκτός από το όνομα στη Γάζα,
είναι απόδειξη ότι ένα τέτοιο σχέδιο αποτελεί
εγγύηση για περισσότερα δεινά και αιματοχυσία.
Η Χαμάς - αναμφίβολα ενεργώντας με τη γνώση και
την υποστήριξη του Ιράν - επιδιώκει να
εκτροχιάσει τον διευρυνόμενο κύκλο ειρήνης στον
οποίο τα αραβικά κράτη έχουν αγκαλιάσει τις
ομαλοποιημένες σχέσεις με το Ισραήλ.
Αυτός ο πόλεμος είναι ξεκάθαρα, τουλάχιστον
εν μέρει, μια απάντηση στις προσπάθειες για τη
συμμετοχή των Παλαιστινίων στις διαπραγματεύσεις
μεταξύ Σαουδικής Αραβίας και Ισραήλ. Η
αναπτυσσόμενη συμμαχία του εβραϊκού κράτους με
το βασίλειο της ερήμου είναι το
αποτέλεσμα ορθολογικών εκτιμήσεων των εθνικών
συμφερόντων και των δύο χωρών της Μέσης Ανατολής
και των αμοιβαίων φόβων τους για την αναζήτηση
της Τεχεράνης για περιφερειακή ηγεμονία και
πυρηνικό όπλο. Αυτός ο πόλεμος είναι μια
υπενθύμιση ότι δεν πρέπει πλέον να επιτρέπεται
στους Παλαιστίνιους να κρατούν αραβικά έθνη
ομήρους της αδιάλλακτης άρνησής τους να
αποδεχθούν τη νομιμότητα ενός εβραϊκού κράτους.
Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος (EBR) |
