|
Μήπως
τώρα, που πέφτουν οι μάσκες, φαίνεται το
«αληθινό πρόσωπο» της αγοράς εργασίας; Μήπως
(επιτέλους), οι φωνές των εργαζομένων και των
εκπροσώπων τους, βρίσκουν ανταπόκριση; Μόνο
τυχαίο δεν μπορεί να είναι, το γεγονός πως μετά
την α’ δράση του περασμένου καλοκαιριού με 44%
παραβατικότητα, ένα δίμηνο αργότερα,
επαναλαμβάνεται το σκηνικό και τα ποσοστά των
παραβάσεων κυμαίνονται στα ίδια επίπεδα και λίγο
ψηλότερα.
Οι
ειδικοί επί αυτών των αναλύσεων που έχει στη
διάθεσή της η Επιθεώρηση Εργασίας, συνιστούν
λίγο ακόμα υπομονή. Πρέπει να πραγματοποιηθούν
αρκετοί ακόμα στοχευμένοι έλεγχοι, ώστε να
προκύψει ξεκάθαρο συμπέρασμα. Ασφαλώς και το 25%
της παραβατικότητας που έβγαινε όλο το
προηγούμενο διάστημα, μάλλον δεν υπάρχει. Από
την άλλη όμως, ούτε το 50% των τελευταίων
ελέγχων δείχνει τόσο πειστικό. Ίσως τελικά, η
αλήθεια να βρίσκεται κάπου στη μέση, αυτό θα
φανεί, μετά την επανάληψη συγκεκριμένων μοντέλων
ελέγχων.
Το
πρόβλημα όμως που ήδη εντοπίζεται, είναι πως
υπάρχουν επιχειρήσεις οι οποίες δεν δείχνουν να
νοιάζονται ιδιαίτερα για τους ελέγχους και για
τα πρόστιμα που επιβάλλονται. Μάλλον το
αντίθετο. Προτιμούν να επιμένουν να έχουν
εργαζόμενους που δουλεύουν με «μαύρα», να τους
αναγκάζουν να εργάζονται πέρα από το ωράριό τους
και ας τους εντοπίσει ο Επιθεωρητής Εργασίας.
Και ας επιβάλλει πρόστιμα. Φαίνεται ότι έχουν
τσεκάρει πως με αυτή την παρατεταμένη παραβατική
συμπεριφορά, κερδίζουν περισσότερα, συγκριτικά
με το να λειτουργούσαν νόμιμα.
Εδώ η
Πολιτεία πρέπει να επιλέξει τον δρόμο που θα
ακολουθήσει. Όσο επιτρέπει σε αυτές τις
επιχειρήσεις να παραμένουν ανοιχτές, τόσο
νοθεύει τον υγιή ανταγωνισμό. Εάν για
παράδειγμα, το πρόστιμο των 10.500 ευρώ για την
αδήλωτη εργασία, έμοιαζε αρχικά ως «εξοντωτικό»,
τώρα ίσως θα πρέπει να επανεξεταστεί η περαιτέρω
αύξησή του! Αλλά δεν είναι μόνο η επιβολή
προστίμων που μπορεί να φέρει αποτελέσματα. Στην
πράξη, διαπιστώνεται ότι κάτι τέτοιο δεν
συμβαίνει, σε ορισμένες περιπτώσεις.
Από την
άλλη πλευρά, υπάρχουν επιχειρήσεις που δεν
σκέφτονται καν το ενδεχόμενο να καταστρατηγήσουν
την εργατική νομοθεσία. Λειτουργούν νόμιμα και
επενδύουν στην καινοτομία, στην «φρέσκια» ιδέα,
στους ίδιους τους εργαζόμενούς τους, που θεωρούν
ότι αποτελούν την προστιθέμενη αξία τους. Σε ένα
τέτοιο περιβάλλον όμως, αυτές οι επιχειρήσεις
μοιάζουν χαμένες «από χέρι». Πολλές από αυτές
έχουν ήδη ανοίξει το βηματισμό τους και κοιτούν
προς το εξωτερικό, ψάχνοντας ενδεχομένως για πιο
«υγιές» εργασιακό περιβάλλον.
Δεν
αντέχει η ελληνική οικονομία να ξεμείνει με τους
λίγους, με τις επιχειρήσεις «μπαταχτσήδες».
Χρειάζεται τις άλλες, τις επιχειρήσεις που
προάγουν τον υγιή ανταγωνισμό, για να
διατηρηθούν οι θετικοί ρυθμοί ανάπτυξης. Οι
πονηρούληδες, όσοι εκμεταλλεύονται το εργατικό
δυναμικό τους και το ξεζουμίζουν, πρέπει να
απομονωθούν. Ο ρόλος της Πολιτείας σε αυτό το
πεδίο, είναι κομβικός. Η ένταση των ελέγχων από
την Επιθεώρηση Εργασίας, είναι επιβεβλημένη. Η
παραδειγματική τιμωρία, όσων επαναλαμβάνουν τις
ίδιες παρανομίες, είναι ανάγκη. Καιρός να γίνει
πράξη.
Βασίλης
Αγγελόπουλος (Ναυτεμπορική) |
