|
Δηλαδή για το λάθος να νομίζεις ότι γνώριζες εκ
των προτέρων
αυτό που θα συμβεί (βλέπε σχετικά: Γ.Π.
Διακογιάννης, Συμπεριφορική Οικονομική και
Νευροχρηματοοικονομική, εκδ.
Broken Hill)
Στην νεοελληνική
κοινωνία η πλειονότητα προσπαθεί να προβάλλει
αυτά που προτιμά να πιστεύει. Και καταλήγει να
θεωρεί τελικά
ότι το παρελθόν ήταν πιο προβλέψιμο από ότι στην
πραγματικότητα.
Είτε ψηφίζει είτε
ψωνίζει είτε σχολιάζει στο καφενείο, ο Έλληνας
δεν εστιάζει στις εσφαλμένες προβλέψεις του και
καταλήγει να υποεκτιμά την δεδομένη αβεβαιότητα.
Υποθέτει λοιπόν
ότι η πρόβλεψη
του (πχ το αποτέλεσμα των εκλογών) είναι η μόνη
πιθανή έκβαση μιας μελλοντικής κατάστασης.
Θα το γράψω όπως το νιώθω για το αρχέγονο
νεοελληνικό
status
ιδιοσυγκρασίας: πίσω από την χιμαιρική σκέψη και
το σφάλμα της ύστερης γνώσης (διεθνή αξιώματα
της συμπεριφορικής
θεωρίας) υπάρχει το ισχυρό ένστικτο του θανάτου
και η ανάγκη να βρούμε τάξη στο αβέβαιο και το
χαοτικό, να μετασχηματίσουμε εντός μας το
άγνωστο σε γνωστό.
Αυτή η ψευδαίσθηση
ελέγχου είναι η αιτία που υπεραντιδρούμε σε νέες
εντυπωσιακές πληροφορίες
και δεδομένα και που ενθουσιαζόμαστε ή
απογοητευόμαστε εύκολα από θεαματικές εντυπώσεις
(πχ μια συγκέντρωση και η έντονη προεκλογική
επαφή με κόσμο).
Αλλά καλό είναι να
ξέρουμε ότι η προσκόλληση του νου σε εκείνο που
θα θέλαμε τελικά να συμβεί, μας αφαιρεί
βαθμούς αντίληψης της πραγματικότητας.
Ηλίας
Καραβόλιας
–
European
Business Review |
