|
Η
επιλογή του πολέμου είναι αποτέλεσμα βαθιάς
κρίσης, ενός συστήματος, πολιτικού και
οικονομικού, χρεωκοπημένου, που ασφυκτιά.
Η παγκοσμιοποίηση λειτουργεί με ένα ξεπερασμένο,
αδιέξοδο νεοφιλελεύθερο μοντέλο. Οι οικονομικοί
όροι προκαλούν κοινωνικούς και γεωπολιτικούς
τριγμούς. Προκαλούν πολέμους, που διαμορφώνουν
μέσα από μια συνεχή διαδικασία ανακατανομής
ισχύος, νέες ισορροπίες. Ισορροπίες τρόμου.
Δημιουργούνται μέσα από τις συγκρούσεις νέες
περιφερειακές δυνάμεις. Δυνάμεις που διεκδικούν
ρόλο διά της επιβολής.
Ο
πόλεμος της Ουκρανίας συνεχίζεται. Για αρκετό
καιρό ακόμη η Ευρώπη θα πληρώνει τον λογαριασμό
αυτού του πολέμου. Οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας
έχουν προκαλέσει ισχυρές οικονομικές αναταράξεις
στην Ε.Ε. Μέχρι και την πανίσχυρη Γερμανία έχουν
γονατίσει. Τώρα, όμως, είναι πόλεμος της Γάζας.
Ένας πόλεμος, που ξεκίνησε να είναι «κατά της
τρομοκρατίας» και έφθασε να παρακολουθούμε-
ζωντανά και από τα ΜΜΕ- εθνοκάθαρση και
γενοκτονία. Και η λεγόμενη διεθνής κοινότητα πώς
λειτουργεί; Στέλνει όπλα στο Ισραήλ αλλά
ταυτόχρονα αντιδρά, δήθεν, για τις επιθέσεις
κατά των αμάχων. Ένα ψήφισμα για την εκεχειρία
δεν μπορούν να εκδώσουν, ενώ την ίδια ώρα
παρουσιάζονται να ενοχλούνται για τις δολοφονίες
παιδιών. Όλοι αυτοί, οι οποίοι στηρίζουν το
Ισραήλ, υποκριτικά χύνουν μαύρο δάκρυ για την
ισοπεδωμένη Γάζα, που κρύβει χιλιάδες νεκρούς
κάτω από τα ερείπια. Δεν ενδιαφέρονται ποσώς για
τους Παλαιστίνιους. Παίζουν τα δικά τους
παιχνίδια και την ίδια ώρα δοκιμάζουν την
ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή.
Και η
Κύπρος; Είναι μέρος των γεωπολιτικών
εξελίξεων και σχεδιασμών και ποτέ δεν ήταν ένα
ζήτημα που αφορά δήθεν δυο κοινότητες. Εάν δεν
ειδωθεί το ζήτημα στη διάστασή του αυτή, θα
αναλώνεται ο χρόνος σε ατέρμονες δικοινοτικές
κουβέντες και σε επαναπροσεγγιστικές φιέστες, με
ατζέντα το πώς θα ζούμε μαζί αλλά πρωτίστως
χωριστά (ΔΔΟ).
Από το
1974 και εντεύθεν η πολιτική διαχείριση είχε
περισσότερο σχέση με την ανάγκη να επιτευχθεί
ένας συμβιβασμός, στη βάση των αποτελεσμάτων της
εισβολής. Εισερχόμαστε στο 50ο χρόνο από την
εισβολή και το Κυπριακό δεν έχει επιλυθεί. Οι
συζητήσεις δεν διεξάγονται στη σωστή βάση, που
είναι η ανατροπή των κατοχικών δεδομένων με
στόχο την απελευθέρωση. Απελευθέρωση χωρίς ουρές
και μερική ή πλήρη νομιμοποίηση των κατοχικών
τετελεσμένων. Οι συζητήσεις διεξάγονται μεταξύ
των δυο κοινοτήτων, χωρίς να εμφανίζεται στο
κάδρο ο κατακτητής. Παλιές αμαρτίες!
Το
Κυπριακό -θα συμπληρωθεί το καλοκαίρι μισός
αιώνας συνεχιζόμενης κατοχής- θα πρέπει να
αντιμετωπιστεί σε μια άλλη βάση, ανατρεπτική
καθώς διαφορετικά θα περάσουν άλλα τόσα χρόνια
χωρίς συμφωνία. Μια λύση για να είναι διαρκής
και βιώσιμη, θα πρέπει να στηρίζεται
στη δημοκρατία και να μην έχει διαχωριστικά
χαρακτηριστικά. Η διέξοδος είναι η οικοδόμηση
ενός μοντέλου συνεργασίας με τους
Τουρκοκύπριους. Η συνεργασία να μην είναι στη
βάση της εθνικής καταγωγής αλλά της
πολιτικής/ιδεολογικής ταύτισης. Οι κοινές
πολιτικές, οι κοινές ιδεολογικές πορείες,
δημιουργούν ταύτιση συμφερόντων. Ο εθνικός
διαχωρισμός παράγει ανταγωνισμό και διαιωνίζει
αντιπαραθέσεις, συγκρούσεις και εθνικισμούς.
Οι
εκφραστές αυτής της προσέγγισης επιδιώκουν
νομιμοποίηση των αποτελεσμάτων της εισβολής και
ικανοποίηση του τουρκικού εθνικισμού.
Επαναπροσεγγίζονται αλλά τους θέλουν απέναντι,
όχι μαζί τους.
Βιώνουμε
ένα δύσκολο γεωπολιτικό περιβάλλον.
Οι πόλεμοι λειτουργούν τροχοπέδη
στη διπλωματία και στις διά των διαπραγματεύσεων
συμφωνίες. Τούτο προφανώς επηρεάζει αρνητικά και
το Κυπριακό και ευνοεί την κατοχική δύναμη. Τα
προβλήματα διεθνώς, πιεστικά και ισοπεδωτικά,
δεν μπορούν προφανώς να επιλυθούν με
την… τεχνητής νοημοσύνη, ούτε με την προσαρμογή
και υποταγή στα γεωπολιτικά σχέδια των ισχυρών.
Χρειάζεται ένα άλλο αφήγημα, μια άλλη θεώρηση.
Κώστας
Βενιζέλος (philenews.com) |
