|
Δεν
αμφιβάλλω για την ακρίβεια των προβλέψεων.
Αναρωτιέμαι όμως γιατί αυτές δεν συνοδεύονται
από το μείζον ζητούμενο: το πότε, πως και πόσο
θα ανεβεί με αυτά τα δις, το διαθέσιμο εισόδημα
και ο μισθός.
Οι
συνάδελφοι οικονομολόγοι θα θεωρήσουν ότι
(σκόπιμα) αγνοώ έννοιες όπως πολλαπλασιαστές
εισοδήματος και επενδύσεων.
Ή ότι
αμφισβητώ τα δικά μας ιερά, τα τεχνοκρατικά
ιερογλυφικά των προβλέψεων (assumptions,
projections,forecasting).
Δεν
ισχύει κάτι τέτοιο. Το αντίθετο. Νιώθω, αναλύω
αλλα και βιώνω,επί χρόνια τώρα, το time lapsus,
τις χρονικές υστερήσεις στον ελληνικό στρεβλό
καπιταλισμό.Αυτή διαρκή ασταθή διαλεκτική, αλλά
και την διευρυνόμενη απόσταση, μεταξύ
μακροοικονομίας -μικροοικονομίας.
Το πόσο
δηλαδή αργούν τα δις των μεγάλων επενδύσεων να
γεννήσουν περισσότερα ευρώ για όλους. Αυτό είναι
το καλά κρυμμένο μυστικό της εκάστοτε εξουσίας,
η καλυμμένη εξίσωση της ολιγοπωλιακής δομής στην
ελληνική οικονομία.
Μιλώντας
αυστηρά -σε όρους μακροοικονομικής θεωρίας- δεν
νομίζω ότι διαφωνεί κανείς για το κενό
παραγωγής: το χάσμα μεταξύ πραγματικού και
δυνητικού ΑΕΠ.
Το
ερώτημα εδώ διατυπώνεται, για τους μυημένους,
και ως εξής: κατά πόσο ένα οικονομετρικό μοντέλο
προβλέψεων μπορεί να αποτυπώσει α) την
μακροπρόθεσμη έκταση του κενού παραγωγής και
β)την ισχύ της δυναμικής του ΑΕΠ μιας χώρας
μακροπρόθεσμα.
Με απλά
λόγια-και επανερχόμενος στα δις από τις οπτικές
ίνες και τα data centers : είναι άλλο πράγμα το
«δυνητικό ΑΕΠ» και άλλο η πραγματικότητα των
χρονικών υστερήσεων, η μη καθολική ωφέλεια και η
μη διάχυση του πλούτου στην τσέπη του καθενός
(που θα χρησιμοποιεί τις οπτικές ίνες, το cloud,
και θα στέλνει data στα digital logistics).
Ηλίας
Καραβόλιας (EBR) |
