|
Έτσι
κάπως γράφονται οι αιματηρές σελίδες ενός
τρομακτικού και ανειρήνευτου πολέμου του οποίου
οι πρωταγωνιστές κι από τις δύο πλευρές, οι
τρομοκράτες της Χαμάς από τη μια και οι
ακροδεξιοί του Νετανιάχου από την άλλη,
αιματοκυλούν τους δύο λαούς με πράξεις
απίστευτης βαρβαρότητας χωρίς κανένα όριο και
ηθικό φραγμό. Κανένας από τους δυό δεν θέλει να
λυθεί το παλαιστινιακό πρόβλημα γιατί τότε η μεν
Χαμάς δεν θα είχε πια λόγο ύπαρξης ενώ ο Νετανιάχου θα
πήγαινε στη φυλακή για τα εγκλήματα που έχει
διαπράξει εντός και εκτός της χώρας του.
Αντίθετα, με νέους κρίκους να προστίθενται
συνεχώς στην αλυσίδα των αμοιβαίων αντιποίνων
και οι δύο πλευρές εξασφαλίζουν τη διαιώνιση
μιας αντιπαράθεσης με θύματα τους δύο λαούς.
Στη χώρα
μας, για μια ακόμα φορά, η επίθεση των «Φρουρών
της επανάστασης» έγινε αντικείμενο πολιτικής
αντιπαράθεσης καθώς πρόκειται για ένα ζήτημα
εθνικής ασφάλειας της χώρας σε μια στιγμή που
απειλείται η ειρήνη στην περιοχή μας από την
πιθανότητα ενός γενικευμένου πόλεμου. Ειδικά
στον χώρο της παλιάς και «νέας» αριστεράς
επιχειρείται από ορισμένους το ξεκαθάρισμα των
λογαριασμών που εκκρεμούν από την πρόσφατη
διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Το αριστερόμετρο, στην
περίπτωση αυτή, είναι ο βαθμός της στήριξης της
ιρανικής επίθεσης και γενικότερα του θεοκρατικού
καθεστώτος των «Φρουρών της επανάστασης». Η
αφορμή για τον ενδοαριστερό «πόλεμο» δόθηκε από
τη δήλωση του νέου αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ που
καταδίκασε την επίθεση ως «επίδειξη δύναμης» του
Ιράν.
Ο
επικεφαλής της «Νέας Αριστεράς» Αλέξης Χαρίτσης
δεν έχασε την ευκαιρία να επισείσει τον κίνδυνο
μιας γενικευμένης σύρραξης την οποία έσπευσε να
δικαιολογήσει «ως απάντηση στον βομβαρδισμό του
προξενείου του Ιράν» επιρρίπτοντας τις ευθύνες
στον «δυτικό κόσμο που παρακολουθεί με απάθεια
τη συνέχιση της γενοκτονίας στη Γάζα». Για τις
ευθύνες του «άλλου» κόσμου, της Κίνας για
παράδειγμα ή της Ρωσίας που έχει εισβάλει στην
Ουκρανία από το ‘22, ούτε λέξη ο κ. Χαρίτσης.
Όπως επίσης δεν λέει κουβέντα για το
αιματοκύλισμα του Ισραήλ από τη Χαμάς και τη
σύλληψη δεκάδων ομήρων τον περασμένο Δεκέμβρη. Η
ιστορία ξεκινάει, για μια ακόμα φορά, από το
σημείο που βολεύει την κάθε πλευρά και ο Αλέξης
Χαρίτσης δεν κατάφερε να ξεφύγει από αυτόν τον
κανόνα.
Στη
συνέχεια, ο επικεφαλής της «Νέας Αριστεράς»
ζητάει από τη διεθνή κοινότητα και την πολιτική
ηγεσία της χώρας μας να πάρουν άμεσες
πρωτοβουλίες για την αναγνώριση του
Παλαιστινιακού κράτους. Ωστόσο,
μια τέτοια αναγνώριση προϋποθέτει την αμοιβαία
αναγνώριση των δύο κυρίαρχων κρατών και, ως
γνωστόν, η ηγεσία της Χαμάς όχι μόνον δεν
αναγνωρίζει την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ
αλλά έχει ως καταστατικό της στόχο την πλήρη
καταστροφή του. Μήπως επομένως, ο
αρχηγός της «Νέας Αριστεράς» παράλληλα με τις
εκκλήσεις που απευθύνει προς τον δυτικό κόσμο θα
έπρεπε να τις απευθύνει επίσης και προς την
ηγεσία της Χαμάς; Εκτός και αν δεν είναι έτοιμος
ακόμα να αναλάβει τέτοιες «ακραίες»
πρωτοβουλίες.
Ωστόσο,
εκτός από την ηγεσία της «Νέας Αριστεράς»
υπάρχουν και μια σειρά παλιοί αριστεροί που
αποφάσισαν αυτή τη φορά να τους τα πουν «έξω από
τα δόντια» ξεκινώντας από τον Κασσελάκη στον
οποίο δεν μπορούν ακόμα να συγχωρήσουν την
εσωκομματική του επικράτηση. Την αφορμή τους
έδωσε η καταδίκη της ιρανικής επίθεσης από τον
πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και η τοποθέτησή του απέναντι
στα «τρία καθεστώτα της Ανατολής» (Κίνα, Ρωσία,
Ιράν). Οι ίδιοι βέβαια δεν είχαν αρθρώσει λέξη
όταν ο Αλέξης Τσίπρας εξυμνούσε στον Λευκό Οίκο
τον Ντόναλτ Τραμπ λέγοντας «ο τρόπος με τον
οποίο αντιμετωπίζει την πολιτική μοιάζει
διαβολικός αλλά γίνεται για καλό». Ξυπνούν οι
μνήμες για τους αριστερούς που είχαν
ενθουσιαστεί με την επανάσταση της «Αραβικής
Άνοιξης» στην πλατεία Ταχρίρ του Καίρου που
έφερε τους «μουσουλμάνους αδελφούς» στην
εξουσία.
Η
μοναδική διέξοδος για τη λύση του παλαιστινιακού
ζητήματος είναι η συγκρότηση και αμοιβαία
αναγνώριση δύο ενιαίων γεωγραφικά και κυρίαρχων
πολιτικά κρατών με βάση τις αποφάσεις του ΟΗΕ.
Η σημερινή ηγεσία του Ισραήλ κάνει ότι περνάει
από το χέρι της για να ακυρώσει μια τέτοια
προοπτική. Ο συνεχιζόμενος εποικισμός εδαφών, η
προσπάθεια διαμελισμού της παλαιστινιακής
οντότητας σε απομονωμένους εδαφικούς θύλακες και
η εξαθλίωση των παλαιστινίων αποτελούν τη βάση
της πολιτικής του επικίνδυνου Νετανιάχου και των
ακροδεξιών συνεργατών του.
Η
στήριξη του δημοκρατικού φιλειρηνικού κινήματος
μέσα στο Ισραήλ που αγωνίζεται για την ανατροπή
του Νετανιάχου και την προσαγωγή του στη
δικαιοσύνη είναι μονόδρομος. Όπως μονόδρομος
είναι και η εξάρθρωση των οργανώσεων των
«τρελλών του Αλλάχ» που είναι εξ ίσου εχθρικοί
απέναντι σε μια βιώσιμη και μόνιμη λύση στην
περιοχή, απέναντι στην προοπτική της ειρηνικής
συνύπαρξης δύο ανεξάρτητων και κυρίαρχων κρατών
στην κοινή πατρίδα των δύο λαών. Η
κατάσταση στην Παλαιστίνη εξελίσσεται επικίνδυνα
για την παγκόσμια ειρήνη και δεν προσφέρεται για
φτηνούς ιδεολογικούς και αντιϊμπεριαλιστικούς
ανταγωνισμούς.
Γιάννης
Μεϊμάρογλου (Athens Voice) |
