Με δυο λόγια μιλάμε για  κινήσεις αποκατάστασης της εθνικής-πατριωτικής αξιοπρέπειας, αλλά και εξύψωσης του διεθνοπολιτικού μας κύρους και αναστήματος.

Κατά τα υπόλοιπα και συγκεκριμένα, από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 μέχρι και σήμερα, μας συνοδεύουν στην καθημερινή μας ζωή οι ανοχές όλων σχεδόν των κυβερνήσεων στην ασταμάτητη προσβολή της εθνικής μας κυριαρχίας στον εναέριο και ενάλιο χώρο, με τις υπερπτήσεις ακόμη και εξοπλισμένων αεροσκαφών της πολεμικής αεροπορίας της Τουρκίας πάνω από νησιά του ανατολικού μας Αιγαίου.

Τα αεροσκάφη αυτά αναχαιτίζονται καθημερινά από αντίστοιχα σκάφη της δικής μας πολεμικής αεροπορίας και μάλιστα με κίνδυνο της ζωής των δικών μας πιλότων, από τα αεροσκάφη-σφήκες, της τουρκικής σφηκοφωλιάς. Αυτό το σκηνικό είναι πλέον δεμένο με τη ζωή μας, ώστε πολλοί, γιατί όχι και όλοι ν’ αναρωτιώμαστε: Αποτελεί αυτή η καθημερινή παραβίαση με μια-ο Θεός να βάλει το χέρι του για το αντίθετο-ιδιότυπη χρησικτησία της Τουρκίας σε ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής εναέριας, και κατ’ επέκτασιν της χερσαίας και θαλάσσιας ελληνικής επικράτειας;

Στο ερώτημα αυτό δεν ετόλμησε καμιά μα καμιά ελληνική κυβέρνηση να δώσει εξηγήσεις στον ελληνικό λαό. Απεναντίας, επικρατεί μια περιφρονητική σιωπή, στους κατοίκους της ανατολικής νησιωτικής Ελλάδας ή και στους έλληνες ψαράδες, που με την ψυχή στα δόντια αντιμετωπίζουν την καθημερινή επιδρομή τα χωρικά μας ύδατα των τουρκικών ακταιωρών που απειλούν με φονικές συγκρούσεις τα δικά μας αλιευτικά σκάφη.

Υποτιμητικές συγκυρίες

Γιατί τα γράφω όλα αυτά τα παραπάνω; Απλούστατα, διότι την ώρα του πρόσφατου γεύματος, που παρέθεσε ο αρχιχαλίφης της Άγκυρας Ερντογάν, στον πρωθυπουργό μας Κυριάκο Μητσοτάκη και μάλιστα στην προεδρική έπαυλη του Βοσπόρου, την ίδια αυτή ώρα κατεγράφησαν στην Ελλάδα συνεχείς παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου από την σφηκοφωλιά της Τουρκικής πολεμικής αεροπορίας.

Ενημέρωσε τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη η συνοδεία του, για το γεγονός αυτό; Και αν ναι, γιατί ο πρωθυπουργός μας δεν ζήτησε εξηγήσεις από τον διπλοπολυπρόσωπο τούρκο ομόλογό του; Και αν υπετίθετο ότι ο Ερντογάν δεν του απαντούσε, ενομιμοποιείτο ή όχι ο πρωθυπουργός μας, να αφήσει στο τραπέζι της φιλοξενίας την πετσέτα του γεύματος και ν’ αποχωρήσει πάραυτα, με το κεφάλι ψηλά;

Δεμένο λοιπόν, με την ανοχή όλων σχεδόν των μεταδικτατορικών μας κυβερνήσεων, το ιδιότυπο αυτό και κατά παγκόσμια πρωτοτυπία, καθεστώς της εναέριας, χερσαίας και θαλάσσιας καθημερινής, απαράδεκτης και καταδικαστέας καθημερινής παρενόχλησης. Ανοχή που ισοδυναμεί με αποδοχή της προσβολής της εθνικής μας κυριαρχίας. Σημειωτέον, ότι το Διεθνές Δίκαιο σε παρόμοιες περιπτώσεις νομιμοποιεί και καταρρίψεις πολεμικών αεροσκαφών. Και επαναλαμβάνω προς αποφυγήν παρερμηνειών και παρεξηγήσεων τις δύο τιμητικές εξαιρέσεις πατριωτικής και δημοκρατικής ευθιξίας του προλόγου μου, στο σημερινό μου σημείωμα: των Κων. Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου.

Χώρα των χαμένων ευκαιριών

Όλη αυτή η ανεκτική συμπεριφορά των περισσότερων ελληνικών κυβερνήσεων, (ερήμην βέβαια του ελληνικού λαού), κατατάσσει τη χώρα μας στο χώρο των Νατοϊκότερων του ΝΑΤΟ συμμάχων του Βορειοατλαντικού αμυντικοεπιθετικού συμφώνου.

Αποτέλεσμα αυτών των ανοχών:

1) Η αποστολή πολεμικού υλικού μας στην Ουκρανία να ισοδυναμεί, με τις ρωσικές ερμηνείες, ως ενίσχυση του ουκρανικού πολεμικού μηχανισμού εις βάρος της Ρωσίας με όπλα της Ελλάδας. Ο εστί μεθερμηνευόμενο, πολεμική ελληνο-νατο-ουκρανική συμμαχία κατά της Ρωσίας. Και εδώ το αμείλικτο ερώτημα: Γιατί η πλειονότητα για να μη πούμε η παμψηφία των χωρών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ-εκτός της Σουηδίας, με αποστολή βαρέως οπλισμού και της Τουρκίας με την προσφορά των drones προς την Ουκρανία, τα περισσότερα λοιπόν κράτη της ΕΕ απέφυγαν επιμελώς τον εξοπλισμό της Ουκρανίας, αλλά περιορίστηκαν στην ανθρωπιστική βοήθεια;

2) Ήδη, ο Βλαντιμίρ Πούτιν εμμέσως, αλλά σαφέστατα προειδοποίησε την Ελλάδα, ότι το φετινό καλοκαίρι θα αντικρύζουμε όχι με διόπτρες, αλλά με την τρύπα του μακαρονιού τους πολύφερνους ρώσους τουρίστες στα πανέμορφα ελληνικά θέρετρα. Λίγο ενωρίτερα στις πρώτες ημέρες της ρωσοουκρανικής σύγκρουσης, ο πανέξυπνος ρώσος ΥΠΕΞ Σεργκέϊ Λαβρόφ υπενθύμισε στην ελληνική κυβέρνηση ότι η Ρωσία, παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα όχι μόνον στις ημέρες του Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά και του Αλέξη Τσίπρα υπερδιπλασίασε τις αμερικανικές βάσεις στην επικράτειά της, η Ρωσία λοιπόν παρά τη συμπεριφορά αυτή, θεωρεί την Ελλάδα δεμένη φιλικά με τη Ρωσία από την εποχή του πρώτου κυβερνήτη της χώρας μας Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος χρημάτισε υπουργός Εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και εν συνεχεία το 1831 κυβερνήτης της Ελλάδας. Μετά από όλα αυτά τα παράδοξα αναρωτιόμαστε:

1) Γιατί ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, που έχει πνίξει στο αίμα κούδρους, αρμένιους, σύριους και λίβυους και έχει εξοπλίσει την Ουκρανία με drones, γιατί ο ίδιος αυτός επίδοξος νέος Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής, που καθυβρίζει την ΕΕ και κρατεί υπόδουλο το 40% της κυπριακής επικράτειας σήμερα μοστράρει ως ειρηνοποιός μεσολαβητής της ρωσο-νατο-ουκρανική σύγκρουση;

2) Δεν θα ταίριαζε αυτοδικαίως στην Ελλάδα ο ρόλος αυτού του διαμεσολαβητή, εάν απέφευγε την επιπόλαια ενίσχυση της ουκρανικής εθνικής άμυνας με οπλισμό καλάζνικοφ; Βέβαια, ο πρωθυπουργός μας Κυριάκος Μητσοτάκης πολύ σωστά ανακοινώνει, μετά το λάθος της εξοπλιστικής βοήθειας, ότι θα συνδράμει την με ελληνικά έξοδα αποκατάσταση των ζημιών από τους ρωσικούς βομβαρδισμούς σε ευαγή ιδρύματα της Ουκρανίας και σε περιοχές της ελληνικής ομογένειας. Μας ταιριάζει ή όχι μετά από όλα αυτά ο χαρακτηρισμός «Ελλάς η χώρα των χαμένων μεγάλων ευκαιριών»;

Πέτρος Μακρής (in.gr)