Στην πρόσφατη συνέντευξή του ο Πρωθυπουργός
ανήγγειλε δύο μάλλον αντιφατικές αποφάσεις, μία
θετική και μία προβληματική. Η θετική αφορά την
εξαγγελία για «το άνοιγμα της Ελλάδας προς τη
Λιβύη» για την οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών (υφαλοκρηπίδας,
Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης – ΑΟΖ και
αναποφεύκτως οριοθέτησης χωρικών υδάτων). Οπως
ορθώς είπε ο Πρωθυπουργός, «Ελλάδα και Λιβύη
έχουν ακτές οι οποίες βρίσκονται απέναντι η μία
από τις άλλες. Είναι φυσικός συνομιλητής μας η
Λιβύη».
Οντως, και το
γεγονός ότι η διαδικασία
οριοθέτησης που ξεκίνησε
από τη δεκαετία του 1990
δεν μπόρεσε να καταλήξει
σε αποτέλεσμα οφείλεται
και σε κάποιες
μαξιμαλιστικές μας
θέσεις. Αλλά πάντως αυτή
είναι η ενδεδειγμένη
προσέγγιση μετά την
παράνομη οριοθέτηση
Τουρκίας – Λιβύης και
όχι η ανακήρυξη αυτή τη
δεδομένη στιγμή της
επέκτασης των χωρικών
υδάτων στα 12 ν.μ. Αρκεί
βεβαίως να συμπράξει η
κυβέρνηση της Τρίπολης/Λιβύης
στο άνοιγμα της
διαδικασίας που μπορεί
να καταλήξει στη διεθνή
Δικαιοσύνη (ΔΔΧ).
Η προβληματική
απόφαση αφορά την
επιλογή για έναρξη
σεισμικών ερευνών για τη
διερεύνηση κοιτασμάτων
φυσικού αερίου
νοτιοδυτικά της
Πελοποννήσου και της
Κρήτης τις επόμενες
μέρες. Και είναι
προβληματική για πολλούς
λόγους.
Πρώτον, γιατί μπορεί
να περιπλέξει την
προσπάθεια ανοίγματος
της διαδικασίας
οριοθέτησης με τη Λιβύη.
Δεύτερον, γιατί
αντιστρατεύεται τον
στόχο για γρήγορη
πράσινη μετάβαση (αναγγέλλεται
μάλιστα η έναρξη των
ερευνών ενώ διεξάγεται η
COP 27 στην Αίγυπτο).
Τρίτον, γιατί παρά
τις συνέπειες του
πολέμου στην Ουκρανία (και)
στον ενεργειακό τομέα, η
Ευρωπαική Ενωση
παραμένει προσηλωμένη
στην απεξάρτηση από τα
ορυκτά καύσιμα. Η έμφαση
από πλευράς ΕΕ φαίνεται
να είναι η μετακίνηση
στην παραγωγή «πράσινου
υδρογόνου» ως κατεξοχήν
καθαρού καυσίμου. Και
σειρά άλλων λόγων
βεβαίως.
Αλλά, φαίνεται, μας
συμπαρασύρει η δυναμική
της ευρύτερης περιοχής…
