Οχι δηλαδή πια στο Ανατολικό Αιγαίο, ή στη Θράκη, αλλά μέχρι την… Κέρκυρα. Και, φυσικά, στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, ή την Πάτρα, όπως οι ίδιοι οι Τούρκοι από την ώρα της δοκιμής απειλούν αυτοθαυμαζόμενοι σε μία κρίση μεγαλείου εντυπωσιακής ανοησίας, ακόμα και για τα δικά τους μέτρα. «Ο Tayfun μπήκε αμέσως στην ατζέντα της Ελλάδας και των Ελλήνων. Περιμένετε να δούμε ακόμα.

Αυτό θα συνεχιστεί κι άλλο» είπε ο τούρκος πρόεδρος μετά την εκτόξευση, για να επανέλθει την Τετάρτη μιλώντας πάλι για εμβέλεια που περιλαμβάνει και την Αθήνα. «Δείτε τον πύραυλo Tayfun. Ξέρει να εμπνέει εμπιστοσύνη στον φίλο και να στέλνει το κατάλληλο μήνυμα στις γιάφκες των εχθρών. Η Τουρκία δεν αστειεύεται» σιγόνταρε ο Μπαχτσελί. Πλέουν σε πελάγη αυτοανάφλεκτης ευτυχίας.

Ο πρόεδρος της Τουρκίας, όπως και σύσσωμη η χώρα και, όπως φαίνεται, μεγάλο τμήμα του λαού της παρά τις εδώ συνεχείς πολιτικώς ορθές περί του αντιθέτου αναφορές, έχουν βυθιστεί στη μέθη ενός κατακτητικού πολέμου εναντίον της Ελλάδας. Αυτή είναι πλέον η σύγχρονη εθνική τους ψύχωση. Που δεν γνωρίζει ούτε κομματικά, ούτε ιδεολογικά, ούτε άλλα όρια. Εχει ποτίσει τα πάντα.

Ο Ερντογάν είναι προσωπικά υπεύθυνος γι’ αυτό. Παρέλαβε μία πολιτική επεκτατισμού και την «αναβάθμισε» σε υπαρξιακό εθνικό στόχο μίσους. Μια τρέλα έχει πια καθίσει πάνω από την Τουρκία που θα είναι πάρα πολύ δύσκολο να φύγει. Τρέλα τόσο βαριά, που την κάνει να χάνει κάθε επαφή με την πραγματικότητα.

Οι Τούρκοι δεν αντιλαμβάνονται πόσα έχουν αλλάξει τα τελευταία χρόνια, πολύ περισσότερο δε, μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, που σηματοδότησε το τέλος της ανοχής σε κάθε αναθεωρητισμό. Και επιμένουν σε αυτόν.

Προκαλώντας πια όχι μόνον την Ελλάδα, αλλά και τους μέχρι χθες πάγιους υποστηρικτές τους, που όμως έχουν πλέον αλλάξει άρδην πολιτική: αδυνατούν να κατανοήσουν ότι ακόμα και το Βερολίνο τους βγάζει κόκκινη κάρτα, όταν μέχρι πριν από έναν μόλις χρόνο διαμεσολαβούσε για διάλογο. Πολύ περισσότερο, τους είναι αδύνατον να αντιληφθούν τι σημαίνει η στάση των Ηνωμένων Πολιτειών, που εγκατέλειψαν εδώ και πολύ καιρό το Ιντσιρλίκ και που εμπράκτως πλέον έχουν καταστήσει οριστικά την Ελλάδα το σύνορο του δυτικού κόσμου, από την Κρήτη μέχρι τη Θράκη.

Τους είναι ακόμα πιο δύσκολο να καταλάβουν τι εννοεί η Γαλλία όταν μιλά για την αμοιβαία αμυντική συνδρομή με την Ελλάδα. Και, κυρίως, δεν μπορούν να πιστέψουν αυτό που θα έπρεπε ψύχραιμα αμέσως να βλέπουν με γυμνό μάτι: ότι η Ελλάδα σήμερα έχει πολλαπλάσια στρατηγική σημασία. Αλλά και εξαιρετικά πιο ισχυρή πολεμική μηχανή απ’ ό,τι μέχρι και πολύ πρόσφατα. Που είναι σε θέση όχι απλώς να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τον (θεωρητικό μέχρι στιγμής) νέο πύραυλό τους, αλλά οτιδήποτε άλλο διαθέτουν ή πρόκειται να αποκτήσουν στο ορατό μέλλον.

Και το πιο ενδιαφέρον είναι ότι η στρατιωτική της ηγεσία το γνωρίζει. Και ίσως γι’ αυτό ο Ακάρ έμεινε, αυτή ειδικά τη φορά, σιωπηλός για τον «πύραυλο – θαύμα»… Ετσι η Τουρκία κινδυνεύει. Προκαλεί η ίδια τη μοίρα της, ίσως χωρίς να καταλαβαίνει τι κάνει. Τόσο πολύ δεν καταλαβαίνει ώστε στο «διαμάντι» της, τον «Τυφώνα», έδωσε ένα όνομα από την ελληνική μυθολογία! Δηλαδή και ελληνικό αλλά και μύθο μαζί. Το σκέφτηκαν άραγε καθόλου;

Λίγες ημέρες μετά τον οργασμό με τον πύραυλο ο Ερντογάν εγκαινίασε το πρώτο τουρκικό αυτοκίνητο που φιλοδοξεί να κατακτήσει, όπως λέει, την Ευρώπη. Στα εγκαίνια, εκφώνησε πύρινο λόγο για τον «αιώνα της Τουρκίας» – τον 21ο. Καλύτερα να μείνει στο αυτοκίνητο. Είναι πολύ πιο πιθανό να τον πάει εκεί που θέλει. Γιατί με τον πύραυλο, αυτό που σεληνιάζεται όταν το φαντάζεται ουδέποτε θα συμβεί.

Και αν μπει τελικά στον πειρασμό να πιστέψει στα ίδια του τα λόγια, πολύ πιο πιθανή ίσως να είναι μία άλλη κατάληξη. Προσωπικά. Για τον ίδιο. Που η Τουρκία έχει να τη δει απ’ τον καιρό του Μεντερές…

Γεώργιος Π. Μαλούχος (in.gr)