Αντίθετα η Ελλάς είναι αγοραστής – πελάτης οπλικών συστημάτων, επ’ ανταλλάγματι υποστηρικτικών δηλώσεων σε θέματα υψίστων συμφερόντων. Και επειδή είναι αρκετοί οι έχοντες λόγο βαρύνοντα στα κρίσιμα ζητήματα της χώρας, το ελληνικό οπλοστάσιο παρουσιάζει πολυμορφία συστημάτων, με ό,τι αρνητικό και εάν συνεπάγεται αυτό. Σε όλα αυτά που πάγια ισχύουν, η κλιμακούμενη αντιπαράθεση στις σχέσεις Αθηνών – Αγκύρας οδήγησε προσφάτως σε αύξηση των εξοπλισμών. Και όσον αφορά την Αγκυρα, που διεκδικεί αναγνώρισή της ως περιφερειακής δυνάμεως στην περιοχή, η αύξηση των εξοπλισμών εντάσσεται σε ένα πλαίσιο ευρύτερο. Δεν πρέπει ωστόσο να παραγνωρίζεται το γεγονός ότι η Τουρκία βρίσκεται σε περιοχή μείζονος ασταθείας, συνορεύουσα με χώρες εκτός του δυτικού συστήματος, όπου η στρατιωτική αντιπαράθεση δεν είναι απλώς τρόπος πολιτικής ενέργειας, αλλά επιβιώσεως των εκεί κρατούντων. Κατά συνέπεια η Τουρκία διαμορφώνει διαχρονικώς πολιτική στη βάση άλλων δεδομένων από εκείνα των υπολοίπων δυτικών κρατών, που τελούν υπό την απόλυτη επιρροή των ΗΠΑ. Διότι κατά την αντίληψη της Αγκυρας μία υποχώρηση σε ένα μέτωπο αντιπαραθέσεως έχει αρνητικές συνέπειες στα υπόλοιπα.

Ο μόνος παράγων που θα μπορούσε να διαδραματίσει ρόλο καταλυτικό –κάποιας διαρκείας βεβαίως– είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, που επιθυμούν να αποτρέψουν το ενδεχόμενο συγκρούσεως των δύο χωρών για να αποφευχθεί η κατάρρευση της νοτιοανατολικής πτέρυγος του ΝΑΤΟ. Από την άποψη αυτή η αύξηση των εξοπλισμών στις δύο χώρες –ασχέτως των λόγων που την υπαγορεύουν– είναι ευπρόσδεκτη στην Ουάσιγκτον, αλλά ενέχει τον κίνδυνο ελληνοτουρκικής συγκρούσεως. Κατά συνέπεια, μία «ηγεμονική» παρέμβαση για ουσιαστικό και περιεκτικό ελληνοτουρκικό διάλογο δεν πρέπει να αποκλείεται.

Κώστας Ιορδανίδης (Καθημερινή)