Πριν από λίγες ημέρες στην Τουρκία είδαν το φως της δημοσιότητας συγκεκριμένες καταγγελίες, σύμφωνα με τις οποίες η γυναίκα που σε λιγότερες από 24 ώρες συνελήφθη και γεμάτη μώλωπες ομολόγησε τη βομβιστική επίθεση στην Κωνσταντινούπολη συνδέεται με το περιβάλλον του τούρκου προέδρου και δεν σχετίζεται με τους Κούρδους, που από την πρώτη ώρα αρνούνται κάθε εμπλοκή με τη φρικτή αυτή τρομοκρατική πράξη. Οπως εμφανίστηκαν οι καταγγελίες, σχεδόν αμέσως έτσι και εξαφανίστηκαν. Εν τω μεταξύ, η Τουρκία είχε προχωρήσει στις θρασύδειλες από αέρος και εκ του ασφαλούς επιθέσεις της σε κουρδικές θέσεις. Ο Ερντογάν έχει ήδη επιλέξει τον εξωτερικό εχθρό με τον οποίο θα «αναμετρηθεί» στην πορεία του προς τις κάλπες, ενώ πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι ακολουθούν άμεσα και οι αντίστοιχες χερσαίες επιχειρήσεις στη Συρία και στο Βόρειο Ιράκ. Και ουδείς μπορεί να γνωρίζει αν θα υπάρξουν κι άλλες «κουρδικές» τρομοκρατικές πράξεις εντός της τουρκικής επικράτειας που να ενισχύσουν αυτήν την ανάγκη.

Η πορεία προς τις εκλογές στις αρχές Ιουνίου θα δείξει αν αυτά είναι αρκετά για να μεταστρέψουν το εκλογικό σώμα υπέρ του Ερντογάν. Η πιθανότητα να συμβεί αυτό είναι αρκετά περιορισμένη. Εν τω μεταξύ, ουδείς άλλος παράγοντας προβλέπεται επαρκής για να αντιστρέψει την εκλογική πορεία σε μία χώρα που ο πληθωρισμός εξανεμίζει πλέον το εισόδημα των οικογενειών, αλλά και που είναι ήδη de facto από καιρό δικτατορία. Συνεπώς, πραγματικό δίλημμα για τον Ερντογάν, εν όψει ήττας, δεν υφίσταται. Απλώς ο δικτάτορας δεν φοράει στολή και δεν έχει τανκς στους δρόμους. Δεν το θέλει και θα κάνει ό,τι μπορεί να το αποφύγει. Ετσι, το τελευταίο που θα μπορεί, αλλά και το πιο επικίνδυνο απ’ όλα για την Τουρκία και για τον ίδιο, θα είναι να προκαλέσει σύγκρουση με την Ελλάδα. Αν όμως είναι το μόνο που θα εκτιμήσει ότι μπορεί να τον κρατήσει στην εξουσία, θα το επιχειρήσει. Το τι θα γίνει μετά, είναι, φυσικά, μία εντελώς άλλη ιστορία.

Γιώργος Μαλούχος (in.gr)