Πάντως, ο νεοσουλτάνος είναι έξαλλος με τη Γαλλία (λογικό) και με τη Γερμανία (πρωτοφανές!) γιατί λέει είναι φορείς της ελληνοκυπριακής προπαγάνδας. Δεν βλέπει φαίνεται ότι αυτό που του συμβαίνει είναι ευθύ αποτέλεσμα της εισβολής του φίλου του Πούτιν στην Ουκρανία, με τον οποίο συναντήθηκαν προ ημερών στο ρωσικό θέρετρο Σότσι. Ο πρώτος, επικεφαλής χώρας μέλους του ΝΑΤΟ. Ο δεύτερος ηγέτης χώρας στην οποία έχουν επιβάλλει κυρώσεις οι χώρες του ΝΑΤΟ και της Δύσης.

Οχι όμως η Τουρκία του Ερντογάν, με τον οποίο ο Πούτιν είναι φίλοι. Ηταν μία συνάντηση ανάμεσα σε δύο από τους πλέον αυταρχικούς και επικίνδυνους αντιδημοκρατικούς, αναθεωρητικούς ηγέτες της εποχής μας. Που συνεννοούνται μεταξύ τους καλύτερα από ό,τι με κάθε άλλον. Που έχουν την ίδια ακριβώς αντίληψη για τη δημοκρατία, για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και για το διεθνές δίκαιο και για την κυριαρχία των κρατών και τις δεσμεύσεις των διεθνών συνθηκών και κανόνων.

Οσο κι αν αυτό δεν είναι ανακόλουθο για τον Πούτιν, είναι πλέον σε εξοργιστικό βαθμό σχετικά με τον Ερντογάν. Οχι για τον ίδιο, αλλά για όλους όσους ενώ το βλέπουν να συμβαίνει, κάνουν τα στραβά μάτια και σφυρίζουν αδιάφορα, μη σταματώντας σε κάθε ευκαιρία να τονίζουν το πόσο σημαντική είναι η χώρα του για την Ευρώπη και τη Δύση γενικότερα.

Και επειδή οι διεθνείς σχέσεις δεν διέπονται από ηθικούς νόμους, αλλά από νόμους ισχύος, δυστυχώς, η αλήθεια είναι μία: τελικά, αφού του περνάει, ακόμα και σήμερα, καλά κάνει. Αφού η Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αποφασίσει ότι είναι γι’ αυτούς τόσο σημαντικός ο ίδιος και η χώρα του που είναι έτοιμοι να αποδεχθούν όλες του τις συμπεριφορές και τις στάσεις χωρίς γι’ αυτόν συνέπειες, για ποιο λόγο να τις περιορίσει;

Γιατί να μην πάει στον Πούτιν και να μη συγχαρούν ο ένας τον άλλο κάνοντας από κοινού μεγάλα σχέδια για το μέλλον; Και γιατί να μην αποδεχθεί τα ρωσικά δισ. για την επένδυση στο ρωσικής κατασκευής πυρηνικό εργοστάσιο που ετοιμάζει στην Τουρκία;

Το πιο εντυπωσιακό όμως δεν είναι άλλο, παρά ότι δεν είχαν περάσει παρά μόλις δύο εβδομάδες από την προηγούμενη συνάντησή τους, εκείνη μάλιστα στην Τεχεράνη, όπου στον άξονα που σχηματίζουν η Μόσχα με την Αγκυρα εφάπτεται ως ένα βαθμό – δεν ξέρουμε ακόμα ποιο – και το Ιράν.

Και, παράλληλα με όλα αυτά, η Ρωσία συνεχίζει τη δική της «εγκάρδια συνεννόηση» με την Κίνα, η οποία και της επέτρεψε όχι απλώς να μη γονατίσει, αλλά να βγει τελικά και ισχυροποιημένη από τα οικονομικά «μέτρα» των Δυτικών μετά την εισβολή στην Ουκρανία.

Τι είπε όμως, μεταξύ άλλων, ο Ερντογάν στο Σότσι; «Θα ξεκινήσει μια πολύ διαφορετική σελίδα στις σχέσεις Τουρκίας – Ρωσίας». Και τι ο Πούτιν; «Η Ρωσία έχει πολλά στρατηγικά έργα που εκτελούνται μαζί με την Τουρκία […] Η Ρωσία προσβλέπει στην αύξηση του όγκου εμπορίου με την Τουρκία».

Και δεν παρέλειψε να πει στους Ευρωπαίους: «Τα ευρωπαϊκά κράτη θα πρέπει να ευγνωμονούν την Τουρκία που μπορεί να αγοράσει ρωσικό αέριο μέσω του Turkish Stream».

Η Δύση πρέπει να καταλάβει ότι αν συνεχίσει να παίζει με τέτοιους ανεξέλεγκτους αυταρχικούς ηγέτες θα χάσει. Δεν μπορεί να ισορροπήσει μαζί τους, με τους «κανόνες» τους. Συστημικά. Ακριβώς επειδή εκείνοι δεν έχουν κανόνες. Ενώ αυτή έχει – και ευτυχώς – κανόνες δημοκρατίας. Εκείνοι είναι τσάροι. Και σουλτάνοι. Και αυτοί οι κόσμοι, πολύ απλά, δεν συναντιούνται. Και δυστυχώς αφού δεν λογοδοτούν σε κανέναν οι δικτάτορες έχουν πάντα το τακτικό πλεονέκτημα.

Γιώργος Μαλούχος (in.gr)