Στο
πρόσφατο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας ο
πρωθυπουργός επανέφερε στο προσκήνιο τον στόχο
της αυτοδυναμίας, κάτι κατανοητό και μάλλον
χρήσιμο ως προεκλογική στρατηγική, αλλά η
επίτευξη του οποίου αυτή τη στιγμή φαντάζει
εξαιρετικά δύσκολη. Η πραγματικότητα είναι πως
καταγράφεται σημαντική φθορά. Δίκαια ή άδικα,
αυτή είναι άλλη συζήτηση. Αλλά για να
διαχειριστεί κανείς μια κατάσταση οφείλει να
αναγνωρίσει ποια είναι αυτή. Για να ανακτήσει
την απολεσθείσα δυναμική, το κυβερνών κόμμα
καλείται να κινηθεί με επιτυχία μέσα στην
κινούμενη άμμο της ιδεολογικής ταυτότητας. Είναι
δύσκολο με την ίδια ρητορική να ισορροπήσει
ανάμεσα στις προσδοκίες κεντρώων και δεξιών
ψηφοφόρων.
Στο συνέδριο, ο πρώην
πρωθυπουργός Αντώνης
Σαμαράς δήλωσε πως η Ν.Δ.
«δεν είναι Ποτάμι», ενώ
υπενθύμισε τη σημαντική
παρουσία στους κόλπους
του κόμματος της
καθαρόαιμης Δεξιάς,
οριοθετώντας έναν
διακριτό, πρωταγωνιστικό
ρόλο για τον ίδιο στον
συγκεκριμένο χώρο, τον
οποίο θεωρεί «δικό του».
Ενας καλοπροαίρετος
παρατηρητής θα μπορούσε
να δεχθεί ότι στόχος του
κ. Σαμαρά ήταν να
συγκρατήσει εντός της
Ν.Δ. τους πολλούς
ψηφοφόρους στα δεξιά του
κόμματος που, όντως, δεν
θέλουν να γίνει η Ν.Δ.,
Ποτάμι. Πολλοί εξ αυτών
κλίνουν προς την
Ελληνική Λύση του
Βελόπουλου, την Εθνική
Δημιουργία των Μπογδάνου,
Τζήμερου, Κρανιδιώτη ή
και άλλα μικρότερα,
ακραία σχήματα. Ωστόσο,
με τον Αλέξη Τσίπρα να
μετακινείται προς το
Κέντρο και πολύ
περισσότερο την
αυξανόμενη απήχηση στον
ίδιο χώρο του
ενισχυμένου και από τη
νέα εσωκομματική
διαδικασία για την
επιλογή ονόματος Νίκου
Ανδρουλάκη, ο Κυριάκος
Μητσοτάκης καλείται να
πείσει ότι η Νέα
Δημοκρατία είναι «και»
Ποτάμι.
Ο κ. Μητσοτάκης
ουσιαστικά «απάντησε»
στον κ. Σαμαρά
υπογραμμίζοντας πως στις
πρώτες εκλογές του 2012,
όταν δηλαδή αρχηγός ήταν
ο πρώην πρωθυπουργός, η
Ν.Δ. κατρακύλησε στο 18%
και χρειάσθηκε η
πιεστική επανασυσπείρωση
όλων,
συμπεριλαμβανομένης και
της επιστροφής της
Ντόρας Μπακογιάννη, για
να ανακάμψει στο 29% και
να αποτελέσει τον κορμό
της κυβέρνησης
συνεργασίας που
ακολούθησε.
Ενα από τα διδάγματα των
εκλογών των τελευταίων
δεκαετιών είναι πως
κερδίζει αυτός που έχει
τη μεγαλύτερη απήχηση
στον χώρο του Κέντρου. Η
Νέα Δημοκρατία
εξασφάλισε μεγάλα
ποσοστά όταν κατάφερε να
διεισδύσει στον μεσαίο
χώρο, όπως υπενθυμίζουν
–για να μην ανατρέξουμε
στον προηγούμενο αιώνα–
οι νίκες του Κώστα
Καραμανλή το 2004 (με
45%) και το 2007 (42%)
και του Κυριάκου
Μητσοτάκη το 2019 (40%).
Αν θέλει να περιορίσει
τις απώλειες, να
καταφέρει να σχηματίσει
κυβέρνηση (πιθανώς
συνασπισμού) και –το
σημαντικότερο για τη
χώρα– να διαχειριστεί
αποτελεσματικά τη
δύσκολη «επόμενη ημέρα»
στην οικονομία και στην
εξωτερική πολιτική, η
Νέα Δημοκρατία πρέπει να
πείσει ότι είναι «και»
Ποτάμι. Το θέλει; Και αν
ναι, το μπορεί;
