Να αναπαράγουν άρθρα, memes και σχόλια;

Να εμπλέκονται σε διαδικτυακούς καυγάδες;

Ναι, αλλά το ερώτημα είναι πού αλλού βλέπετε τον κόσμο της Αριστεράς;

Τον συναντάτε στη γειτονιά σας να σας τραβάει από το μανίκι για να κινητοποιηθείτε για κάποιο πρόβλημα;

Τον βλέπετε στη δουλειά σας να πρωτοστατεί για να φτιαχτούν ξανά συνδικάτα εκεί όπου δεν υπάρχουν;

Τον βλέπετε να δοκιμάζει να οργανώσει κινήματα;

Τον κόσμο της Αριστεράς, δυστυχώς, τον συναντάτε κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Με εξαιρέσεις, δεν αντιλέγω, αλλά ακριβώς αυτό: εξαιρέσεις.

Και μην μου πείτε ότι και τον κόσμο των άλλων παρατάξεων κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τον βλέπετε.

Γιατί υποτίθεται, ότι οι άλλες, οι «συστημικές» παρατάξεις, έτσι θέλουν τους ανθρώπους: θεατές και ψηφοφόρους.

Για να μην αναφερθούμε σε κάτι ακόμη: πόσο καιρό έχετε να διαβάσετε κάτι από τον ευρύτερο χώρο της αριστερής «δημόσιας σφαίρας» που να σας κάνει να σκεφτείτε ότι μπορούν τα πράγματα να είναι διαφορετικά;

Ακόμη και τα πολιτικά στελέχη της Αριστεράς απλώς αναπαράγουν μια ρητορική, χωρίς στρατηγικό προσανατολισμό, χαϊδεύοντας τελικά τα αυτιά του ακροατηρίου τους.

Και για αυτό τον λόγο, ακόμη και όταν αναδεικνύονται θέματα, αυτά είναι απλώς trends, πολύ συχνά βραχύβια.

Καμιά σχέση με τη λογική της καμπάνιας ή της συστηματικής ανάδειξης ενός θέματος, με σκοπό κάτι να αλλάξει.

Απλώς, μια επικοινωνιακή εκτόνωση, στην καλύτερη των περιπτώσεων με την ελπίδα ότι κάποιος θα το θυμηθεί στις εκλογές.

Όλα αυτά δείχνουν το πρόβλημα.

Στη χώρα μας είχαμε μια Αριστερά που συνθηκολόγησε (ή αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει) ύστερα από μια περίοδο κατά την οποία όντως υπήρξαν κινητοποιήσεις.

Μια Αριστερά που εφάρμοσε (ή αναγκάστηκε να εφαρμόσει) μνημόνια και πολιτικές λιτότητας.

Μια Αριστερά που ποτέ δεν έκανε αποτίμηση και αυτοκριτική για αυτή την εμπειρία.

Και που σε μεγάλο βαθμό υιοθέτησε ακριβώς την κουλτούρα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Την κουλτούρα της κραυγής και της ατάκας αντί για την ανάλυση.

Του συναισθηματισμού αντί για την πολιτική θέση.

Της εικόνας αντί για τη δράση.

Της ψευδαίσθησης ότι κάνει κάτι, ενώ στην πράξη απλώς υλοποιεί τη «μεγάλη παραίτηση».

Και ας μην ξεχνάμε αυτό που έγραψε ο Νίτσε: ««Όποιος παλεύει και μάχεται με τέρατα θα πρέπει να προσέξει, να μην γίνει κι ο ίδιος τέρας. Διότι, όταν κοιτάς συνεχώς την άβυσσο, θα έρθει η στιγμή που η άβυσσος θα σου ανταποδώσει το βλέμμα».

Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος (Το Βήμα)