Υπήρχε µία εποχή,
όχι πολύ μακριά για
όσους τη ζήσαμε, όταν η
ετήσια συνάντηση του
Διεθνούς Νομισματικού
Ταμείου στην Ουάσιγκτον
γινόταν όχι μόνον το
βαρόμετρο της παγκόσμιας
οικονομίας, αλλά επίσης
της πορείας της
ελληνικής κρίσης χρέους,
πεδίο διαβουλεύσεων και
φορέας νέων μέτρων
λιτότητας και
μεταρρυθμίσεων. Εκεί,
σειρά Ελλήνων υπουργών
Οικονομικών δέχθηκε την
πίεση της διεθνούς
οικονομικής κοινότητας
και υπεραμύνθηκε των
ελληνικών θέσεων, οι
οποίες συχνά όμως
υπολείπονταν των υψηλών
προσδοκιών των δανειακών
προγραμμάτων.
Αυτή τη φορά, η
εικόνα της ελληνικής
οικονομίας, ύστερα από
μία σειρά από θετικούς
δείκτες –τον υψηλό ρυθμό
ανάπτυξης, τη δυναμική
μείωση του χρέους ως
ποσοστό του ΑΕΠ, την
αύξηση των εξαγωγών και
την εισροή επενδύσεων–,
παρουσίασε μια όαση
βελτίωσης εν μέσω των
επιδεινούμενων
προβλέψεων για
ανεπτυγμένες και
αναπτυσσόμενες
οικονομίες. Παρά τις
συνέπειες της εισβολής
της Ρωσίας στην Ουκρανία,
την ενεργειακή κρίση,
τον υψηλό πληθωρισμό, τα
αυξανόμενα επιτόκια, και
τις συνεχιζόμενες
επιπτώσεις της πανδημίας
στις εφοδιαστικές
αλυσίδες, οι προβλέψεις
του ΔΝΤ για την Ελλάδα
συμμερίζονται την
αισιοδοξία του
οικονομικού επιτελείου
ότι η Ελλάδα θα αποφύγει
την ύφεση και θα
επιτύχει πρωτογενές
πλεόνασμα το επόμενο
έτος.
Ηταν άλλες οι
οικονομίες που βρέθηκαν
στο επίκεντρο της
ανησυχίας αυτή τη φορά,
με έμφαση στις
αναπτυσσόμενες χώρες που
μπορεί να χρειαστούν
προγράμματα στήριξης,
αλλά όχι μόνον: Ο
υπουργός Οικονομικών του
Ηνωμένου Βασιλείου
Κουάσι Κουαρτένγκ
βρέθηκε στη δυσάρεστη
θέση να πρέπει να
αναχωρήσει εσπευσμένα το
βράδυ της Πέμ-πτης από
την Ουάσιγκτον, για να
αποπεμφθεί το πρωί της
επομένης από την
πρωθυπουργό του Λιζ Τρας,
στην αποτυχημένη
προσπάθειά της να
παραμείνει στην εξουσία.
Εντός της Ευρωζώνης,
η προσοχή ήταν στραμμένη
στην Ιταλία, εν αναμονή
του νέου υπουργού
Οικονομικών που θα όριζε
η λαϊκίστρια νέα
πρωθυπουργός της χώρας
Τζόρτζια Μελόνι, ενώ ο
Γάλλος υπουργός
Οικονομικών Μπρινό Λε
Μερ απουσίαζε, καθώς τις
ίδιες ημέρες χρειάστηκε
να υπερασπιστεί τον
προϋπολογισμό της
κυβέρνησής του στο
Γαλλικό Κοινοβούλιο.
Παρά τις προσπάθειές του,
ωστόσο, δεν πέτυχε την
κοινοβουλευτική έγκριση,
έτσι ο προϋπολογισμός
αναμένεται να περάσει με
την εφαρμογή μιας
ειδικής πρόβλεψης του
Συντάγματος – σε ένα
ακόμη σημάδι των
δυσκολιών που
αντιμετωπίζει η
κυβέρνηση Μακρόν στο
εσωτερικό. Ακόμη και ο
Γερμανός υπουργός
Οικονομικών Κρίστιαν
Λίντνερ αναγκάστηκε να
υπερασπιστεί την «ενεργειακή
ασπίδα» του των 200 δισ.
ευρώ. Μπορεί οι
ενστάσεις των Ευρωπαίων
εταίρων που ζητούν κοινά
μέτρα να μην τον πτόησαν,
τα σχέδιά του όμως
δέχθηκαν σημαντικό
πλήγμα όταν αυτή κρίθηκε
μη συνταγματική από το
Ομοσπονδιακό Ελεγκτικό
Γραφείο.
Μέσα σε αυτό το
κλίμα πολιτικών και
οικονομικών πιέσεων,
ουδείς μπορεί να
εφησυχάζει – ιδιαίτερα η
Ελλάδα, με ένα από τα
υψηλότερα χρέη στον
κόσμο και μη επενδυτική,
ακόμη, βαθμίδα
πιστοληπτικής
αξιολόγησης. Μπορεί για
την ώρα να είμαστε
προστατευμένοι από τις
αγορές, αλλά όπως μας το
έθετε υψηλόβαθμο
στέλεχος της Τράπεζας
της Ελλάδος, το 2030 δεν
είναι μακριά…
*Η κ. Κατερίνα Σώκου
είναι Nonresident Senior
Fellow στο Atlantic
Council και Ερευνήτρια
Εξωτερικού στο ΕΛΙΑΜΕΠ,
Εδρα Θεόδωρου Κουλουμπή
για τις
Ελληνοαμερικανικές
Σχέσεις.
