Ακούω με
πολύ ενδιαφέρον φωνές απόγνωσης για το τι θα
κάνουμε με τις τιμές του φυσικού αερίου στα 230
ευρώ ανά μεγαβατώρα και του σιταριού στα 340
ευρώ τον τόνο. Ολοι ξεχνούν στον συλλογισμό τους
ή κάνουν σαν μη συμβαίνει ότι βρισκόμαστε εν
μέσω πολέμου. Κανονικού πολέμου στην περιοχή των
εχθροπραξιών και «ψυχρού» πολέμου στις γύρω
χώρες. Και στις δύο περιπτώσεις, έχουμε μια
επιθετική ανεξέλεγκτη χώρα. Το ότι ακόμα
υπάρχουν διπλωματικές σχέσεις με τη Ρωσία και
έχουμε πρεσβευτές εμείς στη Μόσχα και αυτοί στην
Αθήνα – ο Ρώσος σημειωτέον μιλάει απαξιωτικά για
την Ελλάδα, αλλά επίσης κανείς δεν του απαντά – εντάσσεται
στο ίδιο πλαίσιο: της άρνησης ότι συμμετέχουμε
και εμείς με έναν τρόπο στον πόλεμο εφόσον
έχουμε διαλέξει στρατόπεδο.
Το ότι υποκρινόμαστε ότι
δεν υπάρχει πόλεμος δεν
σημαίνει ότι είναι και
αλήθεια. Αλλωστε υπάρχει
ο Β. Πούτιν να μας το
θυμίζει. Κάθε φορά που
νομίζουμε ότι νικήσαμε
σε κάτι, αυτός κάνει
κάτι άλλο για να μειώσει
τη χαρά. Συμφωνούν για
παράδειγμα οι υπουργοί
Ενέργειας πως θα
εξοικονομήσουν 15% από
την κατανάλωση ενέργειας,
την ίδια μέρα κόβει άλλο
ένα 20% από τη ροή
φυσικού αερίου του Nord
Stream 1 εκτινάσσοντας
τις τιμές του σε επίπεδα
υπερδιπλάσια από ό,τι
πριν από έναν μήνα. Σαν
να τους λέει πως ό,τι
κερδίσετε σε ποσότητα θα
το χάσετε σε τιμή. Γιατί
το έκοψε άλλο 20%; Γιατί
χάλασε, λέει, και άλλη
τουρμπίνα. Ο αγωγός όμως
λειτουργεί, παρά το
γεγονός ότι μια άλλη,
που είχε επίσης χαλάσει
και επισκευάστηκε, δεν
τοποθετήθηκε ποτέ. Η «δουλειά»
όμως έγινε. Η τιμή του
φυσικού αερίου ανέβηκε.
Την ίδια στιγμή ο Turk
Stream που φέρνει επίσης
ρωσικό αέριο προς τη
χώρα μας δεν έχει «τεχνικά»
προβλήματα. Βλέπετε, η
Ελλάδα δεν έχει χώρους
αποθήκευσης φυσικού
αερίου για τον χειμώνα,
άρα έρχεται τόσο όσο
χρειαζόμαστε για άμεση
κατανάλωση και κανείς
δεν το συζητεί.
Στα σιτηρά δημιουργεί
αρχικά ενθουσιασμό η
συμφωνία για τον
απεγκλωβισμό και τη
διοχέτευση στο παγκόσμιο
εμπόριο 20 εκατομμύρια
τόνων ουκρανικών σιτηρών
και την ίδια μέρα οι
Ρώσοι βομβαρδίζουν το
λιμάνι από το οποίο
υποτίθεται ότι θα
μεταφερθούν οι ποσότητες.
Πλέον ελάχιστοι
πιστεύουν ότι μπορεί να
τηρηθεί η συμφωνία και
να εξαχθούν οι ποσότητες
σιτηρών που βρίσκονται
σε ουκρανικές αποθήκες.
Οι τιμές που είχαν
υποχωρήσει με την
προσδοκία γρήγορα πήραν
ξανά την ανηφόρα,
απειλώντας με «έμφραγμα»
τους ανά την Ευρώπη
κγυλινδρόμυλους και τις
βιομηχανίες ζυμαρικών.
Με αυτά τα επίπεδα τιμών
της πρώτης ύλης σύντομα
απειλούνται με «έμφραγμα»
οι καταναλωτές που θα
κληθούν να πληρώσουν
ακριβά βασικά
καταναλωτικά αγαθά.
Αυτά είναι μόνο δύο από
τα πολλά ψυχροπολεμικά
επεισόδια που έχει
στήσει τους τελευταίους
μήνες ο ρώσος πρόεδρος,
με στόχο όχι αυτή τη
φορά τους Ουκρανούς,
αλλά ευθέως όλους εμάς
τους Ευρωπαίους.
Η διαφορά η δική μας με
τον Πούτιν είναι ότι
αυτός σχεδιάζει και
εκτελεί στο πλαίσιο ενός
πολεμικού πλάνου. Εμείς
παρατηρούμε τα
προβλήματα που οι
αποφάσεις του προκαλούν
και προσπαθούμε να
μετριάσουμε τις
επιπτώσεις τους. Και όσο
αυτό θα το αφήνουμε να
συμβαίνει, σαν να είναι
μεμονωμένα προβλήματα
και όχι ευθεία επίθεση
από άλλη χώρα στον δικό
μας τρόπο ζωής, θα ζούμε
μεταξύ ελλείψεων και
ακρίβειας.
