|
Ηταν
εκείνοι, όμως, που αποδείχθηκαν αφελείς. Οσο
προκαλούσε, τόσο συσπείρωνε. «Μου αρέσει που δεν
είναι τέλειος. Μου αρέσει που είναι “βρώμικος”»,
έλεγε ψηφοφόρος του Τραμπ στην τηλεοπτική
κάμερα. Στις προηγούμενες εκλογές, οι Αμερικανοί
που δεν είχαν τελειώσει κολέγιο ήταν το 65% των
εγγεγραμμένων ψηφοφόρων. Αντιπροσώπευαν την
πλειονότητα του εκλογικού σώματος, η οποία –εκ
του αποτελέσματος– ένιωσε παραγκωνισμένη από τη
θητεία των ∆ημοκρατικών.
Προεκλογικά, αναμετρήθηκαν δύο δείκτες ικανοί να
κρίνουν το αποτέλεσμα. Από τη μία, η Χάρις ήταν
δημοφιλέστερη από τον Τραμπ: ιστορικά, ο
υποψήφιος με την υψηλότερη δημοφιλία κατέληγε
πάντα να κερδίζει τις εκλογές. Από την άλλη,
μόλις το 25% των Αμερικανών δήλωνε ότι η χώρα
κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση – όποτε το
αντίστοιχο ποσοστό έπεφτε κάτω από το 28%, το
κυβερνών κόμμα έχανε πάντα τις επόμενες εκλογές.
Επιβεβαιώθηκε στην κάλπη ο λόγος για τον οποίο ο
Τραμπ θα κέρδιζε τη Χάρις και όχι το αντίστροφο.
Εξάλλου,
ο πρόεδρος Μπάιντεν είχε το δεύτερο χειρότερο
ποσοστό δημοφιλίας στη σύγχρονη πολιτική ιστορία
των ΗΠΑ και η Χάρις δεν πήρε την παραμικρή
απόσταση από τις πολιτικές του. Αντιθέτως,
επένδυσε στην αντιδημοκρατική συμπεριφορά του
αντιπάλου της, χωρίς να υπεισέλθει στην ουσία
των θεμάτων στην οικονομία και στο
μεταναστευτικό. «Η δημοκρατία είναι πολυτέλεια
όταν δεν μπορείς να πληρώσεις τους λογαριασμούς
σου», έλεγε πρώην συνεργάτης του Τραμπ,
περιγράφοντας κυνικά την αντίληψη που τελικά
επικράτησε.
Οι
παρενέργειες της παγκοσμιοποίησης και η ξέφρενη
κούρσα της τεχνολογίας απομάκρυναν τους
μικρομεσαίους από τις τάξεις των ∆ημοκρατικών·
παρότι οι παρεμβάσεις του Μπάιντεν στην
οικονομία στόχευσαν ακριβώς σε αυτούς. Η ένταση
της ακρίβειας ως αστοχίας των μακροοικονομικών
πολιτικών, η κατάλληλη δόση «τραμπισμού» ως
πολιτική εκμετάλλευση των προκλήσεων και οι
δυναμικές της woke ατζέντας ως μπούμερανγκ με
υψηλό τίμημα οδήγησαν σε ένα νέο καθεστώς
διαίρεσης της αμερικανικής κοινωνίας, το οποίο
περνάει σαν οδοστρωτήρας πάνω από τα δίπολα που
παραδοσιακά διαμόρφωναν τους πολιτικούς
συσχετισμούς: Αριστερά – ∆εξιά, λευκός – μαύρος,
άνδρας – γυναίκα.
Η κάλπη
μίλησε: Οι ∆ημοκρατικοί εστίασαν στην
εκκεντρικότητα του Τραμπ αντί να εστιάσουν στην
αδυναμία τους να ικανοποιήσουν τις ανάγκες της
μισής Αμερικής. Τώρα, αν ο Τραμπ θα λύσει
περισσότερα προβλήματα από αυτά που θα
δημιουργήσει είναι μια άλλη ιστορία…
Βασίλης
Κωστούλας (Money Review)
|
