Σύμφωνα με αυτό το σχήμα η Τουρκία θα αντιμετωπίσει ένα διπλό πρόβλημα. Αφενός γιατί δεν εφαρμόζει κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας και ακολουθεί γραμμή «ίσων αποστάσεων» και αφετέρου γιατί η καταδίκη της ρωσικής εισβολής κάνει δύσκολη τη θέση της Τουρκίας ως «αναθεωρητική» δύναμη.

Φοβάμαι ότι ορισμένες φορές επιλέγουμε να θεωρούμε την επιθυμία μας πραγματικότητα.

Καταρχάς είναι μύθος ότι η Τουρκία τηρεί γενικά μια πολιτική «ίσων αποστάσεων».

Η Τουρκία έχει πουλήσει drones στην Ουκρανία που χρησιμοποιούνται και στο πεδίο των επιχειρήσεων και έχει συμφωνία αμυντικής συνεργασίας. Δεν έχει αναγνωρίσει την προσάρτηση της Κριμαίας. Και έχει γενικά υποστηρίξει την Ουκρανία, με την οποία έχει πολύ καλές σχέσεις.

Με αυτή την έννοια κανένας δεν μπορεί να της πει ότι δεν έχει σταθεί στο πλευρό της Ουκρανίας.

Και δεν είναι το μόνο ζήτημα στο οποίο έχει διαφορετική θέση από τη Ρωσία η Τουρκία.

Στον πόλεμο Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν στήριξε ανοιχτά το Αζερμπαϊτζάν, στέλνοντας και εκεί drones.

Στη Λιβύη στήριξαν αντιμαχόμενες πτέρυγες στον εμφύλιο πόλεμο.

Στη Συρία η Τουρκία είναι κατά του Άσαντ που τον στηρίζει η Ρωσία.

Την ίδια στιγμή όντως η Τουρκία έχει σε άλλα επίπεδα συνεργασία με τη Ρωσία.

Έχουν οικονομικές σχέσεις σημαντικές, ρωσικής τεχνολογίας θα είναι το πυρηνικό εργοστάσιο που κατασκευάζει η Τουρκία, υπάρχει η προμήθεια των S-400 (που προκάλεσε και αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ) και έχει και κάποια συνεννόηση με τη Ρωσία για την κατάσταση στη Συρία.

Στα μάτια μου αυτό δεν φαντάζει ακριβώς σαν «δύο βάρκες».

Δείχνει μια χώρα που κινείται με ρεαλισμό και υπολογισμό.

Κανείς δεν μπορεί να της πει ότι δεν στήριξε την Ουκρανία και ταυτόχρονα αποφεύγει και το κόστος μιας πλήρους ρήξης με τη Ρωσία, γιατί ξέρει ότι θα υπάρξει μια επόμενη μέρα.

Φάνηκε αυτό και πώς χειρίστηκε τα Στενά: τα έκλεισε σε μια στιγμή όπου ούτως ή άλλως οι Ρώσοι είχαν περάσει τα πλοία τους.

Και βέβαια μπορεί να κάνει και διάφορες «κινήσεις» όπως να διεκδικεί να παίξει μεσολαβητικό ρόλο ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία.

Και βέβαια κατά τα άλλα δεν παύει να είναι μια χώρα μέλος του ΝΑΤΟ.

Όσο για το ζήτημα του «αναθεωρητισμού», είναι αλήθεια ότι προφανώς η απάντηση της Δύσης στέλνει ένα μήνυμα ότι αλλαγές συνόρων δεν μπορούν να γίνουν δεκτές.

Αυτό προφανώς έμμεσα στέλνει και ένα μήνυμα και στη Τουρκία ότι δεν μπορεί να έχει παράλογες και παράνομες αξιώσεις απέναντι στην Ελλάδα.

Όμως, εάν θέλουμε να δούμε τα πράγματα πιο ρεαλιστικά, στα μάτια της διεθνούς κοινότητας τα περισσότερα ελληνοτουρκικά ζητήματα θεωρούνται «διμερείς διαφορές» και όχι ακριβώς παραβιάσεις της διεθνούς νομιμότητας.

Δεν θέλω να υποστηρίξω ότι όλα πάνε καλά για την Τουρκία.

Ο Ερντογάν παίρνει τεράστια ρίσκα, πρώτα και κύρια σε σχέση με την οικονομία, με τον πληθωρισμό να έχει εκτιναχθεί στα ύψη.

Όμως, εξακολουθεί να έχει μια διπλωματία που σκέπτεται ρεαλιστικά, χαράσσει τακτική και προσπαθεί να κατοχυρώσει τη θέση της χώρας της.

Και προς το παρόν δεν της βγαίνει σε κακό.

Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος (in.gr)