Οι εμπνευστές της Ενωμένης Ευρώπης είχαν την πεποίθηση ότι η Γη της Επαγγελίας δεν ήταν χίμαιρα. Απεναντίας ήταν ένας πόθος που κάλλιστα μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Ο Βίκτωρ Ουγκώ, ο Ζαν Μονέ και ο Ρομπέρ Σουμάν, ο καθένας με το δικό του τρόπο έδειξαν τον δρόμο στη Γηραιά Ήπειρο, προκειμένου να αποκτήσει τη δική της πολιτική υπόσταση και αυθυπαρξία. Κοινός τόπος και των τριών: Ο άνθρωπος είναι μέριμνα. Η αλληλεγγύη κινούσα ιδέα. Η συνύπαρξη πρόοδος.

Οι αξίες αυτές συνιστούν το θεμέλιο λίθο για το υπερεθνικό οικοδόμημα. Ουσιαστικά καθορίζουντην ανθεκτικότητα και βιωσιμότητά του. Άλλωστε η προοπτική του, είναι συνυφασμένη με τη φροντίδα, την ενσυναίσθησηκαι τη συνεργασία. Οι δυνάμεις που το αντιστρατεύονται, δεν κρύβουν τις προθέσεις και τις επιδιώξεις τους. Ούτε πρόκειται να αποδεχθούν την περαιτέρω ενίσχυση και εμβάθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η θεσμική και πολιτική της ατροφία, είναι απότοκος αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων. Και πρωτίστως εθνικών φαντασιώσεων που ακόμη και σήμερα παραμένουν σε μεγάλο βαθμό κυρίαρχες. Η υπέρβασή τους, είναι σύνθετη και δύσκολη υπόθεση. Προϋποθέτει την απεξάρτηση από βιώματα τα οποία κρατούν τις ευρωπαϊκές ελίτ και κοινωνίες,δέσμιες του παρελθόντος, ιδεοληψιών και αγκυλώσεων αλλά και εθνικιστικών εμμονών.

Ωστόσο οι εθνοκεντρισμοί εξακολουθούν να είναι ισχυροί, ανατροφοδοτώντας διαρκώς τον ευρωσκεπτικισμό. Μολονότι η Κοινοτική Ευρώπη αποτελεί μια νέα πολιτική ήπειρο, ένα μεγάλο τμήμα των πολιτών της, την αποστρέφεται. Είτε γιατί οι δυνάμεις του λαϊκισμού και του ανορθολογισμού παραμένουν ανθεκτικές. Είτε διότι οι δυσλειτουργίες της Ε.Ε επιτείνουν την κρίση εμπιστοσύνης.

Γιώργος Πανταγιάς (Athens Voice)