Και είναι πολύ σωστά όλα αυτά, και μπράβο μας που έχουμε καταφέρει να γίνουμε ένας δημοφιλής προορισμός για τους ξένους. Φέτος θα κάνουμε πιθανότατα και ρεκόρ σε αφίξεις και τουριστικά έσοδα και όλοι θα είναι ευχαριστημένοι.

«Πουλάμε» το… ωραιότερο οικόπεδο του κόσμου και καλά κάνουμε.

Τι γίνεται, όμως, με τη «σκοτεινή» πλευρά του τουρισμού; Όχι μόνο με τα «μαύρα» μεροκάματα, την ανασφάλιστη εργασία, τις υπο-αμοιβές ή την υπερεντατική εργασία.

Αλλά και με τη συμπεριφορά των πελατών, ειδικά των Ελλήνων, απέναντι στους εργαζόμενους στον τουριστικό κλάδο, στα ξενοδοχεία, τα εστιατόρια και τις άλλες επιχειρήσεις.

Μιλήσαμε με μια υπεύθυνη αλλά και εργαζόμενους μεγάλης ξενοδοχειακής μονάδας στην περιφέρεια, με περισσότερα από 250 δωμάτια και με χιλιάδες τουρίστες, Ελληνες και ξένους, να περνούν κάθε χρόνο τις διακοπές τους στο συγκεκριμένο σημείο.

Ένα τουριστικό συγκρότημα που συναντάμε πλέον σε πολλές περιοχές της χώρας, και που πάνω – κάτω έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με τα υπόλοιπα.

Οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι, όπως μας εξήγησαν, θα μπορούσαν να αντέξουν τα πάντα. Τη σκληρή δουλειά, τις χαμηλές αμοιβές.

Αλλά δεν μπορούν σε καμιά περίπτωση να αντέξουν τη συμπεριφορά των πελατών. Όχι όλων, αλλά πολλών, δυστυχώς όλο και περισσότερων.

Ιστορία 1: Πελάτες πηγαίνουν σε ξενοδοχείο με τη μητέρα τους η οποία έχει κινητικά προβλήματα και χρειάζεται βοήθεια για να κατέβει στην παραλία. Το συγκεκριμένο συγκρότημα δεν έχει καλή πρόσβαση στην παραλία, αλλά μπορεί να κάνει τα πάντα για να το πετύχει.

Οι πελάτες δεν αντιδρούν από την πρώτη ημέρα, αλλά πηγαίνουν στη διεύθυνση για παράπονα την τελευταία ημέρα της διαμονής τους. Δε ζητούν π.χ. από την αρχή να βρεθεί λύση, ακόμη και να σηκώνουν το άτομο με κινητικά προβλήματα στα χέρια και να το πηγαίνουν στην παραλία.

Ωρύονται την τελευταία ημέρα και απαιτούν… έκπτωση από τα λεφτά που θα πληρώσουν για τη διαμονή τους. Υψηλοί τόνοι, «ξέρεις ποιος είμαι εγώ», «θα σας κάνω μήνυση» κ.λπ. είναι τα λιγότερα που ακούει η διεύθυνση, η οποία για να γλιτώσει απ’ αυτούς, τους κάνει δώρο το ένα δωμάτιο. Η συμπεριφορά, όμως, απαράδεκτη, στα όρια του άγριου τσακωμού.

Ιστορία 2: Ένα μικρό παιδί που εργάζεται σε ξενοδοχείο, πάει σε πελάτες που κάθονται στην παραλία μια σαμπανιέρα με παγάκια. Οι πελάτες του λένε: «Εφερες φθηνή σαμπανιέρα με λίγα παγάκια. Τσακίσου και φέρε μας άλλη». Και άλλα κοσμητικά επίθετα. Το παιδί, κλαίει από ντροπή, από νεύρα, από οργή… 

Ιστορία 3: Ελληνάρας και πάλι, κάνει διακοπές σε ξενοδοχείο και εκφράζει παράπονα για κάτι άνευ σημασίας. Η συμπεριφορά του σκαιότατη. «Θα κάνεις ό,τι σου λέω. Εγώ σε πληρώνω και θα κάνεις ό,τι θέλω εγώ. Θα σου ζητήσω να σκύψεις και θα σκύβεις».

Αυτά και πολλά άλλα προς έναν υπάλληλο που βγάζει το μεροκάματό του με πολύ κόπο, πάντα στις… υπηρεσίες του πελάτη.

Είναι ελάχιστες από τις πολλές ιστορίες που καταγράφονται καθημερινά σε ξενοδοχεία, μεγάλα ή μικρά τουριστικά συγκροτήματα, σε ρεσεψιόν, σε καφέ, μπαρ, εστιατόρια και ταβέρνες.

Και η συντριπτική πλειοψηφία των κακών πελατών, είναι ελληνικής καταγωγής. Και δεν μιλάμε για μεθυσμένους, εκτός εαυτού, τουρίστες. Απ’ αυτούς έχουμε πολλούς από ξένες χώρες.

Μιλάμε για νηφάλιους πελάτες που επιδεικνύουν κάκιστη συμπεριφορά επειδή μπορούν, επειδή νομίζουν ότι έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν.

Οι Ελληνες δεν έχουν κουλτούρα συμπεριφοράς απέναντι σε εργαζόμενους στον τουριστικό ή στον επισιτιστικό κλάδο.

Απαιτούν απίθανα πράγματα, πολλές φορές χωρίς λόγο, προσπαθούν να γλιτώσουν έξοδα κάνοντας φασαρία για το παραμικρό, βρίζουν τη ρεσεψιόν, τον μπάρμαν, τον σερβιτόρο, τον μάγειρα, το μικρό παιδί που φτιάχνει τις ξαπλώστρες στην παραλία ή την πισίνα.

Κι ενώ υπάρχει χάρτα δικαιωμάτων των πελατών, δεν υπάρχει ένας κανονισμός συμπεριφοράς τους. Γιατί οι διακοπές όλων είναι σεβαστές, όπως είναι σεβαστό και το δικαίωμα στην εργασία.

Στην εργασία που απαιτεί σεβασμό, καλή συμπεριφορά, ένα καλό λόγο για την προσπάθεια. Ειδικά την τουριστική περίοδο όπου η πίεση είναι μεγάλη, καλό θα ήταν και οι πελάτες να δείχνουν καλύτερη συμπεριφορά.

Ούτε ύβρεις, ούτε υπερβολικές απαιτήσεις, ούτε κακοποιητική συμπεριφορά, ούτε βεβαίως σεξιστικά σχόλια σαν κι αυτά που ακούνε γυναίκες εργαζόμενες από απαράδεκτους τουρίστες.

Ναι, σεβόμαστε τα λεφτά που δίνει ο άλλος για να πάει 10 μέρες διακοπές κάθε χρόνο. Αλλά δεν μπορεί να βγάζει και τα κόμπλεξ μιας ολόκληρης χρονιάς στις πλάτες εργαζόμενων του μεροκάματου.

Δεν μπορεί να θέλει να γίνει «βασιλιάς» γι’ αυτές τις 10 ημέρες και όλοι οι άλλοι να είναι δούλοι του, βγάζοντας απωθημένα από τη ζωή του, τη δουλειά του, την καθημερινότητά του.

Ενας ποιοτικός τουρισμός χρειάζεται πολύ κόπο για να στηθεί. Και δεν είναι μόνο τα έσοδα που πρέπει να μας απασχολούν. Είναι οι βασικοί κανόνες συμπεριφοράς απέναντι σε εργαζόμενους, κι όχι σε είλωτες.

Βασίλης Σ. Κανέλλης (in.gr)