Μάλιστα, τότε, μερικοί υποστήριζαν ότι ήταν επειδή αυξάνονταν οι μισθοί που αυξάνονταν και οι τιμές και άρα

ο πληθωρισμός.

Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Οι πολίτες βλέπουν τις τιμές να αυξάνονται, όμως δεν έχουν καμία προοπτική να δουν τους μισθούς και συνολικά τα εισοδήματά τους να αυξάνονται.

Δηλαδή, βλέπουν το κόστος ζωής να αυξάνεται και το εισόδημά τους να μειώνεται.

Αυτό, όμως, είναι η διάλυση της κοινωνικής συνοχής.

Είναι η αφετηρία των αυριανών κοινωνικών εκρήξεων.

Μπορεί κανείς να στρουθοκαμηλίζει απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα και να υποστηρίζει ότι με κάποιον μαγικό τρόπο, ο πληθωρισμός θα μειωθεί και όλα θα γίνουν όπως πριν.

Μόνο που αυτό θα σημαίνει απλώς ότι τα πράγματα θα γίνουν ακόμη χειρότερα.

Με τις τιμές να αυξάνονται διαρκώς, η μία λύση είναι προφανώς να αυξηθούν οι μισθοί.

Όμως, αυτό έχει όρια ως λύση και μπορεί οι τιμές να συνεχίσουν να αυξάνουν.

Η άλλη λύση είναι να σταματήσει η ακρίβεια.

Ξέρω ότι είναι ενάντια στη «λογική της αγοράς», να παρεμβαίνουν οι κυβερνήσεις στις τιμές.

Όμως, είναι ο μόνος τρόπος για να συγκρατηθεί ο πληθωρισμός, χωρίς απλώς να πούμε ότι αυξάνονται όλοι οι μισθοί στον ίδιο βαθμό.

Και οι κυβερνήσεις έχουν τρόπους να επιβάλουν περιορισμούς στις τιμές.

Έχουν τη δυνατότητα να επιβάλουν ανώτατες τιμές σε κρίσιμα προϊόντα.

Έχουν, επίσης, τη δυνατότητα να περιορίσουν σε αγαθά, όπως τα καύσιμα, τη μεγάλη φορολογία και να μπορέσουν έτσι να ρίξουν τις τιμές.

Έχουν, τέλος, τη δυνατότητα να απαιτήσουν από την Ευρώπη να θέσει ανώτατες τιμές ή να εξασφαλίσουν τις αναγκαίες επιδοτήσεις.

Όλα αυτά φαντάζουν ίσως «υπερβολικά».

Όμως, είναι ο μόνος τρόπος για να μην βρεθούν κυβερνήσεις και πολιτικοί αντιμέτωποι με τη δίκαιη οργή των κοινωνιών.

Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος (in.gr)