Οσα ακούς
από την Αριστερά επί του θέματος, τα ακούς και
από τους ακροδεξιούς, με ελαφρώς πιο αγοραίο
λεξιλόγιο.
Υπάρχουν δύο τρόποι για
να λαϊκίσεις με τα
εθνικά θέματα. Ο
κλασικός τρόπος είναι να
κατηγορήσεις την
εκάστοτε κυβέρνηση για
ενδοτισμό σε έναν κόσμο
όπου όλα λύνονται με
μπουνιές πάνω στο
τραπέζι. Αυτή η
κατηγορία συνήθως
επενδύεται με μομφή για
την έλλειψη σχεδίου και
στρατηγικής. Ο άλλος
τρόπος είναι να
προειδοποιήσεις για
είσοδο της χώρας σε
επικίνδυνες περιπέτειες.
Η αντιπολίτευση ελέγχει
την κυβέρνηση για
υποχωρητικότητα έναντι
της Αγκυρας. Οταν όμως η
κυβέρνηση πάει σε
αμυντική συμφωνία με τη
Γαλλία, την κατηγορεί
επειδή, αν χρειαστεί, θα
στείλει τα παιδιά μας
στην Αφρική.
Αλλά καλύτερα να δούμε
τα σημερινά. Η Ελλάδα
χορηγεί βοήθεια προς την
Ουκρανία, μαζί με τις
περισσότερες ευρωπαϊκές
χώρες, στο πλαίσιο μιας
εκστρατείας που έβγαλε
από το καβούκι τους
ακόμα παραδοσιακά
ουδέτερους. Η βοήθεια
προς την Ουκρανία δεν
είναι πλέον πολιτικό,
αμυντικό, διπλωματικό
θέμα. Είναι παγκόσμια
τάση. Λειτουργεί ως
σημειωματάριο στο οποίο
καταγράφεται με ποια
πλευρά ετάχθη ο καθένας.
Ο Αλέξης Τσίπρας
κατηγόρησε την κυβέρνηση
για εμπλοκή της χώρας σε
πόλεμο. Σουηδοί,
Φινλανδοί, Ισπανοί,
Πορτογάλοι, Γάλλοι,
Γερμανοί, Ρουμάνοι,
Βέλγοι, Ευρωπαϊκή Ενωση,
Σλοβακία, Λιθουανία,
Λετονία, Τσεχία στέλνουν
αμυντική βοήθεια. Κατά
την εκδοχή Τσίπρα, που
πράγματι θα κάνει σουξέ
στα καφενεία, η Ελλάδα
έπρεπε να κάτσει στην
άκρη για να μη
δυσαρεστήσει τους Ρώσους.
Να τους κλείσει το μάτι.
Είτε επειδή μπορεί να
μας επιτεθούν είτε
επειδή δεν αποκλείεται
να τους χρειαστούμε.
Καταπληκτική ταύτιση με
τον Βελόπουλο. Οσα ακούς
από την Αριστερά επί του
θέματος, τα ακούς και
από τους ακροδεξιούς, με
ελαφρώς πιο αγοραίο
λεξιλόγιο. Και με όλο
αυτό ταΐζεται ένα
ακροατήριο που πράγματι
πιστεύει ότι η Ελλάδα
οφείλει να διατηρεί μια
λεπτή ουδετερότητα, πλην
όμως άπαντες οφείλουν να
σπεύσουν στο πλευρό της
στην περίπτωση που
ζητήσει βοήθεια. Ε,
λοιπόν, κάποιος πρέπει
να φέρει αυτόν τον κόσμο
στον αιώνα μας. Κάποιος
να τους εξηγήσει ότι
στους καιρούς μας αυτά
έχουν τελειώσει, πλέον
είσαι είτε με τον έναν
είτε με τον άλλον. Ποιος
θα τους τα εξηγήσει;
Σίγουρα όχι ο Τσίπρας
που σε τέτοια κουβέντα
μας λέει ότι «η Ελλάδα
ανήκει στους Ελληνες».
Το έχει προβάρει πολλές
φορές στο σπίτι, σωστά;
Οι Ρώσοι είναι φίλοι
τους
Η δημοσκόπηση μας
δείχνει ότι η ελληνική
κοινή γνώμη συντάσσεται
σε ποσοστό 20% με τη
Ρωσία. Λογικά πρόκειται
για το υψηλότερο ποσοστό
στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Ωστόσο, θα συμφωνήσετε,
θα μπορούσε να είναι
μεγαλύτερο. Αλλωστε,
μέχρι πρόσφατα, ο Πούτιν
έπαιρνε κεφάλι σχεδόν σε
όλες τις μετρήσεις για
τη δημοφιλία των ξένων
ηγετών, ενώ είναι
γνωστοί οι ισχυροί
πυλώνες ρωσικής επιρροής
στη χώρα. (Τώρα που
πιέζεται το ρούβλι
ενδέχεται και στη χώρα
μας κάποιοι να
αντιμετωπίσουν πρόβλημα).
Ομως μία παράλληλη
έρευνα θα ήταν
συναρπαστική. Να μάθουμε,
ας πούμε, πόσοι από
αυτούς που στηρίζουν τη
Ρωσία, έχουν εμβολιαστεί.
Αν φοράνε μάσκα και αν
τηρούν τα μέτρα κατά της
πανδημίας. Και να
γυρίσουμε πιο πίσω. Να
μας πουν τι ψήφισαν στο
δημοψήφισμα. Ναι,
γνωρίζουμε τις
απαντήσεις, αλλά η
στατιστική επιβεβαίωση
θα ήταν χρήσιμη. Μήπως
και βρούμε από πού
ξεκινάει το πρόβλημα.
Γλιτώσαμε από τα
περιστέρια
Προς το παρόν πάμε καλά.
Δεν έχουν βγει παιδάκια
στις πλατείες να
ζωγραφίσουν περιστέρια,
δεν βγαίνουν τα σχολεία
στις αυλές για να
σχηματίσουν το σήμα της
ειρήνης, ενώ η πανδημία
μας προστατεύει από κάτι
λαϊκά γλέντια με
αντιπολεμικό μήνυμα. Και,
εδώ που τα λέμε, είναι
και οι καλλιτέχνες μας
ήσυχοι, η Μούσα δεν τους
καλεί στη σκηνή για να
συμπαρασταθούν στην
Ουκρανία. Αντιθέτως,
είδαμε αρκετούς να
ανησυχούν για το Μπολσόι
στο Μέγαρο και για τις
εκπομπές του Russia
Today στην Ευρώπη. Τώρα
φανταστείτε να ήταν
αμερικανική η εισβολή.
Περιστέρια, σήματα
ειρήνης, εκκλήσεις για
μποϊκοτάζ και ο Τύπος το
πρωί στο πάνελ να
καταγγέλλει το CNN για
χυδαία προπαγάνδα και
ασέβεια προς τη
δημοσιογραφική
δεοντολογία. Ευτυχώς
γλιτώσαμε.
