Τα σχέδια περί μετεξέλιξης της Ελλάδας σε
έναν διεθνή ενεργειακό κόμβο μέχρι και πριν από
λίγες δεκαετίες αποτελούσαν ένα απατηλό, ένα
άπιαστο όνειρο, ένα όνειρο το οποίο τα τελευταία
χρόνια αρχίζει -ωστόσονα παίρνει σάρκα και οστά.
Ήδη, μετά την ενεργοποίηση του TAP και εν
συνεχεία των διασυνδετήριων αγωγών του, όπως και
μετά την υλοποίηση των πρώτων σεισμικών ερευνών
σε θαλάσσια οικόπεδα της χώρας για την εξόρυξη
υδρογονανθράκων, αρχίζει να γίνεται αντιληπτό
ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να αναβαθμίσει -σταδιακάπλήρως
τον ρόλο της στη διεθνή ενεργειακή «σκακιέρα».
Στην περιοχή της, αλλά και ευρύτερα, απλώνοντας
την ακτίνα δράσης της στη Νοτιοανατολική Ευρώπη
και τη Βόρεια Αφρική, όπως και στις χώρες οι
οποίες βρέχονται από την Ανατολική Μεσόγειο.
Η γεωπολιτική της
θέση είναι μοναδική.
Κάθε εναλλακτικός χάρτης
για τις μελλοντικές ροές
φυσικού αερίου, LNG και
ηλεκτρικού ρεύματος προς
την Ευρώπη δεν μπορεί
παρά να περιλαμβάνει, με
τον άλφα ή τον βήτα
τρόπο, και την Ελλάδα.
Η ίδια διαθέτει
πλούσιους φυσικούς
πόρους άντλησης και
παραγωγής ενέργειας, ενώ
ήδη βρίσκονται προς
υλοποίηση και τα πρώτα
έργα για την οργάνωση
χώρων αποθήκευσης
ενέργειας. Επενδυτικά
κυριαρχούν πλέον οι ΑΠΕ,
ενώ οι πηγές
χρηματοδότησης δείχνουν…
ανεξάντλητες.
Το νερό έχει πλέον
μπει στο αυλάκι και το
μόνο που χρειάζεται
είναι η χάραξη μιας
εθνικής στρατηγικής ώστε
η Ελλάδα να πορευτεί
ανεμπόδιστα στην αγορά
ενέργειας. Η ευκαιρία
είναι μοναδική.
Ενισχύεται μάλιστα από
το ασταθές πολιτικό
περιβάλλον στην Τουρκία,
τον μερικό απομονωτισμό
της χώρας και την
κατάρρευση της
οικονομίας της, που τη
μετατρέπουν σε έναν
αμφιβόλου εμπιστοσύνης
συνομιλητή για
ενεργειακά ζητήματα. Η
ευκαιρία αυτή δεν πρέπει
να χαθεί.
