|
Αυτό που
βλέπουμε είναι οι τίτλοι τέλους.
Συνδυασμένους με κακό θέαμα.
Καταρχάς
από τον Στέφανο Κασσελάκη που πολύ απλά δεν
μπορεί να καταλάβει ότι δεν του στέρησε την
προεδρία κάποια συνωμοσία σε βάρος του, αλλά το
γεγονός ότι ο κύριος όγκος του κόμματός του
κατάλαβε ότι το έστελνε στα βράχια με την
αλλοπρόσαλλη πολιτική και τον επικοινωνιακό
λαϊκισμό. Και που τώρα προσπαθεί να φτιάξει ένα
κόμμα στα μέτρα του. Μόνο που, όπως και να το
κάνουμε, αριστερά με… Kasselistas δεν γίνεται.
Αλλά και
από τον υπόλοιπο ΣΥΡΙΖΑ που θα προχωρήσει σε
διαδικασία εκλογής ηγεσίας μετά το συνέδριο,
χωρίς να μπορούν ακόμη να εξηγήσουν πώς
κατάφεραν να φτάσουν στις δημοσκοπήσεις να
υποχωρούν στο 6% και στο σημείο που όποιος και
αν εκλεγεί θα «ζήσει το όνειρο» να είναι
αρχηγός, αλλά ενός κόμματος συρρικνωμένου που
πολύ πιθανώς να χάσει τη θέση της αξιωματικής
αντιπολίτευσης.
Και
επειδή είμαι βέβαιος ότι όλα αυτά θα συνδυαστούν
με αλλολοκατηγορίες (ήδη ξεκίνησαν για το πόθεν
έσχες), είναι σαφές ότι το ντροπιαστικό για την
Αριστερά θέαμα δεν θα σταματήσει.
Θέαμα
ενός καυγά που στα μάτια των απλών ανθρώπων
φαντάζει ότι γίνεται για την καρέκλα, θέαμα που
απλώς κάνει τους ανθρώπους -κυρίως όσους ανήκουν
ιδεολογικά στον προοδευτικό χώρο- να αποστρέφουν
το βλέμμα, να «αλλάζουν κανάλι», να θέλουν απλώς
να μην ξέρουν.
Αυτό
είναι το αποτέλεσμα μιας ολόκληρης αντίληψης που
συνειδητά παραγκώνισε την πολιτική. Που χρόνια
τώρα αρνήθηκε να συζητήσει στρατηγικά, να
αναμετρηθεί με τις αδυναμίες του και τα λάθη
του, να δημιουργήσει διεξόδους. Που στην
ουσία αγνοεί την πραγματικότητα της ελληνικής
κοινωνίας. Που θεωρεί ότι αρκεί να υπάρχει μια
καλή επικοινωνιακή στρατηγική και επενδύει στην
λογική του ώριμου φρούτου «γιατί οι άλλοι είναι
χειρότεροι».
Θα το πω
πολύ απλά: σε όλα τα κόμματα υπάρχουν έντονες
αντιπαραθέσεις, διαφορετικά ρεύματα, προσωπικές
φιλοδοξίες. Όμως, σε αυτά που είναι πραγματικά
κόμματα διακυβέρνησης – ή που έχουν ιδιαίτερη
κουλτούρα στράτευσης όπως το ΚΚΕ – έχουν τρόπους
και μηχανισμούς ώστε αυτές οι αντιθέσεις να μην
υπονομεύουν την πολιτική υπόσταση και άρα την
παρέμβασή τους και δεν τις αφήνουν ποτέ να
δημιουργήσουν εικόνα διάλυσης. Αυτός είναι
παραδοσιακά ένας δείκτης της σοβαρότητάς τους.
Αντιθέτως, στον ΣΥΡΙΖΑ που έχασαν προ πολλού και
την ικανότητα και την πιθανότητα να ξαναγίνουν
κόμμα διακυβέρνησης είναι προφανές ότι έχει
χαθεί κάθε αναστολή, με αποτέλεσμα όλα αυτά που
βλέπουμε.
Το
έγραψα ξανά, είναι αυταπάτη μεγάλη να πιστεύουν
ότι από αυτή τη διάλυση θα προκύψουν
πρωτοβουλίες με προοπτική, πολύ περισσότερο θα
ήταν απλή φαντασίωση να οραματίζονται
ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί πολύ απλά στα
μάτια της κοινωνίας αυτή τη στιγμή αποτελούν
μέρος μόνο του προβλήματος.
Αν
θέλουν να αποτελέσουν μέρος της λύσης, θα πρέπει
να παραδεχτούν τα όριά τους και τα -ασφυκτικά
πλέον- περιθώρια τους, να αναγνωρίσουν τις
ανεπάρκειές τους και τις ήττες τους, να
σταματήσουν να παράγουν μόνο θέαμα και να
καταλάβουν ότι το μόνο που μπορούν να κάνουν
είναι να βάλουν πλάτη σε κάτι που θα τους
υπερβαίνει και στο οποίο δεν θα είναι
πρωταγωνιστές.
Λευτέρης
Θ. Χαραλαμπόπουλος (in.gr)
|
