H Τουρκία έχει κάθε λόγο να χρησιμοποιεί τις μεταναστευτικές ροές ως εργαλείο προκειμένου να δημιουργήσει προβλήματα τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Δύση γενικότερα. Ειδικά σε μια εποχή που οι σχέσεις με την Ελλάδα είναι τεταμένες. Αν το μεταναστευτικό τής δώσει την ευκαιρία να δημιουργήσει ένα θερμό επεισόδιο δεν θα πει όχι. Αρκεί αυτό να φέρει τη χώρα μας σε δύσκολη θέση, να τη δυσφημήσει στους πολίτες της Ευρώπης και να φιλοτεχνήσει γι' αυτήν ένα δήθεν ανθρωπιστικό και δημοκρατικό προσωπείο που τόσο έχει ανάγκη. Το πρόσφατο συμβάν με τους 38 μετανάστες «αποκλεισμένους« σε μια «ελληνική» νησίδα του Έβρου εντάσσεται σαφώς σε αυτήν τη στρατηγική. Αρκεί βέβαια να βρεθούν οι καλοθελητές που πάντα υπάρχουν. Τόσο εκτός όσο και εντός των συνόρων μας.

Δεν θα ισχυριστώ ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει πάντα σωστά τα προβλήματα που δημιουργούνται στα σύνορα. Αλλά δεν εγκαταλείπει ανθρώπους στο έλεος του Θεού, ούτε βέβαια τους πνίγει. Διότι είναι γνωστές οι διασώσεις που κάνουν, όχι επαγγελματίες «διασώστες», αλλά επαγγελματίες λιμενικοί, στρατιωτικοί και συνοριοφύλακες που έχουν υποχρέωση να φυλάσσουν τα σύνορα αλλά και να προστατεύουν τις ανθρώπινες ζωές. Συχνά σε αντίξοες καιρικές συνθήκες και με κίνδυνο της δικής τους ζωής. Φυσικά η Ελλάδα και η Ευρώπη δεν μπορούν να ανοίξουν τα σύνορά τους, αλλά το ίδιο φυσικά δεν μπορούν να αρνηθούν ένα χέρι βοήθειας σε όποιον κινδυνεύει.

Κανείς βέβαια δεν ξέρει πώς στήθηκε το συμβάν με το δήθεν νεκρό κοριτσάκι στον Έβρο. Αυτό που πέθανε από τσίμπημα σκορπιού στις 15 Αυγούστου. Ποιος είχε τη φαεινή ιδέα να τοποθετήσει 38 μετανάστες δήθεν αποκλεισμένους Αύγουστο μήνα σε ελληνική νησίδα του Έβρου με το νερό του ποταμού μέχρι τον αστράγαλο. Με τη μάνα του παιδιού να «συντηρεί» το πτώμα του μέσα στο νερό και μετά να το θάβει αλλά να μην ξέρει πού, ούτε να έχει κάποιο προσωπικό του αντικείμενο φυλαγμένο, αλλά και να μην της λείπει κανένα παιδί από όσα είχε δηλώσει η οικογένεια. Κακό και πρόχειρο σενάριο από κακούς και πρόχειρους ανθρώπους που βέβαια δεν ήταν οι μετανάστες αλλά όσοι τους χρησιμοποίησαν.

Όλοι όμως σήμερα γνωρίζουμε το ψέμα, την απάτη, το fake του δράματος. Η ΜΚΟ που ξεκίνησε την ιστορία μίλησε για λάθος. Η νησίδα ήταν τουρκική και η Ελλάδα δεν μπορούσε να επέμβει. Να το δεχτώ. Αλλά, όταν ασχολείσαι επαγγελματικά με το θέμα, πρέπει να γνωρίζεις ότι η κοίτη του ποταμού αλλάζει, ότι νησίδες εμφανίζονται και εξαφανίζονται ανάλογα με τη στάθμη των υδάτων, ότι η περιοχή είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ότι ο Τούρκος ψάχνει την ευκαιρία, ότι μια άκριτη και πρόχειρη διακίνηση ενός μη γεγονότος μπορεί να προκαλέσει συνοριακό επεισόδιο με θύματα και απρόβλεπτες συνέπειες. Αλλά δεν το έψαξες. Βιάστηκες, συμπεριφέρθηκες άκριτα απέναντι σε ένα σοβαρό θέμα. Αν η αποστολή σου είναι να βοηθάς τους μετανάστες, αυτό που έκανες λειτούργησε εναντίον τους. Το σύνδρομο του «ψεύτη βοσκού» είναι εδώ, και αύριο σε ένα πραγματικό συμβάν τόσο οι αρχές όσο και η κοινή γνώμη μπορούν να το αντιμετωπίσουν με δυσπιστία και να χαθεί πολύτιμος χρόνος.

Η ζημιά όμως για τη χώρα μας έγινε. Πολλοί έμαθαν για την άτεγκτη και δολοφονική Ελλάδα, λίγοι θα μάθουν ότι το γεγονός με το νεκρό κορίτσι απλά δεν υπήρξε. Ότι κατασκευάστηκε και διακινήθηκε για να κατηγορηθούν η Ελλάδα και η κυβέρνησή της. Που αφήνουν αβοήθητους απελπισμένους ανθρώπους που κινδυνεύουν. Διότι το σενάριο είχε στόχο την Ελλάδα. Η Τουρκία είναι καλή, η Ελλάδα όχι. Οι ΜΚΟ βοηθούν τους μετανάστες, οι ελληνικές αρχές τούς σκοτώνουν. Οι «ευαίσθητοι» συνάνθρωποί μας με το σηκωμένο δάχτυλο έχουν δίκιο και όσοι υποψιάστηκαν το παραμύθι ή τέλος πάντων ζητούσαν αποδείξεις είναι σκατόψυχοι. Διότι οι διαιρέσεις βοηθούν τον κόσμο μας να γίνει χειρότερος, τα μίση να θριαμβεύσουν, οι «καλοί» να σταθούν απέναντι από τους «κακούς» και γιατί όχι να πέσουν και κάποιες μπαταριές. Να αποσταθεροποιηθούν κυβερνήσεις, να κινδυνεύσουν ζωές και περιουσίες. 

Η ιστορία του Έβρου και η έκταση που πήρε στα ελληνικά κοινωνικά δίκτυα είχε και κάτι θετικό. Ανέδειξε με τον πιο εμφατικό τρόπο τη διαίρεση της ελληνικής κοινωνίας. Την απέχθεια κάποιων συμπολιτών μας για την ίδια τους τη χώρα. Το πόσο πρόθυμοι είναι να δείξουν τις αρχές της πατρίδας τους ως τον κύριο ένοχο για το δράμα των μεταναστών. Το πόσο εύκολα στοιχήθηκαν πίσω από τα κόλπα της Τουρκίας. Το πόσο αφερέγγυους θεωρούν τους κυβερνήτες τους. Το πόσο ανέξοδα ήθελαν να δουν την Ελλάδα κρεμασμένη στα μανταλάκια του διεθνούς Τύπου. Το πόσο αψήφιστα παίρνουν τον τουρκικό κίνδυνο. Το πόσο απολαυστικά κατηγορούσαν τους συμπατριώτες αλλά και φίλους τους που είχαν διαφορετική άποψη. Διότι το δράμα των μεταναστών είναι η καλύτερη ευκαιρία για να αναδείξουν τη δική τους πονοψυχιά και τη σκατοψυχιά των άλλων. Η «νεκρή Μαρία» μπορεί να μην τάραξε τα λίγα νερά του Έβρου. Τάραξε όμως τα νερά του σκοτεινού πελάγους της ελληνικής κοινωνίας. 

Λεωνίδας Καστανάς (Athens Voice)