|
|
|
|
|
|
Το βλέπω αυτό στο πώς
σπεύδουν διάφοροι, από
όλες τις πλευρές, να
συγκρίνουν τη σημερινή
Ρωσία με την πάλαι ποτέ
ΕΣΣΔ.
Είτε για να καταδικάσουν
τη ρωσική εισβολή,
αντιμετωπίζοντας την ως…
κομμουνιστική απειλή,
είτε για να στηρίξουν τη
ρωσική εισβολή που θα «τσακίσει
τον ιμπεριαλισμό».
Μόνο που αυτό που
παραβλέπουν είναι ότι ο
Πούτιν δεν είναι ούτε
Λένιν (ή Στάλιν), ούτε η
Ρωσία είναι η συνέχεια
της ΕΣΣΔ.
Εάν κανείς παρατηρήσει
το λόγο του Πούτιν και
την ιδεολογία που
αποπνέει, ούτε μαρξισμό
θα βρει ούτε
αντικαπιταλισμό.
Για την ακρίβεια, μια
μόνιμη επωδός του είναι
ότι η Ρωσική Επανάσταση
του 1917 ήταν μια
λανθασμένη επιλογή που
σταμάτησε την ιστορική
πορεία της Ρωσίας.
Δηλαδή, σε μεγάλο βαθμό
η ιδεολογία του είναι ο
αντικομμουνισμός.
Από την κληρονομιά της
ΕΣΣΔ μόνο την αντίσταση
στον Ναζισμό κρατάει,
όχι το κοινωνικό σύστημα.
Και έπειτα η οικονομική
πολιτική του Πούτιν όλα
αυτά τα χρόνια που
κυβερνά ήταν πάντα μια
πολιτική καπιταλιστική.
Η Ρωσία, οικονομία της
αγοράς έχει και όχι
σοσιαλισμό.
Και μπορεί να κυνήγησε
κάποιους ολιγάρχες που
είχαν λεηλατήσει την
κρατική περιουσία στα
πρώτα «μετακομμουνιστικά»
χρόνια, αλλά και στα
δικά του ουκ ολίγοι
ολιγάρχες έφτιαξαν
τεράστιες περιουσίες.
Ούτε βέβαια είναι
ιδιαίτερα δημοκρατικός,
αφού έχει κυνηγήσει
όσους διαφωνούν μαζί του,
είτε από τα δεξιά είτε
από τα αριστερά.
Γι’ αυτό και δεν
χρειάζεται καμιά
μυθοποίηση ούτε του
Πούτιν, ούτε της
σημερινής Ρωσίας.
Και προφανώς η εισβολή
στην Ουκρανία, ακόμη και
εάν δεχτούμε ότι η Δύση
ευθύνεται γιατί δεν
βοήθησε να υπάρξει μια
άλλη κατεύθυνση και
ακολούθησε «ψυχροπολεμική»
πολιτική, δεν παύει να
είναι εισβολή. Που
σημαίνει ότι οι άμαχοι
πληρώνουν το τίμημα.
Κατανοώ όσους
υποστηρίζουν ότι δεν
πρέπει να υιοθετούμε
πλήρως τη ρητορική της
Δύσης, που συχνά είναι
σκέτη προπαγάνδα.
Συμφωνώ ότι η Δύση πολύ
συχνά δεν βρέθηκε στη «σωστή
πλευρά της ιστορίας».
Μπορώ να συζητήσω ότι σε
επίπεδο αντίληψης για το
πώς μπορούν να
συνυπάρχουν τα κράτη ή
να διαμορφωθεί η
συλλογική ασφάλεια στην
Ευρώπη, μερικά από όσα
είχε πει η Ρωσία, πριν
κάνει την εισβολή, είχαν
βάση και έπρεπε να
συζητηθούν πολύ σοβαρά.
Πίστευα και πιστεύω ότι
η χώρα μας πρέπει να
έχει μια εξωτερική
πολιτική που να είναι
πολυδιάστατη και να
αναπτύσσει ένα ευρύ
φάσμα σχέσεων, άρα και
με τη Ρωσία (η Τουρκία
εδώ δείχνει τι σημαίνει
τέτοια πολιτική).
Και όλα αυτά σημαίνουν
ότι όσο δεν οδηγεί
πουθενά η απόλυτη «δαιμονοποίηση»
της Ρωσίας, άλλο τόσο
δεν έχει κανένα νόημα η
εξιδανίκευση της
σημερινής Ρωσίας και του
Πούτιν.
Συγκεκριμένη ανάλυση της
συγκεκριμένης κατάστασης
χρειάζεται, όπως έλεγε
και ο ίδιος ο Λένιν…
Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος
(in.gr)
|
|
