Ολα αυτά εκστομίζονται από τον Πούτιν με την ασφάλεια που μπορεί να το κάνει ένας αυταρχικός ηγέτης, τον οποίο ουδεμία αγωνία διακατέχει για την επανεκλογή του. Αντιθέτως, ο Πούτιν γνωρίζει πολύ καλά ότι οι εύθραυστες δημοκρατίες της Δύσης –συμπιεσμένες όπως είναι από τα κύματα του τραμπισμού, της διάλυσης που επιφέρει η νέα Δεξιά και ανορθολογικών εξελίξεων– μπορεί τελικά να υποκύψουν στις εσωτερικές πιέσεις που δέχονται.

Η πονηρή διατύπωση του προέδρου της Ρωσίας εμπεριέχει, ακόμη, μια υποδόρια ειρωνεία για ό,τι στη χώρα του είναι αντιληπτό ως «μαλθακότητα» και «καταναλωτισμός» στη Δύση. Πέρα, πάντως, από τις –εν μέσω πολέμου στην Ουκρανία– πονηριές του Κρεμλίνου, η ομιλία αυτή αποτελεί μια ακόμη καλή ευκαιρία για συλλογισμό.

Ο Πούτιν, ο Ερντογάν, μέχρι πρότινος ο Μπολσονάρο (για να μη φθάσουμε έως την Κίνα του Σι Τζινπίνγκ και τις ρηχές και πολλαπλώς αποτυχημένες δημοκρατίες της Νοτιοανατολικής Ασίας) και εντός Ε.Ε. ο Ορμπαν, βάλλουν κατά του ευρωπαϊκού πολιτισμού, όπως αυτός εξελίχθηκε σε βάθος εκατονταετηρίδων. Και φυσικά ως ευρωπαϊκός πολιτισμός δεν νοείται με τον γεωγραφικό προσδιορισμό του, αλλά με τη βαθύτερη εννοιολογική σημασία του. Ενα είναι, λοιπόν, το ερώτημα. Αν θα υποκύψει η Δύση στα ψευδώνυμα ταυτοτικά ζητήματα που θέτει η εξ Ανατολών (γεωγραφικά) ορμώμενη απολυταρχία ή θα παραμείνει με ακλόνητη την αυτοπεποίθηση ότι η αυτοτελής αξία του φαινομένου του ευρωπαϊκού πολιτισμού δεν «αραιώνεται» με δόσεις ευκολόπιοτου αυταρχισμού.

Βασίλης Νέδος (Καθημερινή)