|
Είναι
δελεαστικό να δώσουμε στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα της Αμερικής μεγάλα
εύσημα για την πρόσφατη στάση της στην αντιμετώπιση του πληθωρισμού.
Είναι εξίσου δελεαστικό να δώσουμε στον κινέζο πρόεδρο Σι
Τζινπίνγκ μεγάλα εύσημα για τη διαχείρισή του σε μια
ανερχόμενη και ισχυρή Κίνα. Αλλά κανένας δεν το αξίζει – και
για παρόμοιους λόγους.
Όπως έγραψε σε
πρόσφατο άρθρο του στο Project Syndicate o πρώην πρόεδρος
της Morgan Stanley Asia και επικεφαλής οικονομολόγος της
εταιρείας (μέλος του διδακτικού προσωπικού του Yale
University) Stephen Roach, o Πάουελ υποστήριξε κατά τη
διάρκεια της συνέντευξης Τύπου της 21ης Σεπτεμβρίου, ότι η
πολιτική της Fed βρίσκεται τώρα στο κατώτερο άκρο της
περιοριστικής ζώνης. Ομως η προσήλωση της Fed στον δομικό
πληθωρισμό είναι επικίνδυνη. Αυτό το τελευταίο σημείο ίσχυε
στις αρχές της δεκαετίας του 1970, όταν ήμουν μέλος του
προσωπικού της Fed.
Εξακολουθεί να
με στοιχειώνει το «προπατορικό αμάρτημα» του πρώτου μου
αφεντικού, του προέδρου της Fed, Αρθουρ Μπερνς, ο οποίος
αγνόησε το ένα παροδικό σοκ μετά το άλλο πριν από περίπου
πενήντα χρόνια μέχρι που ήταν πολύ αργά.
Για την Κίνα
αφορά λιγότερο τον πληθωρισμό και περισσότερο την προσωπική
διάσταση της ηγεσίας. Ο Σι Τζινπίνγκ, ο αυτοχρισμένος «βασικός
ηγέτης» της Κίνας, βρίσκεται στο επίκεντρο μιας εξαιρετικής
οπισθοδρόμησης στην κινεζική διακυβέρνηση. Σε αντίθεση με
τις πολιτικές «μεταρρύθμισης και ανοίγματος» που ξεκίνησαν
υπό τον Ντενγκ Σιαοπίνγκ πριν από τέσσερις δεκαετίες, το
βαρύ χέρι του κεντροκεντρικού Κομμουνιστικού Κόμματος είναι
τώρα παντού. Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα με τη κανονιστική
επίθεση σε εταιρείες διαδικτυακών πλατφορμών – η οποίες
είναι εδώ και πολύ καιρό αιχμή του δυναμικού ιδιωτικού τομέα
της Κίνας – καθώς και τη νέα ώθηση προς την αναδιανομή
εισοδήματος και πλούτου υπό το πρόσχημα της εκστρατείας «Κοινή
Ευημερία» του Σι.
Η προσήλωση της
Fed στον δομικό πληθωρισμό και η αυστηρή εξουσία του ηγέτη
της Κίνας έχουν ένα σημαντικό κοινό χαρακτηριστικό: την
ευαισθησία σε μεγάλα λάθη πολιτικής. Στον βαθμό που οι
υπεύθυνοι χάραξης νομισματικής πολιτικής εξακολουθούν να
παραπλανούνται από ένα πρόβλημα πληθωρισμού που
αποδεικνύεται πιο δυσεπίλυτο από ό,τι υποδηλώνει η εστίαση
στον δομικό πληθωρισμό, αυτοί και οι χρηματοπιστωτικές
αγορές υποτιμούν την οριστική νομισματική σύσφιξη που θα
απαιτηθεί για να επιστρέψει ο πληθωρισμός στον στόχο του 2%.
Ακριβώς όπως η
προσήλωση στον πυρήνα του πληθωρισμού μπορεί να παραπλανήσει
τις κεντρικές τράπεζες, η δύναμη ενός ισχυρού ηγέτη είναι
συνταγή για λανθασμένες και τελικά μη βιώσιμες πολιτικές. Η
αυστηρή προσήλωση σε συγκεκριμένες πολιτικές είναι εξίσου
επικίνδυνη για την Αμερική όσο και για την Κίνα – για να μην
πω για την κοινή ευπάθεια που προκαλεί μια ανησυχητική και
αυξανόμενη σύγκρουση μεταξύ τους. |
