Η αγορά χρυσού ισοδυναμεί με απόσυρση κεφαλαίων από τον παραγωγικό ιδιωτικό τομέα, ο οποίος δημιουργεί πλούτο. Η κατανάλωση, στις περισσότερες περιπτώσεις, λειτουργεί ως η πραγματική επιβεβαίωση αυτού του πλούτου σε χρηματικούς όρους.

Η παραπάνω θέση έρχεται σε αντίθεση με την άποψη του γνωστού οικονομικού αναλυτή Ken Fisher, ο οποίος θεωρεί ότι οι επενδυτές παρερμηνεύουν την άνοδο του χρυσού. Ο Fisher υποστηρίζει ότι ο πλούτος δημιουργείται από μια μεγάλη βάση ικανοποιημένων καταναλωτών, ενώ, κατά την προσωπική μου άποψη, ο χρυσός αποτελεί καλύτερο δείκτη της αγοράς μετοχών από ό,τι ο ίδιος αναγνωρίζει.

Ο Fisher σημειώνει ότι «από το 1974, μετά την κατάργηση του “κανόνα του χρυσού” στις ΗΠΑ, ο χρυσός έχει αποφέρει μέση ετήσια απόδοση 7,1% έως τον Σεπτέμβριο του 2024», ενώ το αμερικανικό χρηματιστήριο, την ίδια περίοδο, έχει προσφέρει 11,5%. Αν και οι μετοχές έχουν υπεραποδώσει, οι περίοδοι μεγάλης υποαπόδοσης ή πτώσης του χρυσού συνήθως συμπίπτουν με ισχυρή άνοδο των μετοχών.

Ο Fisher επιπλέον αμφισβητεί τον ρόλο του χρυσού ως αντιστάθμισμα έναντι του πληθωρισμού, επικαλούμενος το 2022, όταν —παρά τον υψηλότερο πληθωρισμό των τελευταίων 40 ετών— ο χρυσός υποχώρησε περισσότερο από τις μετοχές. Ωστόσο, το 2022 δεν υπήρξε πραγματικός πληθωρισμός, αλλά διαταραχή της παραγωγής λόγω των παγκόσμιων lockdowns του 2020, που προκάλεσε άνοδο τιμών εξαιτίας μειωμένης προσφοράς. Ο έλεγχος και η διοίκηση της παραγωγής δεν ταυτίζονται με τον πληθωρισμό.

Πράγματι, το 1974 αποτέλεσε τομή με το τέλος του «κανόνα του χρυσού», ωστόσο οι αγορές είχαν ήδη προεξοφλήσει την εξέλιξη. Από τα 35 δολάρια/ουγγιά το 1971, η τιμή του χρυσού εκτινάχθηκε στα 875 δολάρια το 1980, ενώ ο πληθωρισμός —ως αύξηση του δείκτη τιμών καταναλωτή— ακολούθησε εκ των υστέρων. Το αμερικανικό χρηματιστήριο της δεκαετίας του 1970 σημείωσε οριακή απόδοση 1,6%, ενώ ο χρυσός κατέγραψε 24πλάσια κέρδη. Στις δεκαετίες 1980–1990, όταν ο πληθωρισμός περιορίστηκε, οι μετοχές ανέκαμψαν και ο χρυσός υποχώρησε, καθώς ο πλούτος επέστρεψε στην παραγωγική οικονομία.

Αντίθετα, η δεκαετία του 2000 υπό τον Τζορτζ Μπους σηματοδότησε υποτίμηση του δολαρίου και άνοδο του χρυσού κατά 360%, από 266 δολάρια σε 1.226 δολάρια/ουγγιά, ενώ ο S&P 500 κατέγραψε αρνητική δεκαετή απόδοση.

Αν θεωρήσουμε τον χρυσό ως πιο ακριβή ένδειξη πληθωρισμού και πραγματικής αξίας του δολαρίου σε σχέση με τον Δείκτη Τιμών Καταναλωτή, τότε ο «πληθωρισμός Μπάιντεν» είναι ουσιαστικά ανύπαρκτος, ενώ οι πληθωρισμοί των δεκαετιών Νίξον–Φορντ–Κάρτερ και Μπους–Ομπάμα ήταν πραγματικοί. Ο χρυσός, λοιπόν, λειτουργεί ως αξιόπιστο αντιστάθμισμα του πληθωρισμού και ως προειδοποιητικός δείκτης λανθασμένων νομισματικών πολιτικών.

Το 2025, με τον χρυσό σε ιστορικά υψηλά, η ανησυχία για την αξία του δολαρίου εντείνεται. Παρότι η άνοδός του είναι ηπιότερη σε σχέση με τα ράλι των δεκαετιών 1970 και 2000 (μόλις 1,6 φορές πάνω από τα επίπεδα του 2020), υποδηλώνει ότι η εμπιστοσύνη στο δολάριο φθίνει. Ενδεχομένως, αν ο πρόεδρος Τραμπ δεν είχε ακολουθήσει πολιτική αποδυνάμωσης του νομίσματος, οι αποδόσεις των μετοχών θα ήταν ακόμη υψηλότερες.

Τελικά, υπάρχουν δύο είδη πληθωρισμού: αυτός που μετρά η Υπηρεσία Στατιστικής Εργασίας των ΗΠΑ (BLS) και αυτός που «μετρά» ο χρυσός. Αν δεχθούμε τον δεύτερο ως πιο αξιόπιστο, τότε η άνοδος του χρυσού αποτελεί προειδοποιητικό σήμα — όχι απλώς για τις αγορές, αλλά για την ίδια την κατεύθυνση της οικονομικής πολιτικής.