|
Αν και η
πολιτική για το εμπόριο συζητείται παντού, σπάνια
αντιμετωπίζεται με ειλικρίνεια. Αντί να εστιάζει στο κόστος
και στα οφέλη, το ζήτημα παρουσιάζεται χονδροειδώς ως θέμα
«ξένης» έναντι «εγχώριας» παραγωγής. Αυτή η έλλειψη σοβαρής
συζήτησης θα έχει καταστροφικές συνέπειες.
Όπως έγραψε σε
πρόσφατο άρθρο του στο Project Syndicate o Harold James
(καθηγητής Ιστορίας και Διεθνών Υποθέσεων στο Princeton
University), θυμηθείτε την πρώτη (και μάλλον τη μοναδική)
συζήτηση μεταξύ των δύο υποψηφίων για την προεδρία των ΗΠΑ.
Η Κάμαλα Χάρις περιέγραψε τον προτεινόμενο δασμό 20% του
Ντόναλντ Τραμπ σε όλες τις εισαγωγές (με εισφορά 60% στις
εισαγωγές από την Κίνα) ως φόρο επί των πωλήσεων. Ο Τραμπ
απάντησε, λανθασμένα, ότι το κόστος θα έπεφτε στους ξένους
παραγωγούς και όχι στους αμερικανούς πολίτες. Αλλά όταν
επεσήμανε σωστά ότι ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν συνέχισε (σε
μεγάλο βαθμό) τη δασμολογική πολιτική που είχε ξεκινήσει, η
Χάρις δεν είχε καμία απάντηση. Κάποια στιγμή, ωστόσο, οι
Δημοκρατικοί θα πρέπει να εξετάσουν το ζήτημα, επειδή η
σωστή εμπορική πολιτική είναι κρίσιμη για την υγεία τόσο της
πολιτικής όσο και της οικονομίας.
Υπάρχουν δύο τρόποι
για επιστροφή στην κοινή λογική. Ο ένας είναι να
διεξαγάγουμε πρώτα το πείραμα προστατευτισμού και στη
συνέχεια να εξετάσουμε τα αποτελέσματα, τα οποία θα
περιλαμβάνουν τεράστιες απώλειες θέσεων εργασίας και
εξάπλωση της δυσαρέσκειας και της αστάθειας σε όλον τον
κόσμο. Θα ήταν μια αναπαράσταση της δεκαετίας του 1930, μια
κακή περίοδος που οδήγησε τελικά στην αναγνώριση ότι το
εμπόριο δημιουργεί ευρεία ευημερία. Οι δημοσκοπήσεις δίνουν
πιθανότητες στον αμερικανικό λαό να επιλέξει αυτόν τον δρόμο
στις 5 Νοεμβρίου.
Ο δεύτερος δρόμος
είναι να υπάρξει μια σοβαρή, τεκμηριωμένη συζήτηση της
σημασίας του εμπορίου. Θεωρητικά, είναι εύκολο να εξηγηθεί
μια τέτοια πολιτική. Ο συμβιβασμός αφορά μεταξύ της
χρηματοδότησης των κρατικών δαπανών μέσω πρακτικής που
αποτελεί ισοδύναμο με φόρο επί των πωλήσεων από τη μία
πλευρά και της εξάρτησης στους φόρους εισοδήματος από την
άλλη. Οι ψηφοφόροι πρέπει να γνωρίζουν ότι ο προστατευτισμός
είναι εξαιρετικά οπισθοδρομική πρακτική. Τα άτομα με χαμηλό
και μεσαίο εισόδημα πλήττονται δυσανάλογα από τους δασμούς,
ενώ τα άτομα με υψηλό εισόδημα δεν επηρεάζονται καθόλου.
Μπορεί αυτή η
συζήτηση να γίνει πραγματικά; Ενώ οι ΗΠΑ δεν έχουν παράδοση
σε ομοσπονδιακά δημοψηφίσματα, απλώς φανταστείτε πώς θα
απαντούσαν οι ψηφοφόροι εάν τους ρωτούσαν ευθέως εάν
προτιμούν έναν πολύ υψηλότερο φόρο κατανάλωσης. Η καλύτερη
απάντηση στον «λαϊκισμό» είναι να έχεις το θάρρος να ρωτάς
τον κόσμο για συγκεκριμένα θέματα και οι δασμοί είναι το πιο
επείγον τέτοιο θέμα. Μια σοβαρή συζήτηση για το εμπόριο θα
ήταν απείρως προτιμότερη από έναν πόλεμο δασμών που προκαλεί
ένα παγκόσμιο κραχ. Η επιλογή είναι προφανής και η Χάρις
πρέπει να την κάνει. |
