Υπάρχει ένα διδακτικό συμπέρασμα από την δεκαετία που πέρασε; Ναι υπάρχει. Και ασφαλώς δεν έχει να κάνει με το απλοϊκό αφήγημα της ξένης παρεμβατικής εποπτείας στα εσωτερικά του άτακτου και ανώριμου εταίρου.

Θα βοηθούσε ίσως, αν παρακολουθούσαμε προσεκτικά την ιστορική περίοδο από  τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο του 1898 μέχρι και την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922. Τα οικονομικά της χώρας μπήκαν σε τάξη και η Ελλάδα κατάφερε να υποστηρίξει δύο βαλκανικούς πολέμους (διπλασιασμός της ελληνικής επικράτειας!) και την συμμετοχή της  στον Α Παγκόσμιο. Το πολιτικό σύστημα όμως κλονίστηκε τόσο πολύ που οδηγήθηκε στο πραξικόπημα του 1909 και στον εθνικό διχασμό αργότερα. Για να καταλήξουμε, όπως ήταν αναμενόμενο, στην εθνική τραγωδία της Σμύρνης...

Μετά από 12 χρόνια «βγαίνουμε από τα μνημόνια» αλλά οφείλουμε να προσέξουμε πολύ για τα «κουσούρια» που άφησαν στην ελληνική κοινωνία. Κυρίως σε πολιτικό και θεσμικό επίπεδο.

Το δραματικό αφήγημα περιλαμβάνει την πρωτοφανή αποδυνάμωση ενός ιστορικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, του ΠΑΣΟΚ. Την  εμφάνιση ενός νεοναζιστικού μορφώματος (Χρυσή Αυγή) και την αναρρίχηση στην εξουσία ενός νέου αριστερού αντισυστημικού σχηματισμού ο οποίος, στην προσπάθειά του να γίνει συστημικός, ρίσκαρε -κάποιοι λένε ότι έπαιξε κυριολεκτικά στα ζάρια- την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας! Και το πιο επώδυνο όλων: Την διενέργεια ενός δημοψηφίσματος που δίχασε τους Έλληνες ακόμα και μέσα στην ίδια τους την οικογένεια!

Ανδρέας Ζαμπούκας (Athens Voice)