|
“Το εμπόριο
με αντιπάλους θα συρρικνωθεί και το εμπόριο με
τους φίλους θα αυξηθεί” έγραψε ο Γουλφ. “Οι
ηγέτες συχνά αισθάνονται ότι έχουν άμεση
πρόσβαση σε κάποιον ενώ στην πραγματικότητα
γίνονται μάρτυρες ενός προσεκτικά σκηνοθετημένου
θεάτρου” ανέφεραν η Κλίντον με την Μίλο.
Το
ζητούμενο είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι η
ομίχλη της αβεβαιότητας θα υπάρχει πάντα πίσω
από την λάμψη των επαφών και των συμφωνιών. Και
να κατανοήσουμε πως αυτό μεταφέρεται στον
μικρόκοσμο του καθενός.
Χωρίς να
θέλω να επιμείνω στα μακροοικονομικά δεδομένα-
άλλο με ενδιαφέρει εδώ – θεωρώ σημαντική την
παρατήρηση του Γουλφ ότι “οι ΗΠΑ έχουν
εξαπολύσει μια αυτοκτονική επίθεση κατά των
βασικών τους ατού : την αξιοπιστία τους ως
συμμάχου και ως εταίρου”
Αυτό
ακριβώς καθιστά κάθε σχέση μεταξύ εθνών,
οργανισμών, επιχειρήσεων αλλά και υποκειμένων,
εντελώς διαφορετική. Ο ισχυρός δεν μοιάζει πλέον
δεδομένος αφού από σύμμαχος μπορεί να θεωρηθεί
κυρίαρχος ή και εχθρός. Και ο ανίσχυρος δεν
μπορεί να σταθμίσει όρια εφικτού, γραμμές
προσδοκίας του οφέλους.
Το βλέπουμε
και στις καθημερινές μας επαγγελματικές οι και
ανθρώπινες σχέσεις : η διαχείριση κρίσεων
απαιτεί νέα αντίληψη αφού σχεδόν οι πάντες είναι
σαν να θέλουν να πάρουν ”το πάνω χέρι”. Η
ανθρωπότητα βλέπει στις οθόνες της εκείνες τις
νευρωτικές ηγεμονικές φιγούρες παγκόσμιας
εξουσίας να μονοπωλούν την επικαιρότητα με
συμφωνίες και επιβολή όρων.
Βλέπει
“μεσίτες ακινήτων”, απεσταλμένους του τραμπικού
αυτού θίασου, να συζητούν την τύχη λαών, τις
ζωές ανθρώπων σε διάφορα μέρη του πλανήτη.
Η Κλίντον
με την Μίλο συν-επιμελήτριες του βιβλίου «Inside
the Situation Room: The Theory and Practice of
Crisis Decision-making», μάλλον πιάνουν το νόημα
σε βάθος αφού καταλήγουν σε ένα συμπέρασμα που
δεν αφορά μόνο ηγέτες και διπλωμάτες, αλλά τους
πάντες : η αστάθεια αντικαθιστά την αξιοπιστία.
Και μας
υπενθυμίζουν κάτι πολύ βασικό που αφορά και
χώρες σαν την Ελλάδα για παράδειγμα (όπου ένα
μέρος της βολεμένης κοινωνίας ξεπερνάει εύκολα
το ζήτημα του ευτελισμού των θεσμών-δυστυχώς) :
“Οι θεσμοί έχουν σημασία όχι μόνο επειδή
διασφαλίζουν τη συνέχεια αλλά και επειδή τους
υπηρετούν άτομα με βαθιά εξειδίκευση και μακρά
μνήμη : ρόλος τους είναι να δοκιμάζουν
υποθέσεις, να προσφέρουν προοπτική και να
εξασφαλίζουν ότι οι αποφάσεις βασίζονται στα
εθνικά συμφέροντα και όχι μόνο στο συναίσθημα”
Έχουμε ως
κοινωνίες και ως άτομα το καθήκον να βλέπουμε
και την μεγάλη εικόνα (πλέον περί ”καθήκοντος”
πρόκειται και όχι για τοξικό καταναγκασμό όπως
νομίζουν πολλοί, λόγω της ταχύτατης αλλά εντελώς
επιφανειακής βουτιάς στην ενημέρωση)
Και αυτό
περνάει όχι μόνο από το να σχολιάζουμε στα
social media αυτά που πιστεύουμε, αντιπαλεύοντας
ιδεολογικούς αντιπάλους επειδή θίγεται το
πιστέυω μας και η στερεοτυπική μας θέση (ή
ενδεχομένως η βιωσιμότητα των συμφερόντων μας)
αλλά και απο το να μεταφέρουμε επεξεργασμένη
σκέψη, υψηλή ανάλυση και επιστημονικά στοιχεία.
Και να έχουμε κατα νου ότι όσο μένουμε δήθεν
σταθεροί στην βολική σερβιρισμένη κανονικότητα
της όποιας εξουσίας, τόσο θα αναγκαστούμε -είτε
εμείς είτε η επόμενη γενιά – να αλλάξουμε
απότομα μέσα μας.
Ο ερχομός
ξανά του Τραμπ στην ζωή μας δεν είναι όπως το
2016. Τώρα έρχεται μαζί του η αρρώστια που
λανσάρει το σύστημα (κίνδυνος) για να πουληθεί
το φάρμακο(ασφάλεια).
Η αστάθεια,
η αριστερά, η Ρωσία, η Κίνα (ο “κομμουνισμός”
μεταμφιεσμένος – αυτό υπονοούν) είναι τα χρήσιμα
φλάμπουρα για να πουληθεί ο εκφασισμός και η
συντηρητικοποίηση, δηλαδή τα όπλα και ο πόλεμος.
Για να έλθει δηλαδή το κέρδος, πρέπει να
κατακαθίσει η αίσθηση ελευθερίας. Και αυτό
φαίνεται ότι το κάνουν καλά παγκοσμίως οι νέοι
ακραίοι νεοφιλελεύθεροι.
Αναφέρει
σωστά ο Γουλφ στους FT : “Ένας κόσμος που
κατακερματίζεται πιθανόν θα είναι ένας
επικίνδυνος κόσμος. Οι Graham Allison και James
Winnefeld γράφουν πως «οι τελευταίες οκτώ
δεκαετίες ήταν η πιο μακρά περίοδος χωρίς πόλεμο
μεταξύ μεγάλων δυνάμεων, μετά τη Ρωμαϊκή
Αυτοκρατορία». Θα συνεχιστεί αυτό αν οι
κυρίαρχες δυνάμεις του κόσμου πιστεύουν πως
παίζουν ένα παιχνίδι μηδενικού ή αρνητικού
αποτελέσματος ; Ακόμα και χωρίς τέτοιες
καταστροφές, ένας κόσμος που διαλύεται θα είναι
πιο δύσκολα διαχειρίσιμος από όλους”
Ε λοιπόν,
αυτός ο κόσμος μπορεί να μην διαλύεται (μάλλον
είναι υπερβολικός ο Γουλφ εδώ) αλλά σίγουρα
διαλύει τον ψυχικό κόσμο εντός μας. Κάπως έτσι
είναι που η βίαιη επιβολή της αστάθειας, και η
επεξεργασμένη ιδεολογία της γεωπολιτικής
ασφάλεια, περιορίζει σε εποχές υπερπληροφόρησης
την κριτική σκέψη και την ελευθερία, θολώνει τις
ανισότητες και την ανάγνωση της υπερσυσώρευσης,
απομονώνει το αίσθημα συλλογικότητας και φυσικά
απωθεί την ενσυναίσθηση για τον άλλο( που μπορεί
να μην περνάει άνετα, όπως εμείς..)
European
Business Review
|
