Και εκεί που τα σκέπτεσαι όλα παθαίνεις vertigo. Κοιτάς κάτω και τι να δεις; Την αντανάκλαση της ίδιας χώρας, για την οποία ένιωθες περήφανος ένα λεπτό πριν. Μόνο που είναι πιο σκοτεινή, πιο βουρκώδης και φοβιστική. Μοιάζει να εξαρτά την πορεία της από συστήματα που δεν κατανοεί ούτε ο καλύτερος «υδραυλικός των υπονόμων». Αναρωτιέσαι τελικά τι ισχύει, μπορεί να γίνουμε η Δανία του Νότου ή θα καταντήσουμε η Κολομβία (του παρελθόντος) των Βαλκανίων.

Δεν σε ξαφνιάζει πόσο δραματικό είναι το δίλημμα. Ο τόπος κινείται συνεχώς μεταξύ εμφυλίων, διχασμών, καταστροφών και θριάμβων. Σε θυμώνει, όμως, διότι με τόσα που έχουμε περάσει δεν θα έπρεπε να κινδυνεύουμε να κυλήσουμε πίσω. Δεν καταλαβαίνεις γιατί ο πιο Ευρωπαίος και εξαγώγιμος πρωθυπουργός των τελευταίων ετών άφηνε –στον βαθμό που το αντιλαμβανόταν– να λειτουργεί ένα κέντρο που ξεπερνούσε κόκκινες γραμμές της εύθραυστης δημοκρατίας μας. Τώρα ενδέχεται να ανοίξει ένας ατέρμων φαύλος κύκλος αποκαλύψεων ή «αποκαλύψεων», που στο τέλος θα μας οδηγήσει σε πολιτική κρίση διαρκείας και ακυβερνησία. Με τον Ερντογάν να παρακολουθεί με σαρδόνιο χαμόγελο. Και τη χώρα να κυλάει προς τα πίσω.

Πίσω από όλα αυτά, βέβαια, υπάρχει το μεγάλο κουβάρι, ο βασικός γόρδιος δεσμός που δεν κατάφεραν να λύσουν ο Σημίτης, ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου, ο Τσίπρας, κανείς. Αφορά το πώς κυβερνάται ο τόπος. Πράγμα που απαιτεί συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων και στιβαρή λειτουργία των θεσμών. Το κράτος είναι, άλλωστε, ισχυρό όταν βασίζεται στη διαφάνεια και στους κανόνες. Και ακυρώνει όλους εκείνους τους καλοθελητές που προσφέρουν σκοτεινές υπηρεσίες, με εμφανή αποτελέσματα.

Eίχα κάποτε διαβάσει πως η αίσθηση του vertigo είναι μια μάχη ανάμεσα στον φόβο και στην επιθυμία να πέσεις. Το στοίχημα τώρα είναι πώς να μην πέσουμε, γιατί είναι και μεγάλο το ύψος…

Αλέξης Παπαχελάς (Καθημερινή)