|
Τραγική
συνέπεια η γενική απομείωση των συντάξεων, και
μάλιστα κατά τον πιο άδικο τρόπο, αφού
εξομοιώσαμε συνταξιοδοτικά εκείνους που
εργάστηκαν καταβάλλοντας ασφάλιστρα επί 35 και
περισσότερα χρόνια με τους λαθρεπιβάτες του
συνταξιοδοτικού συστήματος, με ελάχιστα χρόνια
ασφαλισμένης εργασίας και με μειωμένες ή και
ανύπαρκτες ασφαλιστικές κρατήσεις. |
|
Με
βασική πάντοτε αιτία της σημερινής έκθεσης της
Ελλάδας στον απερίσκεπτο δανεισμό για να
χρηματοδοτούνται παροχές και οι απεριόριστες
καταναλωτικές μας τάσεις, κορυφαίο πρόβλημα, που
το χειριστήκαμε καταστροφικά, υπήρξε και
το Ασφαλιστικό. Τραγική συνέπεια η γενική
απομείωση των συντάξεων, και μάλιστα κατά τον
πιο άδικο τρόπο, αφού εξομοιώσαμε συνταξιοδοτικά
εκείνους που εργάστηκαν καταβάλλοντας ασφάλιστρα
επί 35 και περισσότερα χρόνια με τους
λαθρεπιβάτες του συνταξιοδοτικού συστήματος, με
ελάχιστα χρόνια ασφαλισμένης εργασίας και με
μειωμένες ή και ανύπαρκτες ασφαλιστικές
κρατήσεις. Ταυτόχρονα επιβραβεύσαμε σήμερα με
μειωμένες ή καθόλου περικοπές τους σκανδαλωδώς
ευνοηθέντες και γενικά τους ήδη συνταξιούχους,
αφήνοντας να φορτωθούν τις σοβαρότερες συνέπειες
εκείνοι που θα συνταξιοδοτηθούν στο μέλλον,
δηλαδή οι νεότερες και συνεπώς λιγότερο
υπεύθυνες για το ασφαλιστικό Βατερλό γενεές.
Επισημαίναμε και προειδοποιούσαμε πριν από 26
χρόνια σε αυτή τη στήλη («Το Βήμα», 26/10/1997):
«Στο ξεκίνημά τους τα ασφαλιστικά ταμεία ήταν
για τους λίγους και τους προνομιούχους και
βόλευαν κουτσά στραβά τους ασφαλισμένους τους.
Βαθμιαία η κοινωνική ασφάλιση επεκτάθηκε δικαίως
σχεδόν σε όλους τους εργαζομένους και τελικά και
στους μη εργαζομένους.
Ωστόσο,
ενώ οι εισφορές και οι παροχές των Ταμείων ήταν
χαμηλές και για λίγους, ήρθε από δίπλα το κράτος
και προς χάριν της ανάπτυξης απάλλασσε από τις
εισφορές εξαγωγείς, βιομηχάνους ή άλλους
«αναξιοπαθούντες», χωρίς όμως να καλύπτει τις
αντίστοιχες απώλειες των Ταμείων με ισόποσα
κονδύλια από τον κρατικό προϋπολογισμό. Καθώς
λοιπόν οι κυβερνήσεις είχαν να κάνουν με αδαείς,
ανόητους ή βολικούς, άρχισαν να απομυζούν και τα
αποθεματικά των Ταμείων υποχρεώνοντάς τα να
καταθέτουν στην Τράπεζα της Ελλάδος ή στην
Εθνική Τράπεζα ό,τι εισπράττουν χωρίς να τους
πληρώνεται τόκος ή με ελάχιστο επιτόκιο. Και οι
συνδικαλιστές περιορίστηκαν απλώς σε κάποιες
χλιαρές διαμαρτυρίες.
Αυτά
κυρίως επί της «επάρατης Δεξιάς». Μετά ήρθε η
Αριστερά (ΠαΣοΚ), με τον πλούτο των
«προοδευτικών» ιδεών της. Η πρώτη «φιλολαϊκή»
απόφαση ήταν να δοθούν γενναίες αυξήσεις στις
συντάξεις του ΙΚΑ και άλλων Ταμείων χωρίς να
εξεταστεί αν άντεχαν σε τέτοιες γενναιοδωρίες.
Και να τα χειροκροτήματα από τους αφελείς και
απλοϊκούς συνταξιούχους, με την ένοχη σιωπή
συνδικάτων και λαϊκιστών δημοσιογράφων. Και όταν
οι διοικούντες τα Ταμεία ερωτήθηκαν πού θα
βρούμε τα πρόσθετα λεφτά για να δώσουμε αυτές
τις γενναιόδωρες αυξήσεις, η προοδευτική
ευρηματικότητα των τότε κυβερνώντων υπέδειξε:
«Δανειστείτε από τις τράπεζες και τα
ταμιευτήρια». Και έτσι συντελέστηκε το νέο
έγκλημα: να καταθέτουν τα ασφαλιστικά ταμεία τα
ρευστά τους στις κρατικές τράπεζες άτοκα και
μετά να τα δανείζονται από τις ίδιες τράπεζες με
υψηλά επιτόκια για να καλύψουν τα ελλείμματά
τους. Αλλο που δεν ήθελαν οι τράπεζες. Και καθώς
άμα δώσεις θάρρος στον χωριάτη, θα σ’ ανέβει στο
κρεβάτι, ακολούθησε και η εφαρμογή πλήθους νέων
ιδεών για την απομύζηση των Ταμείων, στα οποία
οι μόνοι που κατέβαλλαν λεφτά ήταν οι πράγματι
εργαζόμενοι, αυτοί που θα έπρεπε να είναι και οι
μόνοι δικαιούχοι των παροχών των Ταμείων».
Αλλά θα
χρειαστεί να συνεχίσω και την επόμενη Κυριακή.
Γιάννης
Μαρίνος (To Βήμα) |
