|
Η
παρέμβασή του στη Βουλή κατά τη διαδικασία
ψήφισης του νόμου περί ομόφυλων ζευγαριών ήταν
πλήρης μηνυμάτων προς τους ιδεολογικούς
συντρόφους του αλλά για την επόμενη ημέρα. Ο
Αντώνης Σαμαράς γνώριζε πως τα ζάρια έχουν
παιχθεί σε αυτήν την παρτίδα. Στόχος του ήταν η
εμψύχωση και η συσπείρωση όλων εκείνων που για
διάφορους λόγους είτε απείχαν είτε καταψήφισαν
τον επίμαχο νόμο. Τι
ήθελε να μας πει λοιπόν ο πρώην πρωθυπουργός;
Απλά πράγματα. Επιχείρησε να καταδείξει
πως όλοι αυτοί που αρνήθηκαν να στηρίξουν το
νομοσχέδιο που έφερε στη Βουλή ο Κυριάκος
Μητσοτάκης, διότι αυτό συνέβη, ανήκουν στην
ευρύτερη «πολιτική αγκαλιά» του ιστορικού
Σαμαρισμού (νεολογισμός θα μου πείτε και θα
έχετε δίκιο). Από τις Πρέσπες μέχρι την συμφωνία
με τον Ερντογάν και από τα ομόφυλα ζευγάρια
μέχρι τα fake news για τις drag queens και τα
παραμύθια για παιδιά του Δημοτικού, από τον νόμο
περί νομιμοποίησης μεταναστών μέχρι την
νομιμοποίηση των παιδιών ομόφυλών ζευγαριών, ο
Αντώνης Σαμαράς απλώνει το «δίχτυ προστασίας» με
εκείνα τα ιδεολογικά ρεύματα που χαρακτηρίζουν
την ολλανδική ακροδεξιά, την σημερινή πολιτική
ταυτότητα του κόμματος της Μαρίν Λεπέν, την
πραγματική ιδεολογική πλατφόρμα της Τζόρτζια
Μελόνι και κυρίως την απελπιστικά αντιευρωπαϊκή
και εμμονικά υπερσυντηρητική συμπεριφορά του
Βίκτορ Όρμπαν. Με αυτήν την πολιτική ομάδα
συναναπνέει ιδεολογικά ο πολιτικός λόγος του
Αντώνη Σαμαρά όπως αυτός διατυπώθηκε αργά το
απόγευμα της Πέμπτης από το βήμα της Βουλής.
Όμως ο
Αντώνης Σαμαράς διαθέτει την απαιτούμενη
πολιτική ευφυΐα και κατανοεί πως στη
συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν είναι δυνατόν να
ανατραπούν οι συσχετισμοί εντός της κυβερνώσας
παράταξης. Στην Πολιτική, όπως και στο
Χρηματιστήριο, σημασία έχει το πότε και το πώς
θα πάρει κανείς θέσεις ώστε την κρίσιμη χρονική
στιγμή να υπάρξει άμεση αντίδραση.
Κάτω από
διαφορετικές συνθήκες τόσο το ύφος όσο και η
ουσία των όσων διατύπωσε ο πρώην πρωθυπουργός θα
του είχαν κοστίσει προφανώς την αποπομπή του,
βλέπε και την διαγραφή του από τον κομματικό
ιστό. Το
είπε ξεκάθαρα ο άνθρωπος. Μίλησε για πολιτικές
οι οποίες φέρνουν σε αντιπαράθεση την κοινωνία
με το κόμμα. Τους ψηφοφόρους με τις
παραδοσιακές αρχές. Τις αξιακές αναφορές της
Νέας Δημοκρατίας με παρακμιακά φαινόμενα που
εισάγονται από την Δύση. Επανέλαβε τουλάχιστον
τρεις φορές ο Αντώνης Σαμαράς κατά την διάρκεια
της ομιλίας του πως δεν θα πρέπει να
υιοθετούνται άκριτα όλα όσα σερβίρονται από τον
πληθωρικό δυτικό δικαιωματισμό. Ξεκάθαρα
πράγματα. Κρυστάλλινες θέσεις. Ο
Αντώνης Σαμαράς είναι ο κλειδοκράτορας της
αυθεντικής Δεξιάς σε αυτόν τον τόπο. Δεν
ήταν ο Καραμανλής. Δεν είναι βεβαίως ο Κυριάκος
Μητσοτάκης.
Για
λόγους ευνόητους και όπως επιτάσσει η πολιτική
άλγεβρα των καιρών, ο
πρωθυπουργός σε αυτήν την φάση απέφυγε και ορθώς
έπραξε κάθε συγκρουσιακή εξέλιξη με τον Αντώνη
Σαμαρά. Δεν σχολίασε ούτε την στάση
κυβερνητικών στελεχών και βουλευτών του οι
οποίοι ακόμη και την τελευταία στιγμή άλλαξαν
στάση και καταψήφισαν. Διότι είναι προφανές
πως ο Αντώνης Σαμαράς «διεκδικεί» όσους
προτίμησαν να καταψηφίσουν από την στιγμή που η
επίσημη «γραμμή Μαξίμου» συνιστούσε την αποχή.
Ο
πρωθυπουργός δεν προκάλεσε ούτε την αντιπαράθεση
με την Ιεραρχία η οποία υπερέβη τα εσκαμμένα. Ο
Αρχιεπίσκοπος ζήτησε να διεξαχθεί ονομαστική
ψηφοφορία. Πρόκειται για πολιτικό όνειδος. Είναι
ηλίου φαεινότερο πως η σύγκρουση του πολιτικού
πυρήνα του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον
υπερσυντηρητικό πυρήνα στο κόμμα της Νέας
Δημοκρατίας έχει αναβληθεί για αργότερα. Όταν θα
έχουν συντελεστεί και κάποιες σημαντικές
ανακατατάξεις στον χώρο του πολιτικού Κέντρου με
τις όποιες επιπτώσεις στην κεντροαριστερή
γεωγραφία. Το
ζήτημα είναι εάν ο Αντώνης Σαμαρά διαθέτει τον
χρόνο, ηλικιακά μιλώντας ώστε να διαδραματίσει
ρόλο (για μία ακόμη φορά) ως εναλλακτική στο
θολό τοπίο της ελληνικής Υπερδεξιάς.
Νίκος
Γεωργιάδης (Athens Voice) |
