|
«Και
λίγη πολιτική οικονομία σε πρακτική εφαρμογή!!!
Ενας
καθηγητής οικονομικών, λοιπόν, σε ένα τοπικό
κολέγιο των ΗΠΑ δήλωσε ότι δεν είχε αποτύχει
ποτέ κάποιος σπουδαστής του, αλλά άφησε
μετεξεταστέα πρόσφατα μια ολόκληρη τάξη.Αυτή η
τάξη επέμενε ότι ο σοσιαλισμός θα λειτουργούσε
και ότι αν κανένας δεν ήταν φτωχός και κανένας
δεν ήταν πλούσιος, το σύστημα θα λειτουργούσε ως
ένας μεγάλος εξισωτής. Ο καθηγητής είπε «Ο.Κ.,
θα κάνουμε κι εμείς ένα πείραμα σε αυτήν την
τάξη με βάση τον σοσιαλισμό. Ολοι οι βαθμοί στα
γραπτά διαγωνίσματα θα υπολογίζονται κατά μέσο
όρο και ο καθένας θα λάβει τον ίδιο βαθμό – έτσι
κανένας δεν θα αποτύχει αλλά και κανένας δεν θα
πάρει Α (άριστα)».
Μετά το
πρώτο τεστ, οι βαθμοί υπολογίστηκαν κατά μέσο
όρο και ο καθένας πήρε ένα Β (λίαν καλώς). Οι
σπουδαστές που μελέτησαν σκληρά στενοχωρήθηκαν
και οι σπουδαστές που μελέτησαν λίγο ήταν
ευτυχείς.
Καθώς το
δεύτερο τεστ διεκπεραιώθηκε, οι σπουδαστές που
μελέτησαν ελάχιστα είχαν μελετήσει ακόμα
λιγότερο και αυτοί που μελέτησαν σκληρά
μελέτησαν λιγότερο.Ο δεύτερος μέσος όρος των
διαγωνισμάτων ήταν ένα Γ (βάση)!Μετά το τρίτο
τεστ, ο μέσος όρος ήταν ένα Δ (κάτω από τη
βάση). Κανένας δεν ήταν ευτυχής.Καθώς τα τεστ
προχωρούσαν, τα αποτελέσματα δεν
βελτιώνονταν.Ξεσπούσαν μικροκαυγάδες, οι μαθητές
κατηγορούσαν ο ένας τον άλλο και όλο αυτό το
κακό κλίμα οδήγησε στο να μη διαβάζει κανένας
για το όφελος του άλλου.Προς μεγάλη τους
έκπληξη, ΟΛΟΙ ΤΕΛΙΚΑ ΕΜΕΙΝΑΝ ΜΕΤΕΞΕΤΑΣΤΕΟΙ και
έτσι ο καθηγητής τους απέδειξε ότι ο σοσιαλισμός
είναι καταδικασμένος να αποτύχει.Οταν η
ανταμοιβή είναι μεγάλη, η προσπάθεια των
ανθρώπων να πετύχουν είναι μεγάλη, αλλά όταν η
κυβέρνηση παίρνει όλη την ανταμοιβή, κανένας δεν
θα προσπαθήσει ή θα θελήσει να πετύχει. Δεν θα
μπορούσε να είναι πιο απλό από αυτό.Αυτές είναι
ενδεχομένως οι 5 καλύτερες προτάσεις που θα
διαβάσετε και είναι εφαρμόσιμες στο παραπάνω
πείραμα:
1. Δεν
μπορείς να οδηγήσεις τους φτωχούς σε ευημερία,
με το να θέσεις εκτός ευημερίας τους πλούσιους.
2. Για
να λάβει οτιδήποτε ένα άτομο που δεν εργάζεται,
πρέπει κάποιο άλλο άτομο να εργάζεται χωρίς να
λαμβάνει.
3. Για
να δώσει κάτι η κυβέρνηση σε κάποιον, πρέπει
πρώτα να το πάρει από κάποιον άλλο.
4. Δεν
μπορείτε να πολλαπλασιάσετε τον πλούτο
διαιρώντας τον!
5. Οταν
οι μισοί νομίζουν ότι δεν χρειάζεται να
δουλέψουν γιατί θα τους φροντίσουν οι άλλοι
μισοί, και όταν οι μισοί που δουλεύουν
καταλάβουν ότι δεν χρειάζεται να προσπαθούν
γιατί τον κόπο τους θα τον καρπωθούν άλλοι, τότε
πλησιάζει η αρχή του (οικονομικού) τέλους για
οποιοδήποτε Κράτος».
Δεν
γνωρίζω αν η παραπάνω εισαγωγή σάς έπεισε για
τις κακές συνέπειες του σοσιαλισμού. Υπάρχει
όμως και μια άλλη παράμετρος που αναδεικνύει ότι
κάτι σάπιο συμβαίνει στις χώρες που έζησαν τον
υπαρκτό σοσιαλισμό. Παρακαλώ την προσοχή σας στο
γράφημα.
Εχουν
περάσει 25 ολόκληρα χρόνια από την κατάρρευση
του υπαρκτού σοσιαλισμού που σημαδεύτηκε με το
γκρέμισμα του τοίχου του αίσχους στο Βερολίνο,
αλλά τα σημάδια στη ζωή των κατοίκων αυτών των
χωρών είναι ακόμα ολοφάνερα. Σε όλο τον δυτικό
κόσμο το προσδόκιμο ζωής είναι μεγαλύτερο από τα
80 χρόνια, ενώ σε όλες τις χώρες της πρώην
Σοβιετικής Ενωσης είναι σημαντικά κάτω από τα
80. Προσωπικά, πιστεύω ότι αυτός ο χάρτης τα
λέει όλα και πολύ ξεκάθαρα. Στην ελεύθερη Δύση
με τις ανισότητές της, οι άνθρωποι ζουν καλύτερα
και για αυτόν ακριβώς τον λόγο ζουν περισσότερο.
Η συνηθέστερη ευχή που λέμε είναι τα «Χρόνια
Πολλά» και είναι πραγματικά απορίας άξιο γιατί
εμείς ακόμα εξακολουθούμε να έχουμε νοοτροπία
σοβιετίας.
Θέλουμε
να είναι τα πάντα κρατικά. Ακόμα στα Ανώτατα
Ιδρύματα, είμαστε η μοναδική χώρα που απαγορεύει
την ίδρυση και λειτουργία ιδιωτικών
πανεπιστημίων. Και όμως προσπαθούμε με νύχια και
με δόντια να διατηρήσουμε μια αναχρονιστική
διάταξη του Συντάγματος που ουσιαστικά τιμωρεί
όσους δεν έχουν τη δυνατότητα να στείλουν τα
παιδιά τους σε ένα καλό πανεπιστήμιο του
εξωτερικού.
Μια
πιθανή εξήγηση για τη στάση μας βρίσκεται στο
γεγονός ότι δεν μας αρέσει η αξιολόγηση και η
σύγκριση. Αυτό φάνηκε ολοκάθαρα από τα
αποτελέσματα του διαγωνισμού PISA. Οι μαθητές
των δημοσίων σχολείων πάτωσαν κυριολεκτικά, ενώ
οι μαθητές των ιδιωτικών σχολείων είχαν πολύ
καλύτερες επιδόσεις, και μάλιστα πάνω από τον
μέσο όρο. Αυτή είναι η καλύτερη απόδειξη ότι η
δημόσια παιδεία μας είναι χάλια.
Ποτέ δεν
ενδιαφέρθηκα να μάθω λεπτομέρειες για τον
διαγωνισμό αυτόν, αλλά μια αναφορά του καλού
φίλου Πάσχου Μανδραβέλη στο άρθρο του: «Στον
δρόμο για τον πάτο…» (ΚτΚ 10/12/2023) μου
προξένησε τόσο κακή εντύπωση που πραγματικά δεν
πίστευα αυτά που διάβαζα. Αντιγράφω από το άρθρο
αυτό: «Το πρώτο θέμα του διαγωνισμού για τα
μαθηματικά γυμνασίου ήταν: «Τα ύψη σε cm των 5
παικτών μιας ομάδας μπάσκετ είναι: 190, 197,
199, 201, και 203 cm. Το μέσο ύψος της ομάδας
είναι: Α. (190+197+199+201+203) cm; Β. 198 cm;
Γ. 203 cm; Δ. 199 cm;» Σ’ αυτόν τον διαγωνισμό
μόλις το 2% των Ελλήνων μαθητών πήρε λίαν καλώς
ή άριστα (Level 5 και 6). Ο μέσος όρος των 81
χωρών ήταν 9%. Προφανώς, εμάς μας έφαγε η
εξειδίκευση ή η αντίληψη ότι «δεν πάμε λάθος».
Το
πρόβλημα αυτό δεν θέλει ούτε αριθμομηχανή για να
λυθεί, αλλά μόνο λογική και αυτό είναι που
τεκμηριώνει ότι δεν πάμε καθόλου καλά. Χωρίς
καμία αριθμητική πράξη, αλλά μόνον διά της «εις
άτοπον απαγωγής» μπορεί κάποιος να απαντήσει
άμεσα ότι είναι το 198. Από τις τέσσερις πιθανές
απαντήσεις μόνον δύο μπορούν να αντιπροσωπεύουν
τον μέσο όρο: Το 198 ή το 199. Το 199 είναι
ακριβώς στο μέσον του 197 και 201. Για να είναι
ο μέσος όρος το 199 θα έπρεπε το 199 να είναι
στο μέσον των άλλων δύο παικτών 190 και 203.
Αφού δεν είναι, τότε η σωστή απάντηση είναι το
198. Βλέπετε, οι αριθμοί δεν μπήκαν τυχαία, αλλά
από έξυπνους εξεταστές, ώστε να λύνεται σε
ελάχιστο χρόνο με τη λογική!
Μπορεί
να σας κούρασα, αλλά αυτού του είδους τα
προβλήματα έχουν σκοπό να αναδείξουν αν οι
μαθητές σκέφτονται με τη λογική. Είναι έξυπνα
διατυπωμένα ώστε με τη λογική να λύνονται πολύ
γρήγορα γιατί στις εξετάσεις αυτές έχει πολύ
μεγάλη σημασία και η ταχύτητα πέρα από την
ορθότητα.
Πάμε
τώρα σε έναν άλλο μέσο όρο. Ολοι μιλάνε για
ανισότητες και πώς μπορούν να εξαλειφθούν.
Φθονούμε και καταριόμαστε τους πλουσίους. Ας το
αποδεχτούμε. Οι ανισότητες δεν μπορούν να
εκλείψουν ούτε να περιοριστούν. Από καταβολής
κόσμου υπήρχαν παντού και πάντοτε ανισότητες.
Μάλιστα κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι οι
σημερινοί «φτωχοί» ζουν πολύ καλύτερα από τους
φτωχούς των περασμένων χρόνων. Αυτό που έχει
σημασία είναι να δημιουργείται πλούτος σε μια
χώρα. Μπορεί να μην κατανέμεται «δίκαια», αλλά
αυτό δεν εμποδίζει την άνοδο του βιοτικού
επιπέδου μιας χώρας. Δυστυχώς τίποτα στη ζωή και
στη φύση δεν κατανέμεται «δίκαια». Το κατά
κεφαλήν εισόδημα των κατοίκων, άλλος ένας μέσος
όρος, ανεβαίνει και έτσι βελτιώνεται η ζωή
περισσότερων ανθρώπων.
Θα
ολοκληρώσω το σημερινό κείμενό μου με ένα
απόφθεγμα του Mark Twain που βρήκα ότι είναι
πολύ αληθινό: «Το πρόβλημα της αριστεράς είναι
ότι οι περισσότεροι που έγιναν κομμουνιστές το
διάλεξαν από μίσος για τους πλουσίους και όχι
από αγάπη για τους φτωχούς».
Εξαιρείται ο Κασσελάκης που το παίζει αριστερός,
για χάρη των ακολούθων του, που πιστεύουν ότι
είναι ο Στέφανος ο θαυματουργός!
* Ο κ.
Ανδρέας Γ. Δρυμιώτης είναι σύμβουλος
επιχειρήσεων.
** Το
άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στην Καθημερινή της
Κυριακής. |
