|
Το
σκρολάρισμα στους πραγματικούς και εικονικούς
κόσμους των social media της ψηφιακής
οικειότητας, μοιάζει να αντικαθιστά το
πραγματικό lobbying και τις αποδοτικές δημόσιες
σχέσεις.
Σήμερα
μοιάζει τόσο εύκολο να σε μάθουν οι πάντες που
τελικά πείθεσαι ότι σε έμαθαν (και το χειρότερο:
νομίζεις ότι τους έμαθες και εσύ).
Αυτό το
«ενθουσιαστικό ένστικτο» της δυνητικής ωφέλειας
από την ατελείωτη υπερδικτύωση είναι που
κυριαρχεί σήμερα στην ψηφιακή οικονομία και στις
υπερσυνδεδεμένες μάζες.
Η
«ανώφελη δικτύωση» κατακλύζει πλέον εύκολα το
μυαλό κάθε οικονομικού υποκειμένου.
Αν και
ξέρει ότι πχ. για να πετύχει το project του
χρειάζονται πρωτίστως χρήματα, εντούτοις πέφτει
στο «σφάλμα αντικατάστασης» : υποκαθιστά τα
αναγκαία κεφάλαια και τις αναγκαίες εργατοώρες
με «επαφές» (για την ακρίβεια συγχέει στο μυαλό
του την επικοινωνία με συμφωνίες και
συνέργειες).
Στο
βιβλίο «Κεφάλαιο και Επικοινωνία» του
Μ.Σκομβούλη( εκδ. Παπαζήση, 2020) ο συγγραφέας
καταπιάνεται με αυτή την σύγχρονη «υψηλά
μεσοποιημένη» συστημική επικοινωνιακή
πραγματικότητα και την αναλύει με όρους
κοινωνικής θεωρίας αλλά και από την σκοπιά της
πολιτικής οικονομίας.
Αν
κάποιος μπει βαθιά στην ουσία τέτοιων θεωρητικών
αναλύσεων και τις παραλληλίσει με τον πραγματικό
«ψηφιακό» κόσμο, βλέπει ότι τα συμπεριφορικά
παίγνια στο μυαλό των υποκειμένων είναι καθαρά
«επικοινωνιακά παίγνια» εντός του
σημειοκαπιταλισμού.
Οι
συμμετέχοντες μεταλλάσσονται σε ενθουσιώδεις
agents που αυταπατώνται συχνά υποκαθιστώντας
μερικές φορές και τον συμβολικό Άλλο του
ελλειπτικού φαντασιακού.
Το
διαδίκτυο και τα αστραπιαία νευροερεθίσματα που
αυτό προκαλεί, πολλαπλασιάζουν τις δυνητικές
αναπαραστάσεις της προσδοκίας και της επιθυμίας,
μετατρέποντας το «πιθανό» σε εφικτό και το
«ενδεχόμενο» σε επιλογή.
Η
ψυχολογία πίσω από την υπερδικτύωση είναι
χαρακτηριστική: η ποσότητα των επαφών και η
έκσταση της επικοινωνίας (ειδικά με τις
τηλεσυσκέψεις) αντικαθιστούν στο μυαλό του
καθενός εκείνο το αναγκαίο σκανάρισμα και την
χαρακτηρολογική ανάλυση της επαγγελματικής
συμπεριφοράς του άλλου: το due diligence δεν
γίνεται μέσα από ψηφιακά chats και οθόνες.
Καθισμένος απέναντι μας (ή πίσω από
πληκτρολόγηση) ο άλλος δεν μας επιτρέπει εύκολα
να δούμε κίνητρα, προτιμήσεις, status (κοινώς: η
τσέπη του δεν φαίνεται καθαρά, όταν κάθεται στο
σπίτι ή το γραφείο του, με ένα ωραίο εικονικό
συνήθως φόντο πίσω του ή ένα φαντεζί βιογραφικό
στο LinkedIn…).
European
Business Review |
