|
Αυτό το
βλέπει κανείς σε όλες σχεδόν τις τηλεοπτικές
εκπομπές και ήδη φαίνεται και από την καμπάνια
των κομμάτων. Η ΝΔ θέλει να μην πέσει σε ποσοστά
για να μην εμφανιστεί πως αποδοκιμάζεται από
τους πολίτες. Ο ΣΥΡΙΖΑ παλεύει να ανεβάσει όσο
μπορεί τα ποσοστά του και να παγιωθεί και μέσω
της κάλπης ως το δεύτερο κόμμα, μετά από μια
περίοδο εντάσεων, συγκρούσεων και διάσπασης.
Το ΠαΣοΚ έχει ως στοίχημα να αυξήσει τις
δυνάμεις του, αν και η δεύτερη θέση είναι μακριά
μέχρι στιγμής. Τα υπόλοιπα κόμματα για να
προωθήσουν την ατζέντα τους και να πάνε όσο
καλύτερα γίνεται.
Και όμως
τι συζητάμε τόσους μήνες τώρα; Τις παρεμβάσεις
στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και τις διάφορες
εκθέσεις είτε για το Κράτος Δικαίου, είτε για
τις υποκλοπές, είτε για το έγκλημα των Τεμπών,
κ.α.
Γιατί
διαμαρτύρονταν οι αγρότες προ εβδομάδων; Για την
Κοινή Αγροτική Πολιτική και οι κινητοποιήσεις
ήταν πανευρωπαϊκές. Και πόσα ακόμα συζητάμε και
επηρεάζουν την καθημερινότητά μας και
εκπορεύονται από τις Βρυξέλλες. Αμέτρητες
κοινοτικές οδηγίες για σειρά θεμάτων που μας
αφορούν, αλλά μας φαίνονται τόσο μακρινά. Και
ασχολούμαστε μόνο εάν θα κάνει μια συγκλονιστική
ομιλία κάποιο πρόσωπο όπως πρόσφατα η ηρωίδα
μάνα, Μαρία Καρυστιανού που παλεύει για να
αποδοθεί δικαιοσύνη για τα Τέμπη, κ.α.
Μετά;
Δεν ασχολούμαστε. Και όμως όταν έρχεται
κοινοτική οδηγία που αλλάζει το ασφαλιστικό ή
τις εργασιακές σχέσεις και άλλα πεδία της ζωής
μας ξαφνιαζόμαστε και μιλάμε αόριστα για την
Ευρώπη που είναι κακιά, μίζερη, γραφειοκρατική,
κ.α. κοσμητικά επίθετα.
Όταν
όμως έρχεται η ώρα των εκλογών κάνουμε
ουσιαστικά εσωτερική μεγάλη δημοσκόπηση. Ας μην
αναφερθούμε και στις επιλογές των κομμάτων που
είναι κατώτερες των περιστάσεων πολλές φορές.
Οι
ευρωεκλογές είναι πολύ σημαντική υπόθεση. Δεν
είναι μια εκλογική αναμέτρηση χαβαλέ, ούτε
χαλαρής ψήφου. Οφείλουν πρωτίστως τα κόμματα να
το κατανοήσουν και μετά εμείς ως πολίτες να
δώσουμε το βάρος που πρέπει σε αυτή την
αναμέτρηση που αφορά τις ζωές μας.
Σε
διαφορετική περίπτωση μην κλαίγονται πολλοί το
βράδυ των εκλογών με τα αποτελέσματα και την
αποχή.
Αρης
Ραβανός (Το Βήμα) |
