|
Με ποια
άραγε αμάχητα τεκμήρια; Μήπως για τις αμοιβαίες
σταθερές σχέσεις με τον Πούτιν; Ή για το νεότερο
άνοιγμά του προς το Πεκίνο, γιατί όχι και την
Ινδία; Γιατί άραγε τα κέντρα αποφάσεων της ΕΕ,
που από την έναρξη της ένοπλης ρωσοουκρανικής
σύγκρουσης, έως σήμερα, μ’ επικεφαλής την
Επίτροπο της Ε.Ε. Φον ντερ Λάϊεν, αλλά και τον
Ζοζέπ Μπορέλ, ύπατο εκπρόσωπο της Ευρωπαϊκής
Ένωσης για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και
Πολιτικής Ασφάλειας, γιατί λοιπόν έχουν αναλάβει
και οι δυο τους εργολαβικά την απομόνωση του
πρωθυπουργού Βίκτορ Όρμπαν από τις πολιτικές
εξελίξεις, σε ό,τι αφορά την αυτοκτονική για τα
ευρωπαϊκά συμφέροντα μονόπλευρη αντιρωσική
πολιτική, όταν είναι περισσότερο από βέβαιο μετά
τις τελευταίες εξελίξεις ότι:
1) Ο
μέχρι σήμερα παραχαϊδεμένος «σύμμαχος» του
αντιρωσικού τόξου και του αντιευρωπαϊκού
μετώπου, ο ανεκδιήγητος πολιτικός κλόουν
Βολοντιμίρ Ζελένσκι, ευρίσκεται στα πρόθυρα
συνθηκολόγησης και όχι απλής εκεχειρίας με τη
Ρωσική Ομοσπονδία, αλλά και δεν θα έφερνε
αντίρρηση να εκχωρήσει στη Ρωσία το μέγιστο
τμήμα εδαφών της ΒΑ Ουκρανίας, όπου ενδημεί
πολυάριθμος ρωσόφωνος πληθυσμός, που έχει ζήσει
κατά τον χειρότερο τρόπο τη νεοφασιστική
συμπεριφορά των Αζοφικών νεοναζιστικών δυνάμεων,
που τελούν ακόμη και σήμερα υπό την κηδεμονία
του Ζελένσκι.
2) Η υπό
την κηδεμονία της Φον ντερ Λάϊεν σημερινής
Προέδρου ΕΕ πλέει πλέον, σε αχαρτογράφητα
τρικυμιώδη νερά, στοχεύοντας διαρκώς κατά του
Ούγγρου πρωθυπουργού, αγνοώντας ή σκοπίμως
αποσιωπώντας ότι ο Βίκτορ Όρμπαν έχει
εξασφαλίσει θύρες ανοιχτές, εκτός από τις
υπερδυνάμεις Ρωσίας και Κίνας και εντός των 27
χωρών-μελών της ΕΕ. Η Ελλάδα, εν προκειμένω,
χάνει τη λαμπρά ευκαιρία, ανοίγοντας, χωρίς φόβο
και πάθος τις πόρτες της διπλωματίας της στον
Βίκτορ Όρμπαν. Έτσι, θα πειθανάγκαζε όχι μόνο
την ΕΕ, αλλά και την αμερικανο-νατοϊκή σύμπραξη
για τη μετατροπή της ΕΕ σε αδιάσπαστη ενότητα
των 27 χωρών-μελών της στο σημερινό χάλι της
ενδοενωτικής απαράδεκτης χαλαρότητας στις
σχέσεις των 27 χωρών-μελών της ΕΕ.
Το
παρελθόν του Βίκτορ Όρμπαν
Οι χωρίς
απτές αποδείξεις και αντιπολιτευτικά
επιχειρήματα των επικριτών του Όρμπαν έχουν
φτάσει μέχρι του σημείου να ζητούν κάτι σαν την
«κεφαλήν του Όρμπαν επί πίνακι».
Στην
αντίπερα όχθη, των συγκρατημένων σε επικρίσεις
αντίπαλων του Όρμπαν, υπάρχουν ηγετικές
πολιτικές φυσιογνωμίες, που κρατούν τις πόρτες
των χωρών τους ανοικτές για τον Ούγγρο
πρωθυπουργό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η
επίσκεψη του Όρμπαν στη ρουμανική πόλη Μπάϊλε
Τούσναντ, όπου ο Όρμπαν δήλωσε σε ανοικτή
συγκέντρωση: «Η Ευρώπη ακολουθεί την εξωτερική
πολιτική των ΗΠΑ, ακόμα και με το κόστος της
αυτοκαταστροφής της …».
Ένα κατ’
αρχήν συμπέρασμα από την εντελώς πρόσφατη
μετατροπή του Όρμπαν, από αποδιοπομπαίο τράγο σε
ευπρόσδεκτο ηγέτη, είναι η καταιγιστική αναφορά
των διεθνών ιστοσελίδων σε προβολή ενός
αδιάσπαστου σε μακροημέρευση και μάλιστα με
ευρύτατη λαϊκή αποδοχή πολιτικού παρελθόντος του
Όρμπαν. Αξίζει από την άποψη αυτή, μια σύντομη
παρουσίαση της κυβερνητικής πορείας του Βίκτορ
Όρμπαν. Έτσι:
–
Εκτελεί χρέη πρωθυπουργού αδιαλείπτως από τις 29
Μαΐου 2010. Είναι επικεφαλής του συντηρητικού
κόμματος Φιντές από το 2006.
– Σε
ηλικία 15 χρόνων ήταν γραμματέας στον
κομμουνιστικό οργανισμό νεολαίας KISZ.
– Ήταν
ιδρυτικό στέλεχος του κόμματος Φίντες (ακρώνυμο
του Fiatal Szovetse, συμμαχία νέων δημοκρατών).
–
Σημαντικός σταθμός στην πολιτική πορεία του η
16η Ιουνίου 1989, όταν έβγαλε συγκλονιστικό λόγο
στη Βουδαπέστη στην κηδεία του Ίμρε Νάγκι και
άλλων εθνομαρτύρων της Ουγγρικής επανάστασης το
1956. Στο λόγο του αυτό απαίτησε ελεύθερες
εκλογές και αποχώρηση των σοβιετικών δυνάμεων
κατοχής από την Ουγγαρία.
«Έχει ο
καιρός γυρίσματα»!
Τελικό
συμπέρασμα: Στην πολιτική πορεία των Μεγάλων
Δυνάμεων και στη συμπεριφορά τους προς τα
ασθενέστερα πολιτικο-οικονομικώς κράτη, «έχει ο
καιρός γυρίσματα». Έτσι, η Ουγγαρία του 1956, με
επικεφαλής τον ανθρωπιστή Ίμρε Νάγκι, επέφερε
δομικές κοινωνικο-πολιτικές αλλαγές που τάραξαν
συθέμελα τη φιλοσταλινική επικυριαρχία, στα
υποτεταγμένα κράτη-μέλη του κομμουνιστικού
(σοβιετικού) Συμφώνου της Βαρσοβίας, που ήταν
και το αντίπαλο δέος στο πανίσχυρο τότε
Βορειοατλαντικό (αμερικανόφιλο και στρατηγικώς
ιμπεριαλιστικό) ΝΑΤΟ.
Την ίδια
εκείνη εποχή κατίσχυσε στο ανατολικό
κομμουνιστικό μπλοκ η δημοκρατικότερη πολιτική
συμπεριφορά του Γεν. Γραμματέα του ΚΚΣΕ Νικήτα
Χρουστσόφ, που ως επικεφαλής των χωρών-μελών του
Συμφώνου της Βαρσοβίας, έβαλε την ταφόπλακα στον
σταλινισμό, γκρεμίζοντας τα μαυσωλεία του
Στάλιν. Ήταν η αναμορφωτική εποχή στο
νεο-κομμουνιστικό γίγνεσθαι, με την
αντικατάσταση του φιλοσταλινικού Γιάνος Καντάρ
από τον Ίμρε Νάγκι.
Όμως κι
εδώ σημειώνονται ανέλπιστα «του καιρού
γυρίσματα». Η ένοπλη ουγγρική επανάσταση κατά
της σταλινικής τυραννίας, καταπνίγηκε (από ποιον
παρακαλώ;). Τελείως παράδοξα, ο Ίμρε Νάγκι, αντί
να επιβραβευθεί ως αντισταλινικός δημεγέρτης,
θανατώθηκε από τους επικεφαλής του σοβιετικού
δόγματος της περιορισμένης κυριαρχίας στο χώρο
του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Με άλλα λόγια, ο
ουκρανός επικεφαλής αυτού του Συμφώνου Νικήτα
Χρουστσώφ, αντί με αφορμή την καταδίκη σε θάνατο
του Νάγκι και διοργανωτής του 20ού Συνεδρίου του
ΚΚΣΕ, προκάλεσε την μήνιν του Δυτικού Κόσμου,
εξομοιούμενος στην παγκόσμια συνείδηση ως
μιμητής του αποκηρυγμένου Ιωσήφ Στάλιν.
Οι
δολιχοδρομίες αυτές του Χρουστσώφ κάποτε θα
σταματήσουν. Έστω και αργά, ως πανίσχυρος πλέον
αντισταλινικός ηγέτης, θα τείνει χείρα φιλίας
στον Τζον Φίτζεραλντ Κένεντι και θ’ αποσοβήσει
τον κίνδυνο ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου στον
απειλούμενο ολέθριο πόλεμο του Κόλπου μεταξύ
ΗΠΑ-ΕΣΣΔ στην Κούβα του Φιντέλ Κάστρο.
Το
τίμημα αυτής της σωτήριας φιλίας των δυο ηγετών
ήταν η δολοφονία του Τ.Φ. Κένεντι και το
ξεκλήρισμα της φιλειρηνικής οικογένειας Κένεντι,
από τους πράκτορες του δυτικού φιλοπολεμικού
λόμπι, που υποστήριζαν τα συμφέροντα των
πολεμικών βιομηχανιών.
Η ίδια
ατυχώς ιστορία επαναλαμβάνεται σήμερα με τους
εξοπλισμούς στα πεδία της ρωσοουκρανικής
σύγκρουσης!
Πέτρος
Μακρής (in.gr) |
