|
Οι
παραπάνω επισημάνσεις ισχύουν φυσικά και στην
πολιτική, όπως και στις σχέσεις μεταξύ κρατών.
Στην
περίπτωση της Ελλάδας το κορυφαίο εθνικό ζήτημα,
με υπαρξιακά χαρακτηριστικά, είναι η σχέση με
την Τουρκία. Διαφορές και εντάσεις δεν έχεις
συνήθως με κράτη με τα οποία σε χωρίζει μεγάλη
γεωγραφική απόσταση, αλλά με αυτά με τα οποία
γειτνιάζεις και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο οι
μοίρες τους έχουν συνδεθεί από την Ιστορία.
Φυσικά, την τελευταία ο κάθε λαός την ερμηνεύει
μέσα από το δικό του πρίσμα, με αποτέλεσμα να
διαμορφώνονται ιδιαίτερες συνθήκες και
διαφορετικές μνήμες, που οδηγούν σε
διεκδικήσεις, τριβές, ενίοτε και συρράξεις.
Ελλάδα
και Τουρκία είναι γείτονες. Η γεωγραφία δεν θα
αλλάξει. Ούτε η Ιστορία. Το περιφερειακό
περιβάλλον εντός του οποίου καλούμαστε να
πορευθούμε είναι δεδομένο.
Η
συγκρουσιακή σχέση του Ταγίπ Ερντογάν με τη Δύση
είναι επίσης γνωστή. Ωστόσο, το μέγεθος –έκταση
και πληθυσμός– αλλά και η θέση στην οποία
βρίσκεται η Τουρκία την καθιστούν περιφερειακό
παράγοντα που δεν μπορεί κάποιος να αγνοήσει,
ούτε και αυτοί που δυσφορούν με τη συμπεριφορά
της. Είναι μια πραγματικότητα, και αποτελεί
μέρος της ευρύτερης και δύσκολης εξίσωσης την
οποία καλείται να διαχειρισθεί η ελληνική
διπλωματία.
Η
γεωπολιτική αξία της Τουρκίας επιβεβαιώνεται
αυτές τις ημέρες από το ενδιαφέρον που προκαλούν
–τόσο σε άλλες κυβερνήσεις όσο και σε διεθνή
μέσα ενημέρωσης– οι θέσεις που εκφράζει ο Ταγίπ
Ερντογάν κατά την παρουσία του στη Νέα Υόρκη για
τη Γενική Συνέλευση των Ην. Εθνών, όχι μόνο για
θέματα που αφορούν αποκλειστικά τη χώρα του,
αλλά και για «μεγάλα» ζητήματα όπως είναι η
διεύρυνση του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Ακόμη
και ο «σκληρός» Μπέντζαμιν Νετανιάχου, του
οποίου τα αισθήματα για τον Τούρκο πρόεδρο είναι
γνωστά, είχε συνάντηση μαζί του στο περιθώριο
της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ –ήταν η πρώτη
τους–, αναγνωρίζοντας τη σημασία της Τουρκίας. Ο
ρεαλιστής Ισραηλινός πρωθυπουργός υπερβαίνει τις
όποιες προσωπικές απόψεις και ενοχλήσεις και
διερευνά δυνατότητες συγκλίσεων.
Με
αφορμή τη συνάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με
τον Τούρκο πρόεδρο, εμείς ευλόγως εστιάζουμε στη
διμερή σχέση, στα προβλήματα και στις
διαφορετικές προσεγγίσεις και συμπεριφορές.
Ωστόσο,
ο ρόλος της Τουρκίας, όπως αυτός εκλαμβάνεται
από τις υπόλοιπες χώρες –συμμάχους και
αντιπάλους–, που εστιάζουν στην εξυπηρέτηση των
δικών τους συμφερόντων, καθιστά το παζλ που έχει
μπροστά της η Αθήνα πολύ πιο σύνθετο και αυτό
οφείλουμε να το συνυπολογίσουμε όταν αναλύουμε
τη σχέση μας με τη γείτονα και εξετάζουμε τα
επόμενα βήματά μας.
Αθανάσιος Έλλις (Καθημερινή) |
