|
Σήμερα, η πρόσβαση στο
νερό είναι το θεμέλιο
πάνω στο οποίο κτίζονται
όλα τα άλλα δικαιώματα,
αφού χωρίς νερό δεν
υπάρχει ζωή, ορίζει ο
ΟΗΕ.
Πόσο κατανοητή όμως
είναι από τον απλό
πολίτη αυτή η
σπουδαιότητα του νερού;
Και ποια η προσέγγιση
των χωρών;
Στην Βρετανία και στην
Ουαλία, η προσφορά νερού
έχει πλήρως
ιδιωτικοποιηθεί και αυτό
οδηγεί πολλές φορές σε
προβλήματα. Στις
περισσότερες χώρες της
Ευρώπης, όπως η Γαλλία,
οι εταιρείες κοινής
ωφελείας τελούν υπό τη
διαχείριση συμπραξιών
ιδιωτικού και δημόσιου
τομέα. Σε άλλες πάλι,
όπως η Ισπανία, το
σύστημα είναι εν μέρει
αποκεντρωμένο, με
ορισμένες πόλεις να
εξυπηρετούνται από
ιδιωτικές εταιρείες και
το υπόλοιπο της χώρας
από το Δημόσιο. Και εδώ
ακριβώς ανοίγει μια
τεράστια συζήτηση
σχετικά με το εάν ένα
τόσο πολύτιμο αγαθό
πρέπει να βρίσκεται σε
ιδιωτικό έλεγχο.
Αναφανδόν, μια κυβέρνηση
πρέπει να είναι σε θέση
να πάρει τον έλεγχο σε
μια κρίση. Και ασφαλώς
όταν η κυβέρνηση έχει
τον έλεγχο στην παροχή
νερού, μπορεί να
εμποδίσει τις τιμές να
ξεφύγουν στα ύψη.
Κάποιοι προτάσσουν στα
οφέλη της
ιδιωτικοποίησης το
κέρδος το οποίο θα
μπορούσε να μεταφραστεί
σε βελτίωση των
υποδομών. Προφανώς, όπως
λέει η Guardian, αυτό
δεν συνέβη οι μέτοχοι
έχουν γίνει απίστευτα
πλούσιοι από τις
εταιρείες ύδρευσης σε
Αγγλία και Ουαλία,
επειδή μεγάλο μέρος του
κέρδους χρησιμοποιείται
για την πληρωμή τους.
Χαρακτηριστικές και
περιπτώσεις στις ΗΠΑ,
όπου οι λογαριασμοί
έχουν αυξηθεί 80% την
τελευταία δεκαετία, με
το νερό στην πόλη Φλιντ
υπό τη διαχείριση της
γαλλικής Veolia να
μολύνεται από αμίαντο
πριν από εννέα χρόνια.
Απαγορευτικό για
μιμήσεις και το
παράδειγμα της Χιλής με
την ιδιωτικοποίηση του
νερού. Απλώς, πριν από
την όποια πρόθεση και
κίνηση, καλό θα ήταν για
τον καθένα μας να
αναλογιστούμε τι θα
μπορούσε να συμβεί εάν
το νερό από αναφαίρετο
δικαίωμα μετατραπεί σε
εμπορεύσιμο προϊόν…
Έφη Τριήρη
(Ναυτεμπορική) |
