|
Ηταν η
εποχή που ο τότε ανεπτυγμένος κόσμος γνώριζε
μόνο δύο πηγές ενέργειας για να κινηθεί η
οικονομία του: το πετρέλαιο και τον άνθρακα. Η
Δύση ήταν εξαρτημένη από τον «μαύρο χρυσό» της
Μέσης Ανατολής, μια περιοχή γεμάτη εντάσεις.
Κάθε αναταραχή ανέβαζε την τιμή του βαρελιού, η
οποία σημειωτέον είχε ξεκινήσει από το ένα
δολάριο.
Ηταν
επίσης η εποχή που το «φαινόμενο του
θερμοκηπίου» δεν υπήρχε καν σαν ιδέα. Για την
ακρίβεια, οι επιστήμονες άλλα φοβούνταν. Το 1974
το BBC μετέδωσε ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο «Η
μηχανή του καιρού και η απειλή του πάγου» (The
Weather Machine and the Threat of Ice). Σ’ αυτό
οι παρουσιαστές είχαν καλέσει τους μεγαλύτερους
κλιματολόγους του κόσμου να μιλήσουν για
επερχόμενη Αποκάλυψη: για την εύφορη γη που θα
χανόταν, για τις πόλεις που θα καταστρέφονταν,
για τους ανθρώπους που θα δυστυχούσαν. Η απειλή
ήταν ακριβώς αντίστροφη από τη σημερινή. Για
σαράντα χρόνια η μέση θερμοκρασία της γης
μειωνόταν και όλοι μιλούσαν για την επερχόμενη
«εποχή των παγετώνων». Το Newsweek δημοσίευε
τους φόβους κορυφαίων επιστημόνων που
προειδοποιούσαν ότι η μέση θερμοκρασία στον
Βόρειο Πόλο έχει πέσει μισό βαθμό και υπήρχε
μεγάλη συγκέντρωση πάγων (28.4.1975). Οι
προβλέψεις αυτές έκαναν ακόμη πιο επιτακτική την
ανάγκη ανακάλυψης και εκμετάλλευσης νέων
κοιτασμάτων, για να δημιουργηθούν αποθέματα,
αφού ήταν η μόνη ασπίδα προστασίας που είχε η
ανθρωπότητα απέναντι στον καιρό.
Στα δικά
μας, μετά τις έρευνες στον Πρίνο, η Τουρκία
ανακάλυψε ότι «τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα»,
πράγμα παράδοξο διότι αν κοιτάξουμε τον
παγκόσμιο χάρτη θα διαπιστώσουμε ότι όλη η
στεριά της γης είναι επί της ουσίας τεράστια
νησιά. Μετά προπαγάνδισε την ιδέα ότι στο Αιγαίο
με τα πολλά νησιά επικρατούν «ειδικές συνθήκες»,
κάτι που λέει και η ΟΛΜΕ όποτε κάποιος αναφέρει
ότι έχουμε τον μεγαλύτερο αριθμό καθηγητών σε
σχέση με τους μαθητές και προκοπή στην
Εκπαίδευση δεν βλέπουμε.
Και
αυτός ο τουρκικός ισχυρισμός είναι παράδοξος,
διότι ποτέ οι συνθήκες σε δύο μέρη του κόσμου
δεν είναι όμοιες. Σε κάθε γωνιά της υφηλίου
επικρατούν «ειδικές συνθήκες». Γι’ αυτό
φτιάχτηκε το διεθνές δίκαιο, ώστε οι πολλές
«ειδικές συνθήκες» να μην καταλήγουν σε
αιματοχυσίες, αλλά στη Χάγη.
Η
ιστορία της «μιας και μόνης διαφοράς» δεν
τελειώνει εδώ και γι’ αυτό θα συνεχίσουμε αύριο…
Πάσχος
Μανδραβέλης (Καθημερινή) |
